Alle inzendingen van Catrinus

o God wat een dag de zon schijnt het bos toont zichzelf in z’n kleurrijkste herfsttooi dat ik dit weer beleven mag mijn hart jubelt en ik lach wat is het leven toch mooi thuis ligt een grijs omrande envelop: kleurloos ijskoud te zijn opgevangen op de stekelige deurmat: hij was nog jong en tevens oud vond de herfst altijd zo fijn geen…

‘Voor wie graaf jij een kuil?’ ‘Voor een ander.’ ‘Pas op hè, dat je er zelf niet in valt.’ De grafdelver grinnikt: ‘Je gelooft het niet maar het is me inderdaad bijna een keer gebeurd, ik graaf altijd voor een ander maar niet getreurd ooit zal een ander er eentje voor mij graven.’…

het boek is uit het verhaal verteld er heeft naar verluidt een lach geglommen een traan geweld en jij bent nu net als eerder die boom zonder genade geveld emoties zullen ooit langzaam verstommen het boek is dan wel dicht het verhaal gelezen maar elk boek verdiept schenkt je innerlijke wezen weer iets meer licht het boek is gesloten…

het geluid van iemand die hoog van de toren blaast zal ver dragen maar zij die er vlak bij staan vaak minder raken…

een kalf – een put niet rechtstreeks voor elkaar bestemd hij valt – o gut o gut dus heeft men de put maar gedempt gelukkig was het kalf niet verdronken maar had hij de put al gedeeltelijk leeg gedronken en heeft de put ons de waterbuffel geschonken…

zou je even met je handen door mij haren willen woelen en mijn hoofdhuid masseren of alleen maar even voelen mij gewoon een beetje aanraken mijn gezicht strelen doen alsof of je met me bent begaan en me zo een beetje helen en mag ik dan mijn handen even dankbaar om de jouwe gaan vouwen schenk me dat gevoel van echt te leven ik voel…

wist niet wat ik er mee moest een Grieks ei of zoals de meester zei ook genaamd ypsilon of i-grec was nog jong en wist niet wat er allemaal mee kon vond het maar vreemd gek ben nu wis en heb kunde aan die tweede grote onbekende bezit zelfs dat unieke Y-chromosoom ach ‘t is iets wat spelenderwijs wel wende en heb ondertussen het geheim…

in hoeverre kunnen we elkaar in wezen lezen in hoeverre kunnen we elkaar nou echt verstaan in hoeverre de gedachten die er achter onze ogen veelal ongezien rondgaan ik versta jouw taal meestal niet toch zie je en troost je mij in mijn verdriet de vraag is wat zou je mij het liefst willen zeggen? we kijken elkaar even diep aan…

daar lig je dan koud en kil ik kijk naar je - bedrukt en stil je hebt geleden gemeden hebt jezelf in stilte moegestreden wat van het gezicht is af te lezen jij bent nu in die andere wereld die vredige overkant waarvan wij hopen dat die er is jouw joviale: ‘Hallo met mijn naam’ als welkom als ik belde is wat ik straks mis het zal vast nog…

wat is dat toch met het Groninger Hoogeland die weidse polders of dat Zeeuwse platteland soms maakt iemand uit het Friese woud gelokt door een gewilde baan en door ambities overmand een kapitale fout hij denkt er goed aan te doen er voor het vinden van geluk maar heen te gaan maar wat ontbreekt er aan dat unheimisch voelend…

O God o God dit kan toch niet zoveel ellende wat er in uw naam geschiedde en nog steeds geschiedt de christen hindoe boeddhist of islamiet ze snappen de inhoud van uw boodschap blijkbaar niet kan uw Zoon niet nog eens nederdalen zodat Hij weer wat zonden die nog steeds onder de mensheid leven op z’n schouders kan nemen en ophalen…

ik zie ze vliegen samen vormen ze vrijheid victorie ganzen laten zich horen lijken te lachen kijk ons ze eens samen dragen en ze hoeven niet eens te liegen victorie vrijheid hoog in de lucht wat jullie beneden altijd zullen blijven najagen…

bij mij hangen ze niet aan de muur worden ze desondanks niet weggestopt of ontkend de binnenkant van m’n hoofd daarentegen is er mee vol behangen met hen die ooit op beeld zijn gevangen elk willekeurig moment kan ik ze bekijken in elke gewenste tijd iedere dag ieder uur en als ik wil kan ik ze ook ontwijken…

wie is dat de grote onbekende de handtekening van iemand die niet schrijft of leest of iemand die het heeft geprobeerd maar er nu is geweest of iemand die wat hij schreef nu bekijkt als pure ellende en het daarom door heeft gestreept het teken drie maal als dat ter bescherming tegen gevaar en het dreigend onheil van een stad het klinkt…

je zult maar bouwer wezen en genoodzaakt zijn om alleen maar af te breken je zult maar bloemist zijn en hoofdzakelijk nog bloemen voor grafkransen kweken je zult maar werken bij een reisbureau of zo’n goedkope vliegmaatschappij en steeds maar moeten liegen reizen verkopen die mensen van brandhaard naar brandhaard vliegen je zult maar…

dit is waarom mensen steeds weer van honden houden: de zekerheid dat er iemand is die ondanks jouw mening en in donkere tijden trouw aan je blijft genegenheid biedt en ruzies vermijdt en de harde werkelijkheid van de gevoelens voor jou scheidt die mits goed opgevoed die dingen doet die jij wil dat hij doen moet toch zijn het geen slaven…

geschiedenissen zijn geschied vallen niet uit te gummen wat nu en nooit zal kunnen je kunt er hooguit iets van vinden een klok kun je steeds opnieuw opwinden maar de tijd die geweest is blijft verstreken terugdraaien lukt niet fouten zijn en worden nog steeds volop gemaakt het verleden valt niet echt te compenseren de pijn gedragen…

