Alle inzendingen van Catrinus

nog even en ze klinken weer de sneeuwklokjes het geluid van hoop…

moeten we blij zijn met in het nu te leven en hoe blij is de vraag zo’n abstract gegeven waaruit bestaat die beleving zo’n moeilijk te omschrijven gevoel zo persoonlijk en zo moeilijk te meten maar onderuit hangend in mijn eigen stoel in mijn eigen huis voel ik me goed valt blijheid te beleven warmte droogte behaaglijkheid vrede…

spiedende ogen gissen wat die ander heeft verzacht eigen leed…

geluk is simpel het ligt in de engelachtige puurheid van vers gevallen sneeuw in de kleuren en geuren van planten en bloemen die opkomen in de acrobatiek van de eekhoorns tussen machtige eikenbomen het ligt in de klanken van de eerste vroege vogels in de warmte van de prille lentezon vergeet de overdonderende kleuren van de herfstbladeren…

toen de sneeuw verdween werd de stilte verbroken in en om me heen…

zeg wekker hou je smoel laat mij me maar verslapen en zeggen dat de trein niet reed dat gebeurt met regelmaat niemand heeft het in de gaten want ik moet via Meppel reizen dus wekker je hoeft je doel niet nog eens te bewijzen sta wel op over een uur of twee en droom dat zij (die er niet is) en waarvan ik steeds meer besef hoe erg ik haar…

het lijkt weer een beetje op winter over de velden ligt een laagje sneeuw als een warme donsdeken dit vooral vanuit je warme kamer bekeken voor even maar lijkt het of moeder natuur je zorgzaam onderstopt en de wereld buiten heeft zich als een vlinder tot iets zuiver teers en lieflijks ontpopt deze werkelijkheid is mooier dan het…

een hand vliegt door de lucht de chirurg die z’n hoofd weer schudt en even diep zucht al weer het begin van een niet zo’n gelukkig Nieuwjaar een familie in een eindeloos diepe put en niemand die hem nog ooit de hand weer schudt…

wat als je op alle keuzemomenten in je leven een andere keuze had gemaakt dan deze? wat als je ..... zou je dan ook daar zijn gestrand waar je nu ben aangeland gewoon via andere wegen? wat als je ..... op deze ieder bezighoudende vraag een zinvol antwoord zou weten te geven wat dan? dan kent het leven misschien geen geheimen meer…

ingevulde tijd is minder zwaar te verduren dan welke die ledig is…

het leven is zo mooi zo prachtig dat het eigenlijk geen dood verdient en toch in veel gevallen wordt hij omarmd als ware hij je laatste vriend…

laatst gezien op tv een jonge vader met tattoes neus- en oorringen ik zag hem aan het kraambed van z’n vrouw breken huilen als een kind een van de diepste emoties de mens gegeven het ontstaan van leven wat zelfs de stoerste vent doet smelten en verbleken hun emoties trokken mij ook met zich mee en veroorzaakten een brok in m’n keel…

zij wandelt in jou en met je mee in de regen tegen de wind onder omarmende zonneschijn en in het licht en donker boven en onder de grond nu je volwassen bent en ook toen al als kind dat nog niets tot weinig kent ze is overal of nergens en toch ergens in de natuur ze is het alles en zelfs jij bent vervuld van haar ook als je ontkent…

door jou in woorden te omschrijven herken ik steeds meer van mezelf…

Ook al bestaat er waarschijnlijk geen God die ons beschermt tegen elke schending van wet of gebod toch bid ik Ik bid voor de wereldvrede voor het zachte en tegen het wrede Ook voor moeder natuur blijf ik ‘t proberen niemand immers kan het deren dus bid ik toch maar Ik bid voor mezelf voor een genadig einde voor mijn naasten ze zijn me…

lees de kranten kijk op de T.V. volg de sociale media en constateer dat de mens niet is verheven slechts een uniek dier krijgt ook jonkies puppy’s en baby’s beleeft daaraan plezier maar lees de kranten beleef de oorlog op T.V. en in de sociale media en besef de mens is nog steeds een dier en soms zelfs een beest een gegeven wat er…

de bloemen staan nooit meer op de ruiten ’s ochtends nooit meer rijp op je dekens we zijn nu couveusekinderen in onze geïsoleerde huizen en toch voel ik overal een kou in de wereld rondwaren als nooit tevoren…

