Alle inzendingen van Bert

hoe m'n ogen vochtiger worden meer dan bewogen naar het verleden dwalen bij het luisteren naar een oude melodie waarin het dorp uit mijn jeugd weerklinkt hoezeer vertrouwde beelden en geluiden me nog altijd weten te raken in wat mij ooit geborgenheid schonk, doorheen het leven nooit verloren ging hoe het kind in mij me nog…

Op het bruggetje Boven de sloot Staat hij, jongen Van het dorp - Waar hij vroeger In kinderlijke onschuld Voorntjes ving, En af en toe Een stekelbaars, Staat hij nu Doelloos te kijken Naar hoe het water Onder hem stroomt, Hij ziet takjes Voorbij komen, En af en toe Wat blaadjes - Ook zijn gedachten Worden door het Water meegevoerd…

Sellingen, zomer 1964 Altijd alleen, Met struiken, Vlierbloesem, Zon en schaduw Als metgezellen, Tastbare kameraden Als opvulling van Vrienden die er Niet waren. En dan die ene Week bij opa En oma, Alleen Op het grasveldje Naast hun huis Met een voetbal In de weer Tussen kippenhok Als doel aan de ene, En sloot als doel…

Ik bekijk de werkelijkheid met de ogen van een ander, en zie: de lijnen vervagen, worden zachter, hebben hun scherpe randen verloren, de rafels waaraan ik mijn vel zo gemeen open haalde zijn verdwenen - het is nog steeds een werkelijkheid, maar minder grimmig dan toen ik er eerst naar keek, mijn ogen mijn eigen waarheid…

Het gedicht Wordt niet Om het gedicht Geschreven Maar om Terug te Vinden wat Men ongemerkt Verloren was.…

Struik met dode blaad'ren Aangevreten door vorst en zout, Maar dan - Lenteknoppen vormen zich Uit het onzichtbare niets, Nieuw leven baant Zich een weg Door de oude dood, Twee knopjes zijn nieuwsgierig, Laten zich al vast zien, Bekennen kleur Voor 't nieuwe leven - Langzaam zakken de wintersporen Weg in de schoot van de lente…

Onwetend ben ik ontstaan Onwetend geboren ook Zonder adem lig ik Hier blauw van de kou Op de geruïneerde Buik van jou Die me net Gekregen hebt En die zachtjes schreit Uit opluchting om het Einde van de doorstane pijn, Ik heb geen adem nog En zie er niet naar uit Ooit adem te halen - Wat zou het me baten? Dit is wat het…

in het zachte oor van de ezel valt de avond in de muren de rest van de zon valt de schaduw langer en langer in het trage gebaar van de rijzende duisternis ----------------------------- uit: Formentera (1984)…

Vooruit! Vooruit! Voort! Sta niet stil, Kijk niet om Maar ga door, Door, door! Kijk niet om, Sta niet stil Word niet als Die van Lot Een zoutpilaar In opdracht van Je eigen god.…

- ik droomde dat ik ondergronds leefde dat regenwormen en emelten mijn buren waren met wie ik dagelijks het gesprek aanging het waren conversaties die 'k plezierig vond want ik hoefde me niet constant te verdedigen, we lieten elkaar in de eigen waarde, de regenwormen, de emelten en ik, Nu is mijn gelukzalige droom voorbij,…

Jij noemt het groen, diepgroen zoals de bladeren zijn wanneer het hoogzomer is - Ik noem het lila, paars als het gezicht van iemand die sterven gaat - En toch hebben we het over dezelfde Kleur.…

Ik hoef mezelf Niet meer te Verbergen Nu ik mijn Scherven Heb gedeeld Onmerkbaar Verdwijnen Ze in de aarde En blijf ik Over, Het geheelde ik, Een mens Van wie zo Maar gehouden Wordt…

Met de paplepel krijg ik het ingegoten (De -r- is weer in de maand) Ja! Met suiker en al wordt het me door de strot gedouwd - Ik praat nu onverstaanbaar met mijn binnenmond: 'k Heb liever gewoon een bordje havermout, Zoek langs het halfopen gordijn troost bij de glimlach van de volle maan, En huil heel zachtjes kleine druppeltjes…

ten opzichte van dat ene licht op zee een schip staan alle sterren stil tenzij ze vallen bedrogen door het licht van de ene ster reeds eeuwen gevangen en nog te zien blootsoogs zien wat er niet meer is omdat het er nog is zo valt ook de mens in het ogenblik de eeuwigheid in --------------------------- uit: 'Formentera', 1984.…

Mijn naam is genoemd en meteen daarna vergeten, De klanken waarmee hij werd voortgebracht verwaaien In de hogere wolken, in de wijdere luchten Die mij op deze eenzame plek omringen, Waar alleen de zilveren vogels nog weten wie Ik ben.…

