Alle inzendingen van Benjamin

Iedereen wordt ergens naartoe gejaagd om niet in het verleden te blijven steken; je gelooft je eigen ogen niet, wanneer je het heden even uit het oog verliest, als je er even bij stilstaat, omdat je even niets beters te doen hebt, blijken de anderen al lang van de aarde verdwenen: de geur van dood en aarde, vredig voorovergebogen, toevlucht…

Ik ben vannacht bijna doodgegaan, als een vreemde tastte ik in het duister van mijn bestaan; de aanzet tot het komen en gaan, wanneer gedachten worden gekluisterd: het leven is als het spel van wolken en maan, al even ongrijpbaar als haar grillig bestaan; de strijd aangaand met wie niet goed luistert.…

Een mistige dag in mijn hoofd, ik kan niet denken, totaal verdoofd staar ik wezenloos voor mij uit: een diepe zucht ontsnapt mijn mond, ongedurig kijk ik wat rond, dwarrel gedachteloos door de lucht, in beweging kom ik niet: overmand door een onpeilbaar verdriet, om een geliefde, die het leven liet, waar het ooit vandaan is gekomen; het…

Als ze je in de verte zien, roerloos als een regengordijn; ondoordringbaar, omdat je afstand genomen hebt van deze ongedwongen sfeer; de leegte van het bestaan op- vullend, je verzettend tegen waar je nooit thuis was, op eigen initiatief afstand nemend van water en aarde, stille stranden, blauwe luchten, de ontwakende steden: definitief…

De wereld wachtte; liep achter de feiten aan, overwoekerd door bijgeluiden. Haar noodkreet kaatste tegen de wanden; het einde van een tijdperk inluidend. Uitgeblust, steeds wankeler wordend, was zij onbetwistbaar te moe; haar bestaan was ernstig aangetast. Om de dingen anders te doen, moest zij in ballingschap; versmelten met de oneindig…

Hier lagen wij dan: dicht tegen elkaar aangedrukt, zorgeloos dwalend door het vlakke land van onze gedachteloosheid; opengeslagen, verlangend naar een sterk antwoord; niets was onmogelijk, wie kent zijn geheim niet; het leek erop, dat het zo gewild was, bij voorbaat alles geregeld, vaststond. Geheel in de war overtrof het al onze verwachtingen…

Hij was er met zijn gedachten niet meer bij, aan het oog onttrokken achter de heuvels van een afwezige blik, als zag hij een prachtig visioen, waarin zijn blik zich verloor; verloren geraakt in een stortvloed van licht: ik zag zijn ogen dichtvallen, uitgestrekt lag hij verlaten en ingeslapen; het was alsof hij zijn ontwaken afwachtte, om…

We waren klaarwakker voor we sliepen, dat is een kans, die maar eens in je leven komt; daarvan zijn we ons heel goed bewust, ver verwijderd van alles daarbuiten. Wij doen aan zelfontplooiíng; dat is sterven, om herboren te worden: aanwezigheid vereist, wat een onverwachte wending geeft aan het tot heden onbekende, daarvan zijn wij ons heel…

Tijdelijk heette het: waren wij niet als golven, telkens weer stukbrekend op de verweerde rotsen? Als een schaduw gleed het leven langs ons heen, alles vermalend tot herinnering, waarover de levensnevels nog hingen; een warme aangename deken. Zo er nog daglicht was, bleef de idylle, alsof het zich in dag en plaats vergist had.…

Hij was een iets andere versie mens, ontstaan in het isolement. Dankbaar maakte hij gebruik van deze dubbele betekenis. Men hoeft het niet als belemmering te zien; hij was vervreemd van zijn eigen vaagheid, liep in paniek langs de afgrondsrand. Voor er een woord was opgeschreven, werd het al te vaak verkeerd geïnterpreteerd; hij maakte…

Kijk eens naar je 'zelf'; de grond van jouw natuur, een lichaam sterft, waarheid is innerlijk. Wat volmaakt is; een louter zijn, een gevoel dat 'het' er is, rijkdom na een periode van winter. Mensen houden de tijd bij: gevangen in uren, maanden, jaren; nieuwe vrijheid is blijvend, zonder toekomstige gevaren. Hoe hoog is hoog, hoe…

Ik heb een gillend hoofd; onaangeraakt laat ik het de vrije hand; de woorden- stroom uit de lucht vallen. Ik heb een gillend hoofd; tot uiterste gedreven verlaten bezielde gedachten mijn argeloos geopende mond. Ik heb een gillend hoofd; met dubbele tong geeft het een onverhuld beeld, een krachttoer van een vogelvrije.…

Omdat hij zich eenzaam voelde; met zijn rug tegen de muur, niet kon voldoen aan de te hoge verwachtingen, eindeloos heen en weer gestuurd, als een vogelvrije met altijd de wind van voren, kreeg hij pas vaste grond onder zijn voeten na het voornemen een taal te spreken die iedereen verstond; hij deed het openlijk, ongewild de schijnwerpers…

De zee, de zee, de zee, brengt alle winden mee; van noord naar zuid, van west naar oost, vanuit het noorden is zij doorgaans het boost; zij hapt dan brokken uit de kust, vervuld van woede, pure lust, dikwijls is zij op haar best, al waaiende uit de west; zij laat de golven rustig neer, ze deinen ritmisch heen en weer: aflandig komt…

Je stampt je voeten, je stampt de aarde warm, onder een loodgrijze lucht is je hart veel te koud. Voor altijd verliezen; onthoofd door een snijdende wind, die de kop op stak. De roepende stem uit de woestijn, golven van verwondering: een medestander, die doordrong tot de verstandsverbijstering: onvoorwaardelijk de overgave, een uitputtend…

