Alle inzendingen van catrinus

als ik de zon aan staar zal me dit snel vergaan kijk met haar mee en ze laat je zien wat je werkelijk voor je ziet staan dat is nu eenmaal zonneklaar Ik kijk liever naar de maan zij laat je ongemoeid begaan laat je fantaseren en dromen en laat deze misschien uitkomen zij luistert naar alle mensen ook naar jouw onvervulde wensen en fluistert…

jouw levenspad is als een boom een zaadje is geplant het groeit en groeit uit tot een boom je moet hem beklimmen jij bent zelf die unieke boom je kunt bij de diverse takken een afslag nemen en kijken wat je tegenkomt welke les elke tak je geeft de onderste is het meest gevoelig voor de wervelwind waardoor die het meest beweegt maar…

daar zitten we dan tegenover elkaar twee paar ogen die aftastend verkennen zonder woorden op elkaar weten af te stemmen mekaar begrijpen niets hoeft te worden uitgelegd slechts enkel lieve blikken waarmee alles wordt gezegd nee onze relatie gaat niet meer stuk wij zijn samen een want wij vormen zo in stilte onhoorbaar het zwijgend…

een pilletje voor het hart geeft duizelingen daar weer eentje tegen geeft kramp in de voeten laat ze rusteloos bewegen daar weer eentje tegen doet je door jeuk in je neus wroeten allemaal van die rare dingen daar weer eentje tegen tast ze aan – je herinneringen bezorgt je hallucinaties en problemen met je ejaculaties waarvoor moet…

mijn taal is mij vreemd geworden de kern is omkleed met waarmee ik nu spreek zal ik die jas weer af kunnen leggen zodat ik weer spreek zoals is geweest? in dromen heeft die taal me lang geleden verlaten vertelt me niet meer wat ik toen heb beleeft of waarnaar werd gestreefd het leven is verdwenen uit de taal die ooit is geweest…

grijp hem als je kunt en hang hem op zeg hem dat hij je niet meer hoeft te volgen pak hem de volgende dag niet van de kapstok wijs hem op z’n plek ook al brandt hij van verlangen om met je mee te gaan om weer aan jou te plakken zeg hem dat je zonder hem ook je mannetje wel weet te staan waarschuw hem en maak hem duidelijk dat…

de ramen beslagen door hem hoger te hebben gezet omarmd door vaders gemaakte droogrek de klamme bedompte lucht valt amper te dragen en beneemt ons de adem het knettert achter de mica raampjes we gaan aan die lucht nog net niet dood en niemand heeft nog praatjes ga dan maar gauw met een kruik naar boven naar bed de ijzige…

Nu zijn ze werkelijk vrij meenden zij ze kunnen doen wat ze willen het hardop debatteren over hun kleine verschillen elkaar zonder schroom corrigeren nu ze oud zijn kunnen ze open en bloot hun ware gezicht laten zien nu de kinderen de deur uit zijn hoeven ze elkaar niet meer te ontzien en kunnen ze eindelijk de reis maken die ze…

even meende ik het voorjaar te ruiken zo teder en zo zacht vogeltjes gingen al voorzichtig zingen en zich aan elkaar opdringen het was dus bedrog hij spreidde z’n witte deken alsnog over het land en strooide sneeuwvlokken met een olijke glimlach voorzichtig uit z’n losse hand noodzaakte tot wintersokken ja hij hield me voor de…

ik woon in een boom en moet er 's avonds voor eten en bed weer uit komen zo heeft hij het mij geleerd hij hielp je met het verwezenlijken van je dromen en een woonoord te bouwen van hout taai en verweerd hij is nu eenzaam en oud bouw je eigen onderkomen zei hij die het verlies van z’n eigen nooit heeft verteerd weet je jongen was…

wat is dat toch dat eeuwige erbij willen horen zowel jong als ook oud wil blijkbaar op die manier scoren de een heeft er een van een of andere stam een ander draagt de naam van een geliefde of z’n mam weer een ander van z’n favoriete voetbalclub of een Jezus hangend aan het kruis of een leeuwenkop op de rug iets is ergens dan…

haal het masker van je gezicht toon me wie je bent wie je werkelijk bent niet dat van zoals een ieder je kent niet dat zoals ik wil dat je bent het verschaft duidelijkheid allicht ook over hoe ik denk dat jij mij kent en dan … en dan … toon ik mijzelf ook zonder masker en blijk ik misschien ook totaal iemand anders te…

God zit in een boom op een berg in een afgesloten dal gaat mee met de stroom hij vertoeft in mijn dromen verblijft in een paardenstal ontsluiert geheimen aan een kind wat het ooit later tegen zal komen en op haar levenspad ooit ondervindt hij zit in een bloem en een kogel hij zit in een lach en maakt plezier en in pech geluk en droefenis…

wat schenkt ons de grauwgrijze winter ze laat ons even in ons geheugen wegzinken net niet verdrinken en laat ons voelen hoe het straks weer kan wezen en laat ons uit de opgeslagen kleurrijke herinneringen lezen zodat we wat komt ten volle zullen waarderen misschien is dat wel het geschenk dat door haar is gegeven die grauwgrijze winter…

