Alle inzendingen van Bakker

Het ei is zo gaaf dat ik alleen al door zijn naam te noemen de indruk heb teveel te zeggen. Zo stil is het dat beter dan door deze woorden je je er eentje op een lege bladzij voor zou kunnen stellen. Maar daar het daarvoor ongetwijfeld al te laat is of nog te vroeg, volgt hier nog een laatste beeld: zie deze kriebels zoals een roofvogel…

Van alle eigenschappen die de vruchten tot vruchten maken, heeft de dennenappel er niet een. Meer lijkt hij op een houten bloem want wanneer je een voor een hem van zijn schubben hebt ontdaan, houd je bijna nog minder over dan niets. Ook hoog in de boom, in zijn volle glorie blijft hij een probleem; pas na de allergrootste aandacht tekent…

Stilte heeft voor mij geen vragen antwoord ligt te rusten in het brein alleen wanneer immens verdriet of pijn nog vraagt naar het waarom wordt stilte uitgedaagd ligt het schreeuwen voor de hand dan verlang ik naar intense rust met gesloten ogen vraagt het gemoed geen mededogen waarin ik verzand veerkracht is soms schijn doch het antwoord…

Muziek van de ziel Het oorverdovend stille dat om mij hing verborg armenvol emoties zoveel dat het mijn keel soms snoerde opende ik gedachteloos het raam kreeg weer lucht en het ontspande die me naar het onbekende stille voerde me overviel en rust hervond want daar woont de schoonste muziek van mijn oude ziel een tureluur floot hoog…

Het voelt alsof een nieuwe twijg ontspringt in de nerven van mijn oude ziel een leeuwerik luid gebekt fluit zijn zomerlied met veel respect opgetogen strooi ik een handvol vlinders over het gazon laat ze dansen in de zomerzon van bloem tot bloem het raakt mijn gemoed dat warm, minzaam als zwoele wind langs mijn dagen trekt ontspruit…

En de boer hij zaaide in het voorjaar en maaide in augustus met zeis en sikkel het goudgeel graan bond de garven en zette ze op tot schoven en de boer hij ploegde voort niets dat hem stoort als het angelus klepte schafte hij met zijn makker op de akker en de boer hij dorste ‘t graan het kwam bij de molenaar aan en later bij de bakker…

Als vlinders komen zitten op je handen en je voeten likt elke gehuilde traan die het leven vangt op donkere dagen en de slapeloze nacht weet dan dat na diep verdriet ooit weer toekomst lacht dan zweven bloemen in je haren geurend als de mooiste zomerdag jou een blauwe hemel aanreikt die langzaam aan de kimmen trekt waar nieuwe hoop…

Jouw pijn is de mijne niet, zij is onbegrensd je adem stokt en slaat het verweer in je vel op deze dreun dansen je engelen sluiten zich tot een cirkel zonder bodem in de damp van die krater tekent zich een bloem wel tien wel duizend elk blad streelt je wonden je hebt ze zelf geschilderd je kon niet anders je bloesems zijn de schreeuw…

Als een vlinder zonder vleugels ligt hij in Montpellier op de i.c. al acht weken spierkracht uit zijn lijf geweken geen grip meer op de teugels die hem zouden moeten leiden in deze fase van zware tijden na een beroerte volgde de val waardoor zijn bekken brak trombose volgde, dat ontstoken raakte grote wond werd met eigen huid gedicht…

De nieuwe dageraad biedt zich aan in rood- oranje zonnegloed de leeuwerik haalt de lente binnen een emotie op zichzelf die schoonheid weerkaatsend tegen het hemelgewelf ik slaak een zucht, het voorjaar leeft geeft lucht aan het gemoed en ruimte in het hart om dát te kunnen dragen waar mijn kind de kracht niet meer voor heeft Parkinson…

De traan, door liefde en verdriet ontstaan, heb ik reeds geplengd. Het zijn de krassen op mijn ziel die dieper snijden zonder mes, en toch zo pijnlijk zijn, een gevoel dat als een schaduw vol emotie naast me loopt me nog elke dag in zorgen brengt. Ze zeggen dat ik los moet laten, zeg me dan hoe dat moet. deze dagen zie ik de hopeloze…

Waarom zou je niet spreken over je verdriet leg die jas van zwijgen af het verzwaard je schouders je leeft zo geremd bewandel openbare wegen denk niet dat verdriet alleen bestaat wanneer het wordt verzwegen als daar pijn en zorgen zijn het er al vele jaren is deel gerust in alle eenvoud jouw veelvoud van hetgeen jou al jaren droevig…

het was een zonnige herfstdag de lange schaduw liep voor me uit naar mijn oude woonstek daar kwam ik het verleden tegen stond leunend tegen ’t verroeste hek hier schoof een oude grens mijn tijd vooruit naar nieuwe wegen met een zucht liet ik met weemoed los dat wij nog samen waren voelde oude pijn van zijn gebroken snaren in zijn hoofd…

Ik liet mijn gedachten gaan wat mijn handen hebben gedaan in het leven: jurkjes genaaid en truitjes gebreid, engeltjes gehaakt en beelden gekleid landschappen en bloemen gepenseeld korte verhalen en gedichten geschreven, vier bundels uitgegeven, kon er emoties in kwijt ze zijn nu krom gegroeid en moe door al dat gedoe door reuma en…

Puur Als op een goudomrande wolk van emotie spreid ik gedachten, zielenroerselen zo gezegd wandelend langs een stille bouwplaats laat me verwonderen door die ene enkele klaproos voorovergebogen zacht wuivend door de wind alsof ze me groeten wil sta ik even stil en voel de relatie van het alleen staan zo goddelijk mooi, in haar eenvoud…

