Alle inzendingen van Chris van Geel

Zo oud niet of hun jeugd treurt in de wilgen, het water spiegelt ze nooit rimpelloos, het gladde blad en niet bladerloos, het is een dak waarover zij zich spreiden, waarop een eend in landschap weggezakt, met een gevluchte in de grond bevriend, laag water zoekt en boven water tracht een nieuwe eend te vinden die haar dient…

Een kleur zijn ogen nu zij wind zijn, het licht uit lucht gesneden. Lang gras, nog levend hooi, verminking waar oogst begint. Ik groef in kleur waar vol de lucht, in wind waar vol het gras van is, in golvend gras, in slapend gras, ik bracht zand aan het licht, verpulverd weefsel, vacht om in te slapen. Blad viel, sneeuw viel de bladeren…

Ze zijn al weg uit water en moeilijk van bewegen verruilen zij hun zwijgen voor angstaanjagend kwaken. Op de begroeide oevers klapwieken zij omdat ze niet hun snavel ongestoord in water kunnen steken. Met tegenzin op vleugels verlaten zij de grond, hun zware lichaam trekt uit zicht het donker in. ----------------------------------…

Het blaffen is begonnen de bastaards spuwen vuur, licht rent, in plassen spat het hoog om duizend poten. Mijn hond, de kop omlaag hij bibbert in zijn stippen, draalt om de tafelpoot. ---------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

Zand leeft van waaien De bomen tonen van binnen de aarde het groen Aan zee drinkt land los schuim, een witte egel, hunkerend, stekelig.…

Een duif die tussen bomen een kleine plek uitkiest tolt dralend om zijn as en komt spiralend neer. De charme van zijn dalen stijgt als hij gebrek aan ruimte heeft.…

Luisteren luisteren luisteren Begrijpen Slikken Verwerken Slikken Begrijpen Glimlachen Mooi zijn Jong zijn Verstandig zijn Handig zijn Elegant zijn Weten hoe een man is Weten hoe een vrouw is Blij zijn, dat een man een man is Luisteren Glimlachen Begrijpen Slikken Mooi blijven Jong blijven Opgewekt blijven Glimlachen. ----…

Hardnekkig trekken zij, beklemd, het klimop over hun dood blad omhoog dat groen en ongestorven in ranken naar beneden hangt. Zij zijn de onverwachten die de wind niet kan ontbloten, die zich niet ontdoen en snakken leeg te ruisen, kaal, niet eeuwig groen. --------------------------------------------- uit: 'Vluchtige verhuizing', 1976.…

De bomen laten op hun naakte vingers kijken, ze zijn gemaakt van stof waar honger uit ontstond, de takken zijn verhuld beknopte fraaie blijken van dorst die zich vertakt, zich hecht onder de grond. --------------------------------- uit: 'Enkele gedichten', 1973…

De kou heeft hem verschroeid, maar hij, ontplooid, bleef aan de zomer trouw, open en strak, een eikje dat zijn blad behield, bruin en verdord, maar eetbaar bruin en leefbaar dor. --------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

De horizon die hem omvangt geeft hem te drinken, maakt hem lichter. De mist die om het boompje hangt is waar het blad het breedst is dichter. ----------------------------------------- uit: 'Verzamelde Gedichten', 1993.…

Er is niets dan de wind. De tuinen zijn doorzichtig, men ziet hun achterkanten leven. Geen mist, geen regen, alleen de wind, een dunne strakke wind aanhoudend over door jong gras omhooggetilde, omvergegroeide dorre bladeren. De bomen zijn nog zonder glinstering, oud, zonder knop. Herinneringen weggestreken, een voorhoofd onder pas gewassen…

De mensen schuiven stil op fietsen door de lanen, een enkele meeuw er boven. In dorre blaren rent een merel. Hij luistert, telkens, de blaren maken leven. De wind, een oude wind van toen de mensen die nu dood zijn leefden, spreidt breed, aanvaardt al wat hij aanraakt. Laag hangt de lucht, is overal grijs, de hemel woont bijna bij ons.…

De dag breekt aan, kou uit een open ijskast: een lap los zand tussen dor hakhout ingeklemd onder de lucht die leger is van diepte nu het gezichtsveld vol met wit zand is doortrapt. Een trap, een voor de vorst te hoge duintrap in een onontgonnen en barbaars Versailles van geen enkele tree voorzien. ----------------------------------------…

Wanneer het mist en windstil is hoor je van kauwen in de bomen het drukke praten dingend on- nerveus, het zich verplaatsen zonder drukte, het huiselijke met verstand, en je bent thuis als het oktober is, dichtbij de nacht. --------------------------------- Uit: 'Onverzamelde gedichten', 2014.…

