Alle inzendingen van Catrinus

ze is een blondine zoiets als Marilyn Monroe met een voorkomen waar menigeen de puntjes aan zou willen zuigen hoe haar gunsten ooit te verdienen stel me dus maar voor als: ‘doch sehen sie ich bin ein Kennedy’ zij heel gevat: ‘dear mister president jarig bent u en ik uw Marilyn Monroe niet mijn zingen is echter ook niet om aan te luisteren…

nee de wind raast en fluistert ons niets toe hij vraagt het bij vlagen in razende meestal tedere vragen waarom wij mensen ons toch zo onnatuurlijk zijn gaan gedragen het maakt hem prikkelbaar en zo moe hij huilt huivert zo af en toe als een radeloze moeder om haar kind dat nooit luistert…

de wereld is bezaaid met net zoveel vragen als bomen die zullen moeten worden opgelost koste wat kost ter verwezenlijking van al onze dromen moeten er antwoorden komen die overal worden gezocht maar niets wordt er opgelost door ze – bij het niet vinden dan maar om te zagen…

een ware reiziger heeft geen huis hij zoekt slechts onderdak hij heeft geen doel om te bereiken hij reist om te reizen hij komt hij gaat hij ziet hij geniet hij ziet mensen hopen hij ziet vreugde en verdriet hij ziet hoe levens aan de hand van toevalligheden verlopen hij overdenkt laat en weet dat al wat hij heeft gezien z’n…

ik heb een hondje dat me de wereld laat voelen en zien hij neemt me mee langs grachten en grazige groene weiden zee stranden parken en bossen en prachtige paarse heide zoveel waar ik nooit kwam geen oog voor had voordien ik had een hondje een fantastisch dier dat me overal mee naar toe nam het wezentje liet mij zo ongelooflijk veel…

de stem van het volk is dood leugens allemaal Loekasjenko erkent het witte in z’n land niet hoort niet hun verhaal z’n volk dat hem een vredige aftocht bood het zijn slecht oproerkraaiers die hij ziet nee dan is het hier veel beter hier wordt minder hard geslagen luisteren ze ook van geen kant en met de bijbel en de leer van het liberalisme…

soms wil het net niet ontstaan dat op eigen leven gericht gedicht een bloemknop die zich niet opent een kuiken tikt zich door de dop een weg naar buiten aanschouwt nog net het daglicht en dat dan toch alsnog zwicht soms hebben de juiste woorden even in je gedachten gehangen je was net niet snel genoeg om ze op papier te vangen of je…

misschien dat de reiziger reist om dat te vinden wat hij hier niet meer ziet thuis is zijn blik als die van slechtzienden zijn de ramen van z’n huis afgesloten door blinden reist hij eigenlijk daarom? Om zichzelf weer helder in een ander daglicht te zien? Ligt waar de reis hem brengt een voelbaar contrast misschien dat hem…

een vlinder vindt een leugentje om bestwil niet bezwaarlijk niet echt raar hij moet hem soms wel houden hij verhult zijn angst achter ontwapenende onaantastbare fladderende onschuld maar het blijf haar benauwen een leeuw is altijd openlijk bezig met die eeuwige ‘struggle for life’ denkt o was ik toch maar liever die snelle haas met…

de natuur is het grootste gedicht in de meest magnifieke beelden – in geur en kleur toont ze ons wat God om van te genieten voor ons heeft gesticht niks geen kerk niks geen regels niks geen Schriftgeleerden die nog steeds van ‘s mensens angsten en beven profiteren zij toont ons zijn meesterwerk in al haar pure glorie laat de deur…

als je even te veel zeurde of klaagde en het mijn vader niet behaagde zei hij met geveinsde spijt: had ik je maar in de haag gepist ja pa had ‘t maar gedaan maar dan wis je kwam z’n gniffel er weer achteraan: dan was je nu een hagedisje ma hield niet van dat grapje je doet dat kind verdriet het voelt zich niet welkom snap je…

mijn as zal de aarde bevruchten mijn rook zal zorgen voor een regenbui mijn resten zullen ooit nieuw leven bekoren zoals oud wordt vervangen door nieuw beschaven een nieuwe morgen zal dagen na mijn onvermijdelijk sterven echt we zullen zeker tot het verleden behoren maar sterven – echt sterven dat doen we nooit we vervagen…

als je als kind niet hebt leren voelen ben je onzeker over wat ze met hun aanrakingen bedoelen de emoties erachter dringen niet door toch sla jij je armen om me heen even voel ik me gevangen worstel me los – laat me alleen je leert mij de ware gevoelens kennen die er aan hangen je speelt met me – het spelletje: tikkertje met verlos…

je thuis vinden thuis voelen thuis eten thuis zijn thuis rond woelen thuis weten thuis familie kind’ren iedereen is er naar op zoek niets is er zo warm en fijn zei de huisjesslak helaas ik ben zo sloom en nooit op tijd - op tijd terug voor de warme prak de oplossing zag ik in een heuse droom: neem je huis toch mee op je rug…