Zomeravond Op het stoepje naast m’n voordeur staat een bankje voor mij alleen de zon schijnt haar zomeravondkleuren in oranje –rood en geel de lijster op haar nest doet haar best fluitend mijn gedachten te begeleiden waarmee ik dromend speel de schaduw van de plataan is wat opzij gegaan ze zet mij in het verstilde licht Aronskelk vouwt…

Ik was die dag niet zo verbaal zag dat de bonte vlinder haar vleugeltjes voor me spreidde daarop schreef ik mijn verhaal vouwde ze voorzichtig dicht zo bleef mijn boodschap droog stuurde hem omhoog, keek hem na tot hij niet meer zichtbaar was ik groet de mooie dagpauwoog mijmert mijn lentegeest dat mijn lief ginds in de hemel de…

God almachtig, ik bid U krijg ik nog de tijd dat ik mag beleven dat ik word bevrijd van de knagende zorg die mijn ziel niet loslaat maar bovenal voor hem die dit leven niet meer dragen kan het gemoed dag en nacht beheerst geef allereerst hem die kracht dan om te accepteren wat hij en niemand veranderen kan Lieve Heer geef me nog wat tijd…

Mocht ik eens herboren worden zou ik een vlinder willen zijn een mooie dagpauwoog met vleugeltjes ragfijn die van hier naar ginder vloog en bloemlezingen houdt daarvoor ben ik te oud of als een fraaie bloem die ’s morgens open springt heerlijk geurt, mijn dagen kleurt en tegelijk een lijster zingt want heden op mijn oude dag is mijn…

Verbroedering Het is voor iedereen duidelijk de macht wil zegevieren heel de wereld haat, is kwaad op hem die raketten en bommen laat gieren hij wil kost wat kost weer een nieuwe staat bestieren maar geen redelijkheid verstaat al dat geweld kost mensenlevens en veel geld zie een moeder met baby dat onbedaarlijk schreit er wordt goed…

Veel sporters hebben typische routines als zij zich prepareren op duels: de gekste dingen, meestal onbewust. Conform hun bijgeloof of hun doctrines slaan zij wellicht een kruis of doen wat yells. Zichzelf goed voorbereiden is een must. Sven Kramer won altijd met groot verschil. Ik vroeg hem laatst hoe hij steeds onbetwist geen schaatstoernooi…

En toen de stilte riep herkende ik haar stem zij fluisterend, ik luisterend naar een melodie zo zacht en fijn het zou zomaar hemels kunnen zijn het klonk als een aria uit La traviata wind verwaaide elke gedachte uit het roerige brein, daar werd het stil hoorde enkel fluisterzachte muziek en nauwelijks horen kon want zelfs diepste stilte…

Af en toe kom ik het verleden tegen zoals op die zonnige winterdag liep ik voor mijn lange schaduw uit heb voorzichtig oude grenzen verschoven naar nieuwe dagen, mijn leven is niet af wil gegeven tijd op vleugels dragen ben nog niet klaar voor het gedolven graf in die schaduw laat ik weemoed los zoek beschutting tussen stilgevallen lucht…

Voor iedereen die met de kerst alleen is. voor iedereen waarvoor geen tafel is gedekt voor iedereen die voor zich uit moet staren voor iedereen die zich eenzaam voelt voor alle vluchtelingen wereldwijd laat ons zingen ‘Komt allen tezamen’ verschoond van haat en nijd voor iedereen die hunkert naar wat liefde naar wat warmte met…

op het stille bospad neergezeten op een verweerd bankje zonder leuning denk ik aan het bankje in onze achtertuin van steigerhout en ongeverfd zelf getimmerd door mijn lief met een bont kussen door mij getooid melodieën die hij er speelde op zijn gitaar en bijzondere verhalen vertelde velen ben ik inmiddels vergeten sommigen vergeet ik…

Het zaad voor mijn zomerbloemen liet ik wellen in mijn tranen ik zaaide het daarna op de heuvel waar mijn verloren lief nog steeds met vlinders stoeit de wind waait er mijn adem stil in liefdevolle fluisters de gezaaide zomerbloemen hebben uitbundig gebloeid…

Als ik wil schrijven een soort gedicht of een lied blijven woorden als op golven drijven en verdwijnen onder koppen schuim vaak over seizoensgebeuren of emoties van vreugde, soms verdriet natuur en vreugde wil ik uiten het ander liever niet teken wat harten in het natte zand terwijl ik bezig ben komt vloed breken golven op het land…

Eens was ik pelgrim Toen ik op weg was naar het verpleeghuis als een pelgrim met een boodschap van opbeurende troost en liefde in een klankvolle symfonie gevat als een sprankelend lied dat ik zong alleen voor hem die ik zo liefhad de klanken klonken zoet en sereen hij proefde het als bitter water die zijn vergetelheid onderdompelde…

Als de ziel zingt De melodie van stilte ken ik inmiddels uit het hoofd omdat het ligt opgeslagen in de krochten van mijn ziel leegte en volheid komen daar ze tezamen het maakt me vrij daar ontwaarde ik dat eenzame leegte ook volheid van het leven kent de ziel vertaalt die melodie eens immers is mij die rozentuin beloofd een witte…

Koele zeewind ontspande mijn gemoed schuimkop en vloed spoelde mijn voetstappen weg ik harkte daar rouwverdriet bijeen witte meeuwen schreven cirkels tegen hemelblauw mijn lief hier vond ik jou ik loop hier alleen met jouw schaduw de zee is ruw.…