zoals een hondje of een poesje zichzelf in de spiegel ziet verbaasd verdwaasd zo denk ook ik weleens ik ben dat wel maar eigenlijk ook niet…

nog zie ik hem daar met de zeis in z’n hand onverzettelijk zwoegen op z’n bunder land het gras moest gemaaid en nadat er was gehooid werd er kunstmest vanuit een emmer uitgestrooid en het zaad gezaaid toen na jaren z’n huid was gelooid en z’n rug geplooid nam hij nooit weer de zeis ter hand maar nog eenmaal kwam hij hem tegen…

we waren het en mochten het graag wezen en voor velen van ons bestond het leven uit vaak ongedwongen spelen weinig angst er was immers nog zoveel moois te beleven het ontrafelen van de grote mysteries kwam wel met de tijd toen kwam de waarheid nog langzaam vanzelf naar ons toe een kind kende geen depressie en was nooit moe tegenwoordig…

ze mogen blij zijn om aan me te zitten met de vuisten op me te slaan ik zal het lijdzaam ondergaan en toch overeind blijven staan ze kunnen mij niet kwetsen en mogen samen van me eten wat hen voor even verbindt voordat allen weer gezwind wegsluipen om achter die saamhorigheid ondermijnende computer te kruipen mochten ze echter op me willen…

wat kan de herfst mij nog vertellen over vallende bladeren over de kraaien die in de bomen luidruchtig zitten te vergaderen over de reeën die hopen op hun vlucht de schietgeile jagers te kunnen ontlopen over de vos die een prooi verschalkt over een verre ezel die het melancholieke geluid van de herfst uitbalkt wat kan die toch zo adembenemend…

kom jongens kom lekker bij elkaar samen staan we sterk meer ogen om gevaar te zien ook al vindt men dat maar vreemd en raar misschien samen een wolk aan het zwerk lekker kletsen met elkaar en elkaar wijzen op de plekken waar je jezelf het beste van voedsel kunt voorzien of om samen te vertrekken en veiliger bovendien zo doen en overleven…

‘this land is my land’ zong ooit Trini Lopez wij beoefenden het als spel op de christelijke school met een onschuldig zakmes er vielen toen geen doden nee dat gebeurde niet want er waren immers ons altijd beschermende goden maar stond het misschien toch voor later als een symbool? Er waren voor even zij die verloren en zij die wonnen…

leer mij weer even kijken door de ogen van een kind verwonderd nieuwsgierig en vol verlangen laat mij weer kijken door de ogen van een kind dat z’n vreugde en verdriet slechts in een ogenblik vindt en ogenschijnlijk niet in emoties blijft hangen leer mij het leven weer ervaren als een nog onbezoedeld kind kwetsbaar lieflijk onschuldig…

voor eeuwig naast elkaar van links naar rechts ik wil niet naast hem moet echt naast haar omdat ik op haar ben hij is slechts eentje achter uit de klas en zij is blond met een lieve stem hij gedraagt zich echt waar als een gestoorde freak en met haar wil ik vereeuwigd worden en lukt dat niet dan sta ik toch maar mooi voor altijd in…

ik vermijd het oranje rood weg dat verzengende vuur het onheilspellend geluid van bommen en granaten impressies van de dood mocht ik jouw land willen vastleggen op canvas nee dat wat is zal ik dan weglaten zodat men kan zeggen hij legt alleen vast wat ooit van waarde was en waarnaar men altijd weer zal blijven verlangen op den…

een leeuw verscheurt een antiloop en voorkomt zo z’n eigen dood -noodzakelijk wreed een krokodil verdrinkt een gnoe zo komt hij aan z’n eten toe -noodzakelijk wreed een condor vergrijpt zich aan een lam zodat z’n gezin ook weer eten kan -noodzakelijk wreed een dier doodt zodat hij eet een mens…

daar gaan ze weer hou ze tegen laten ze mij vertellen wat daar in de verte is wat ligt daar achter de horizon waarom terug naar toen waar de tocht naar ons begon hou ze tegen ontfutsel hun geheim want het moet daar wel fantastisch zijn neem me desnoods mee laat het me zien daar aan de overkant van die eindeloze zee laat me opgaan…

de mens is een (t)weeledig wezen een geest en een verstand ze voelen elkaar constant genadeloos aan de tand en menen elkaar zo de les te moeten lezen wat om de zoveel tijd weer lijdt tot een gruwelijk misverstand…