Heeft God misschien een vergissing begaan? Kijkt hij die wij beter zouden zijn, mij niet voor niets zo liefdevol aan? Zou ik niet daar en hij hier moeten staan? En net zo vol begrip genegenheid zonder ooit een teken van enig chagrijn tevreden en gelukkig met m’n eigen moeten zijn? Hebben wij niet opgelet misschien iets gemist? Heeft…

in onze bootjes hebben wij als piraat of als ontdekkingsreiziger de wereldzeeën bevaren overal waar we kwamen veroverden en ontdekten we vele schatten verre landen weerstonden vele gevaren onze schepen waren klein kwetsbaar met vast zeil afhankelijk van de wind en de soms te woelige baren als je pech had sloeg hij om met zeil en al…

wat moet ik met die vogel in m’n handen het beestje kijkt me aan met zijn gitzwarte oogjes ik zie de vraag in z’n ogen staan: wat hebben we hier beide aan? Het is zo onlogisch ik vlieg niet en jij hebt je handen vol aan mij hij heeft gelijk en laat hem gaan en maak m’n handen vrij hij sluit zich aan bij de negen anderen van…

er vond een beving plaats – een dak stort in muren vallen om emoties komen vrij die voorheen door hun werden omsloten de remmen zijn los het huis wordt weer opgebouwd muren zijn anders verankerd het dak niet meer van riet emoties zijn gevlogen worden anders afgewogen niet meer in de hand te houden er ontstaat een andere beleving…

‘Klopt dat wel?’ vroeg de man aan de boodschapper die als bewijs op de deur klopte ‘Hoort u dat’, het klopt toch?’ ‘Ja maar, u klopte.’ ‘Dat klopt, dus klopt het wat u hoorde!’ ter verduidelijking vertelde de boodschapper dat er werd gejaagd op alles en ieder die het kloppen niet wilde horen een geweer werd onderwijl geladen…

ik leg mijn oor tegen je buik hoor ons samen verenigd worden in een heel klein hartje dat ik voorzichtig hoopvol voel slaan dit is een gevoel zo bijzonder en fijn waarvan valt te hopen dat het voor altijd vast te houden zal zijn en nooit over zal gaan er ontstaat een vader ook ik ontluik…

Zou je ook van mij houden als ik arm zou zijn? Misschien wel. Als ik een gekleurde huid heb? Misschien ook wel Of als ik een Aziatische oogopslag heb? Misschien wel. En als ik van zowel vrouwen als mannen hou? Misschien wel als het maar niet tegelijk is ik wil niet delen Als ik een moslim refo of grefo ben? Misschien maak je het me…

het is soms dat ene woordje die ene oogopslag die ene klank die mooie haarlok die zo perfect op je schouder ligt je oorschelp er tussendoor laat gluren en uitlokt om eraan te gaan knabbelen dat kleine gebaartje die subtiele glimlach dat alles waarmee je mijn ruit aan diggelen gooit mijn blik verruimt en gelijktijdig verstoort ik…

als je aan je lijf iets vreemds en onbekends voelt en je weet dit is niet niets dit is niet zo bedoeld als je vreest voor grote ellende wat je in je lichaam leest veroorzaakt door die grote bekende onbekende als je bang bent voor het beest o God toch niet die met de zeis die vrees je van alles het meest het idee alleen al brengt je van…

vriendschap is in elkaars denken meedenken altijd rekening houden met overgave en je in elkaars aanwezigheid kunnen begraven natuurlijk het delen van verdriet en pret natuurlijk op elkaar kunnen bouwen en je diepste gevoelens toevertrouwen wie is het die dat van meerderen tegelijk nog draagt zo’n vriendschap waarvan velen zich wensten…

tot slot zal ik de door jullie gewenste vrede geven maak er alvast plaats voor vrij (in alle harten) maar alleen dan – als jullie laten zien het echt zelf te willen zei God…

zo blauw als de zee zo blauw als soms de lucht dat tijdloze rustgevende blauw waar ik zo heel erg van hou maar op dit blauw ben ik beducht het brengt onrust in mijn kop hoe kan dat nou zo klein van stuk een blauwe envelop…

tegenwoordig hoef je alleen maar te te overwegen zijn we voor of tegen schreeuw dat gestoord anoniem maar uit en ga je mening verder bepalen via sociale mediakanalen liefst vloekend tierend en ongezien weet wat in het midden ligt wat niet brullend wordt verspreid dat wat verdwijnt uit het zicht waar het vroeger altijd lag: de waarheid…