Prachtig en langzaam bloeit de tuin, in jong gras ligt de stilte, een handvol bloesem, een handschoen groen om takken van de winter. Het raam staat open, het gordijn beweegt, de wind gluurt binnen, zijn armen om de schaduw van de nacht die hem moet tillen. Zij slaapt, een zwaan, een vlinder door blad hoor ik zijn voeten gaan. -------…

Hij is zo mooi, zo droog, zacht leer, een zaak voor goud, een voor de ouderlingen op tafel neergelegde wel- gevulde, dungesleten kerkezak. De dood is een omhelzing van de wind waarachter van nature niets dan onbruik en dor geraamte zich bevindt. Een pad misschien, hij is zo oud zijn vleugels zijn vergaan, een plant als steen teruggevonden…

Het slapen bezig horen in het water, de struiken zien door wimpers van de nacht, naar konijnen tussen bomen staren. Zij kijken met hun rode oog mij aan. Het onbegrijpelijke slapen door de slaap heen overwogen op gevaar. ------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1993.…

Het slapen bezig horen in het water, de struiken zien door wimpers van de nacht, naar konijnen tussen bomen staren. Zij kijken met hun rode oog mij aan. Het onbegrijpelijke slapen door de slaap heen overwogen op gevaar. ------------------------------------- Uit: ' Verzameld werk', 1993.…

Stevige korte massieve gedaante zag ik door het doorschijnende water optornen tegen onzichtbare stormen, een steen gekoesterd aan de borst. Voorovergebogen kluizenaar verzonken in gedachten, stap na stap behoedzaam vorderend op de van keien vergeven grond. Onmogelijk was het als kind al de aandacht te trekken van een ijsbeer in een stuiter…

Zij is voor alles in, zij zegt op alles ja, er is geen bloem die zij niet met haar tong bejegent. En ook de lucht, er is geen plekje leegte dat zij overslaat -------------------------------------- uit: 'Onverzamelde gedichten', 2014.…

De eenden zijn met lucht alleen, zij reikhalzen naar water, zij eten van de lage kant en samen duchten zij de wind. Uit waar ze dreven weggejaagd spant vluchten hun verwachting strak op zoek naar nieuwer water dat zich aan ze koestert, poten bindt. ---------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1997.…

Zij kijkt mij aan met kleine stippen zij heeft geen naam, weegt niets, geen blad voelt zich betast hoe stijf ze ook zich vastklemt straks als ik het wil. Ze is een driehoek van wit dons, haar poten haken in mijn hand. Geluk waar toch geen naam voor is dan schoonheid die je zelf niet kent. Je hoort het suizen er is een betekenis het is…

Doodse achtermiddag, aalscholver op een tak waar de rivier het breedst is rimpelt het oppervlak. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

Het water ligt ontdaan bijna van water onder stof, de bomen zien hun eigen ogen en ik door groen hun groen niet meer, ze zijn verborgen in de bomen. De lucht betrekt over het vee - wanneer het licht zo donker wordt licht fel het wit van koeien op. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

Je oogopslag ligt in een bouwdoos, je nagels, je haren, je stem; voorzichtig het spanen deksel in de houten gleuven schuiven - dicht. Nog even het plaatje bekijken waarop vijfmaal een ander huis te bouwen van dezelfde stenen. Zo bouwde ik nooit, naar tekening, maar ook dit keer waren wij blij met een zorgvuldig opgeborgen afbraak waaraan…

Mijn landgoed is niet groter dan mijn eigen huid, de omvang van mijn schoen, de omvang van mijn vuist, ik gaf het namen in de kleur van regen, ik keek er dwars doorheen, vluchtige stof en zag de horizon, de lengte van mijn armen, van mijn benen. --------------------------- uit: 'Het zinrijk", 1971.…

I Zij kunnen het niet laten licht te geven, hun drijven is aanwezig in de nacht als liggen er twee lampen in het water gelijk van sterkte, van gelijke kracht. II Je wilt op veren met ze mee en je besluit ze brood te geven. ----------------------------------- uit: 'Verzamelde Gedichten', 1993.…

Langs een wilg met dode toppen, een geschoren hoge in zijn blaren onverminkte haag, een door waaiend hout beschaduwd raamloos muurvlak, blinde boerderij, buiten bomen, hellende, de holle wei, lichten aan de einder, vuurtorenlicht, een donker zwijgend paard dichtbij. ---------------------------------------------------- uit: verzamelde gedichten…

Zij voelen koud op stille banden. Wie met een wagen bomen kruit voert niet te tillen stilte aan. ------------------------- uit: 'Tirade', nr. 200.…