Vader, heel snel was je vergeten, waar men je zoekt, vindt men geen steen, anoniem, omringd door vreemden, lig jij, verdween met een klap uit ons leven, zonder afscheid, de eeuwigheid in, voor mij een regelrechte zegen, voor jou, hopelijk een nieuw begin. Vader, met jou viel niet te leven, hoewel ons niets ontbrak, vergat jij ons te geven…

Zij zingt met haar hele lichaam, argeloos, alsof zij niet meer terug kan: één van de raadsels van de wereld, om eens volledig in de schijnwerpers te staan. Ik zou graag eens langskomen; reizen is duur; wat mij drijft, is het beleven van wind, slapend en dromend, waaruit wij niet meer terug kunnen. Wij zullen ons er met moeite doorheen slaan…

Hij erkende geen grenzen; wist niet wie hij was, waar hij vandaan kwam. Nu het stof was opgetrokken na barre omstandigheden, kwam hij thuis in een andere geestesgesteldheid, bij Haar, warm en levend, hemelhoog. Na een lange tijd van zwijgen, werd wat uitzichtloos en onoverbrugbaar scheen een lichtend voorbeeld: het was alsof hij opnieuw…

Schimmen waren rond zijn bed; aankondiging van verval en ondergang, een gevoel van vergankelijkheid groeit met de dag: dit vluchtig beeld waarin hij zijn zelf verloren ziet gaan; een lange wandeling door de mist van het onbekende, zonder doel, zonder huis, niet wetend of het goed of slecht af zal lopen.…

Iets van zelfvernietiging: een protest om zichzelf uit z'n vorm te bevrijden, daar klampt hij zich aan vast bij wijze van vertaling naar daar, waar hij oneindig vrij is in al zijn, zijn: om het beter te leren kennen betreedt hij het slagveld in afzondering, zonder zeker weten, met eeuwige twijfel.…

Diep in zichzelf verborgen lag zijn taalmuziek; de onvermoeibare bron, met zijn wezen verbonden. Hoe ver kon hij daarin gaan, om opgefrist iets opzienbarends de ruimte te geven; buitenaardse wartaal uitslaand, als een ongetemd beest. Hij wou het leven ontraadselen, benoembaar maken, wat onbenoembaar was, zonder de dans te ontspringen…

Ik benoem je tot morele steun: jij vult aan waar nodig, legt woorden in mijn mond die zich als een olievlek uitbreiden. Van alles wat bestaat, ben jij graag bereid te vertellen: die onvoorspelbaarheid, geen onderdeel van een systeem te zijn; dat zal ook meegeteld hebben: onder beleg zal het zijn weg vinden, zullen wij onvermoeibaar lering…

Het was het geluid van een merel, kerel, een prachtkans om kleur te bekennen, onder ijle gijze luchten: de dag binnen te glippen onder het gedeeltelijk verborgene; een flauw schijnsel omhoogkolkend tot aan de rand, geschilderd door de eerste zonnestralen, als een vluchtig portret. Er begon iets te groeien wat leek op verbroedering; uitgebannen…

De wereld is een levend schilderij met wisselend perspectief, dat steeds verschilt voor jou en mij, maar dat is subjectief. Steeds opnieuw komt er iets bij of gaat er wat verdwijnen, is een mens wel echt zo vrij of zijn wij net als seinen, die aan en uitgaan telkens weer, totdat een lampje het begeeft. Ik vraag mij toch weer telkens af…

Het leven is als wegvloeiend zand; onafwendbaar op weg naar het tijdgat; een tweede droeve dood een van de raadselen, het verlengstuk van een gebaar uit de ruimte. Vloeibaar en open worden merktekens van nieuw geestelijk vuurwerk.…

Maatstafmens Wat te zien is,is niet altijd te vinden. Wanneer ik door mijn verbeelding wankel met een geweldig oog voor details, valt er geen onvertogen woord. Ik ben van de oude en de jonge wereld; het verlengstuk van oneindige herhaling, steeds opnieuw toe aan een fundamentele herziening, niet gebukt gaande onder de hysterie van het gelijk…

Hij schreef het voorwoord: zij lag stil, haar ogen keken hem voorbij, gebroken licht zonder menselijke activiteit; toch lag ze ijselijk mooi; ver te zoeken vers van onalledaagsheid, een compositie met flarden eigenzinnigheid. Deze oneindigheid van het eindige, met haar uitwaaierende vleugels, was het signaal om grip te krijgen op zijn…

Schoenen Plotseling merkte hij dat hij naast zijn schoenen liep: dat zijn stap nieuwe werelden schiep. Ineens merkte hij dat zijn gehoor doordrong door de dikste muur, werd het verheven tot tweede natuur. Plotseling stond hij op een berg, werd daarvoor rijkelijk beloond; door de critici weer weggehoond. Ineens werd hij wakker naast…

Ik ben die ik ben Een krans uit respect aan jouw voeten neergelegd, als ode aan een teloor gegegaan tijdperk; jou aan het denken te zetten. Jij kan mij krijgen zoals je mij hebben wil:groter en meer omvattend, in zekere zin briljant, ware het niet,dat ik in mijn hoofd ben beland. Het vrije woord in bloed gesmoord, als een windvlaag des…

Uitgekleed en ontdaan Een ouder wordende geest; iedere hamerslag van het lot bracht hem dichter aan de rand van zijn bestaan;ongemerkt wat afwezig,soms gemakkelijk leunend op zoek naar geborgenheid: wereldvreemd,grenzeloos als water kwam de eerste omslag,herkenbaar afwezig:verlammende gedachten probeerden zijn zucht naar vrijheid aan…