Ik hoor je adem niet meer, je ogen zijn gesloten. Je borstkas toont geen beweging meer, Weldra zal het zand je hebben omsloten - Maar wat jij dacht en zei in jouw leven Zal ervoor zorgen dat jij voor altijd Lijkt te zijn gebleven.…

Een hulp zoekende Nog net levende Lijkwitte hand steekt Uit de modderbrij omhoog, Reikt naar redding, Geen houvast, Geen, geen, Nergens, nergens, Met een koperen ploert Die genadeloos alle Vocht verdampt - Wat blijft is De bedding van Deze rivier, Die wordt gevoed Met het bloed Dat zinloos in een Mens vergoten is…

Wie mij kende heeft mij ongemerkt verlaten, Is opgelost in een dampende doolhof Van ongekend verlangen waar ik niet langer Toe behoren kan, Ik ben slechts nog in mijzelf gevangen - De woorden waarin ik haar naam nog noem Zijn in de wind vervlogen, naam van ooit, Naam van altijd, naam van een eeuwig bloeiende bloem.…

Zo groen en kruivend het rak, transparant langs de oever waar wieren slaperig bovendrijven. En dan die surfers, gehaakt aan hun driehoeken, achter hun ramen geen land ziende, niets dan hun eigen vaart, het schuim om de planken, het schuim dat kookt op hun voeten, vervlokt in de wind, hun zwarte rubberpakken laat glinsteren. Zo te hangen…

Ik ben mijn Naam vergeten, Weet niet meer Wie ik ben, Naamloos drijf ik In de mist van Het vergeten, Alleen wie ik Liefheb zal mijn Naam nog weten - En ook haar naam Is mij ontschoten En wie zij was Ben ik kwijt…

Hij werd niet gezien, niemand had hem ooit opgemerkt - Soms twijfelde hij eraan of hij wel bestond, misschien was hij wel niemand, Bestond hij uit niet meer dan wat lucht. En ineens vandaag die brief die met de hand geschreven is, En toch duidelijk zijn naam vermeldt - Een brief met alleen maar positieve woorden. Hij twijfelt…

Wie ik was ben ik kwijt, het ik opgegaan in rook, Zelfs de naam die ik droeg vanaf 't begin is me ontschoten, Is ongemerkt vergleden in mistige vergetelheid. Alleen jou ken ik nog, jouw gezicht, jouw ogen, jouw naam zijn in mijn ziel gekrast - Kom naar me toe, kus me en vertel me de naam van dit mensenkind dat je ooit hebt liefgehad…

Een verkeerd begrepene, een door het lot gedrevene, Op voorspraak van hen die het kunnen weten tot de nek volgestopt met -dol, -xat en -ine, Knalt ze keihard haar radeloze kop tegen de gecapitonneerde bruinlederen wand van de isoleer - Bij iedere beuk komt ze alleen zichzelf nog tegen, al weet ze niet meer wie dat is, Want de…

Vastgelopen in luidloos lallen naar hatelijke droomdemonen verstopt in het gras naast deze weg, duikt de stomme geest van een verloren ziel in om het even welk gat, naar wie weet hemel of misschien zelfs de hel, verlangt ze terug naar de tijd van ver hiervoor, naar de staat van het ongeboren zijn.…

Jij denkt misschien dat ik sta te vissen, maar ik heb geen vislijn nodig om de waarheid boven water te krijgen. Vandaar dat ik mijn hengel uitsluitend gebruik om in het water te roeren, zodat de waarheid achter de dingen vanzelf naar boven drijft. Het zit namelijk zo, dat het wezen van de mens niet kan worden begrepen zonder kennis…

Als de stilte ogen heeft, Wie kent dan de kleur Van haar ogen? Wie kan mij vertellen Door welke beelden Zij zich laat vergezellen? Wie kan mij dat vertellen? Wie? Wie? Wie?…

Een dakloze ben ik In 't diepst van Mijn gedachten Ben niet Van hout of steen Maar van mezelf Vervreemd Muren van huid Staan overeind Maar dakloos blijf ik In 't diepst Van mijn gedachten Ben zonder huis, Ben zonder dak - Slechts in woorden Woon ik nog, Alleen de taal Verleent mij nog Onderdak…

een deur is open of dicht een deur die open is is een gat in de ruimte een deur die dicht is deel van de muur begrenst de ruimte als ie beweegt is ie een deur zo ben ik een deur -------------------------- uit: De deur (1972)…

Verlangen heb ik Niet zo zeer gekend En ook niet Echt gevoeld - Wel de wens om Gelukkig te zijn In het moment…

Grommend geeft hij Commando's Binnensmonds klinken Klanken koeterwaals Uit de verweerde keel Uit de verweerde mond Hij raaskalt maar door Niemand die het verstaat En in al dat geraas Was er geen hond Die het verstond…