ze steekt bloemen in haar haar en vraagt moeder zou jij me zo toelaten in de hemel op zoek naar oma en opa jazeker lieverd maar eerst moet je zelf nog oma worden en tot die tijd de bloemen verzorgen dus wacht maar even tot later en dat is al gauw want zij hebben jou allang in de gaten en tot zolang wachten ze op de bloemen van jou…

wat als je weet dat … zul je dan alles wat je wel of niet goed hebt gedaan overwegen zet je alles dan op een rijtje om het geheel te kunnen overzien en hoe zit het met de personen die je ten onrechte misschien bent vergeten wat als je weet dat… vraag je je dan niet af wie heb ik tekort gedaan en wie moet je nog vergeven wie wou jij…

weet je nog samen op ons terras of schuilend onder de pruimenboom ons beschermend tegen overdadige zon en stille regen wanneer dat ook al weer was elkaar overtuigend hoe mooi dit alles geweest is en waarom en wanneer dit alles begon deze onwerkelijke droom jij en ik elkaar aankijkend en afvragend waar o waar ging het toch mis…

in mijn droom heb ik geprobeerd jou uit marmer te houwen op doek als een Mona Lisa te vereeuwigen te boetseren uit klei met woorden beschrijven in een hemels mooi gedicht dit alles zetten naar mijn hand nu ik weer in de werkelijkheid ben aanbeland en ik jou bij daglicht weer aanschouw besef ik dat ik niet meer hoef te dromen alles…

gedichten die ontstaan uit gedachten die onbewust hun krachten aan ons geven en tot zoveel meer in staat misschien zijn het slechts iele bomen uitgroeiend tot machtige imposante eiken die eeuwig lijken te bestaan of tot armetierig kreupelhout de kracht van woorden die nu niet meer maar ooit menig mens bekoorden soms sneuvelen de…

een Rembrandt of Gauguin de nocturnes van Chopin de denker van Rodin woorden gesmeed tot een weergaloos gedicht dat is kunst – allicht een banaan met duct tape geplakt op een muur door velen niet begrepen maar toch is zoiets duur een controversiële performance van Marina Abramovic misschien wel bijzonder of een zichzelf noemende…

ze wilde zo graag gitaar leren spelen maar bij wie en waar toch zette ze wel door en het bleef niet bij een droom zoals bij zo velen de lessen die de jongeman haar gaf bleken waardevol en vruchtbaar ze vormden bepaald geen straf voor haar want voor zover ik weet hebben ze nu elkaar leren bespelen…

de zon scheen in het heldere water en ik zag me kijken naar mezelf legde voor even de boze wereld naast me neer en zag die kleine jongen ongedwongen spelen dromen over morgen zijn later en besef me keer op keer die onbezorgdheid en vrijheid waarin we als kind verbleven zo onschuldig ongeduldig tot een grote wilde valse kater hem…

vertel ons nu eens wie we zijn wat we kunnen pogen en wat niet een leven lang hebben we gezocht de antwoorden werden nooit gevonden en daardoor krijgen we geen echte namen en dat is zonde en schept achterdocht net niet het waarom en waardoor mogen weten dat is ons lot maar u weet alles voor ons alleen u u bent immers de…

de klok tikt de tijd loopt door we komen steeds dichter bij elkaar ik kan haar bijna voelen en horen ik haal haar in zij heeft verloren ik loop haar voorbij en zij zegt tegen mij zie daar het is twee voor twaalf op deze mooie vredige dag een weg terug is er niet en dan gebeurt wat ik niet wil en net te laat heb ik het door en laat…

kleine ondeugende engeltjes pissen in de sombere troosteloze nacht alles wat je nu juist in december niet wil voelen is kille regen wat je in deze tijd immers niet verwacht nee niet alles van boven is een zegen en dat nog wel van cherubijntjes wie had dat nou gedacht en toch verbeeld ik me ze te horen vanuit het hemelse gewelf licht…

met stille trom gekomen onopvallend niet verwacht z’n levenspad afgegaan niets meer om over te dromen verlaat hij met stille trom dit bestaan het geluid kwam hem niet meer ter ore het was zoals hij had verwacht wist waar hij naar toe zou gaan maar toch toch had die trommelaar wel iets harder mogen spelen hij had weleens wat enthousiasme…

mensen zijn vliegjes dwalend in het donker en dansend naar het licht…

lichaam en geest zijn altijd samen geweest en toch zijn het niet altijd vrinden vaak komen er situaties voor waarbij zij ondervinden dat ze elkaar even niet verstaan de een wil meer van de ander maar soms kan dat niet de geest eist te veel van het lichaam dat lijdt tot groot verdriet verander toch verander zeggen ze elkaar want we we…

laten we eerlijk zijn eerlijk is zoiets als geloven je wil het zo graag echt kunnen beleven maar soms blijft het enkel bij streven voor de volle honderd procent lukt het geen een want bij de meesten van ons ligt op het aller diepste punt van ons hart een kiezeltje een kleine gemene steen gevormd door eigenbelang het paradijs blijft…

ik geloof in God in de samenhang en levenslust van en met ieder wezen die alles met elkaar verbindt de bloem de boom een mens een dier de aarde lucht en een rivier zoals een moeder met haar kind dat is onze aller gemene deler niet in een of andere godsdienst die hun waarheden in allerlei teksten laten lezen en ondertussen alle eeuwen…