we wijzen naar elkaar jij naar mij ik naar jou zij naar ons wij naar hen maar niemand heeft ’t gedaan toch is het door iemand ontstaan echter niemand wijst naar zichzelf iemand is verantwoordelijk die iemand heet ‘wij allen’: jij en ik zij en ons wij en hun we blijven tegen beter weten in geloven dat God wel iets zal regelen…

nee niets wordt erop geschilderd of geschreven alhoewel? Het blijft bij donkere vegen te dik aangebracht het lijkt op iets wat stiekem lacht het beseft terdege ik was het laatste van de rol: het gevreesde laatste vel…

‘Zeg mol hoe zie jij de toekomst?’ ‘Eerlijk gezegd zag ik haar altijd donker in en ik zie haar nog immer zo – ik draag nog steeds dezelfde bril.’ ‘Maar jij dan wijze uil in welk licht zie jij de toekomst?’ ‘Heel licht, zelfs in het donker zie ik licht. Jij bent een zwartkijker met een tunnelvisie.’ ‘Maar ik leef ook altijd…

liefde was een feest seks de drank – de kater zegt hoe het is geweest…

weer de nachttrein gemist stond toch op tijd op het perron de deuren gingen niet open het lot heeft het blijkbaar zo beslist en daar sta ik weer verlaten de reis naar dromenland gewist en niemand heeft in de gaten hoe vervelend dat is en ‘s morgens vroeg rijst de vraag en die ergert mij zelf het meest de vraag: heb ik mij vergist – bestaat…

het water sluit zich achter de vis daar waar hij net nog zwom de lucht vult de plek waar de leeuwerik naar de hemel vloog haar zo juist beklom de plek van donker wordt als ze wegvloeit weer ingenomen door het licht van de zon zo zal ook de plaats waar de mensheid zich bewoog weer ingenomen worden door dat waaruit de wereld ooit bestond…

voor degene die het nog niet heeft ervaren dus niet weet pas op - liefde is soms ongenadig verschroeiend heet het is zo’n eeuwenoude ronde Etna potkachel met mica ruitje en met barstjes erin liefde is het je door haar behaaglijk laten verwarmen Komend uit een bittere ouderwetse winterkou wil je haar iets te gretig omarmen en voor…

als oude bomen ruisen is het voor jonge goed te luisteren…

een boom onverzettelijk ferm majestueus en toch zo kwetsbaar geeft zich over aan het leven een vlinder levenslustig teer en prachtig toch zo kwetsbaar kent geen buitenissigheden in haar streven een bloem geurt en kleurt ten dienste van een ieder weet wat haar staat te doen omarmt en verwarmt laat het leven beleven een dier kent…

hoe bijzonder is toch een blad dat je in z’n nerven kunt lezen wat hij ooit had willen wezen zijn droom is dat te zijn wat alle nerven gezamenlijk in z’n lichaam hebben weten te kerven: een boom…

boeken gevelde bomen gevuld met dromen om te vertellen aan jou verhalen vol avontuur uit duim gezogen de prijs voor slaap gaap…

neem iedere ruimte die je nodig hebt om te zijn wie je bent ruimte is ruimer dan je denkt dans vrij niet die voorgeschreven passen die niet de jouwe zijn die nooit zijn gekend weiger een maatpak driedelig of niet wees niet wie je niet wezen wil laat je niet inblikken - verstikken wees eerlijk en durf oranje foeilelijk te vinden…

nooit zal hij het vinden al vaart hij nog zo veel en ver er is ook geen enkele vaste plek die hem kan binden die hem wordt gewezen door wie weet dan ook maar welke ster hij weet ook echt niet wat hij zoekt waarop hij eigenlijk jaagt en dus wordt hij steeds weer voor een nieuwe reis geboekt steeds weer opnieuw uitgedaagd nu heeft…

het was half twee in de nacht toen ik opstond om naar het toilet te gaan en me realiseerde dat zij altijd wakend voor je klaar staan God heel heel hoog in de hemel en vlakbij voor je bed liggend op de grond je trouwe altijd waakzame hond…

ook vannacht weer het grote pogen om te slapen het aan elkaar plakken van stukjes wat ooit is geweest van wat het meest is blijven hangen in verdrongen verlangen en wachten dat alles tot een nieuwe leugen wordt gesmeed geschoeid op een gedroomde leest en al worstelend worden de flarden tot een onsamenhangend geheel geschapen…

mensen denken mensen weten mensen denken te weten mensen overschatten mensen beschaven mensen overschatten hun beschaven waarschijnlijk iets te volhardend in typisch mensenfouten en - streken en als er weer een beschaving is geweken gaat hij weer opnieuw denken en weten z’n beschaven overschatten een herhaling van dezelfde menselijke…