Alle inzendingen van Clara Eggink

Ik lees een boek, ik schrijf een brief, Ik kom bij jou, wij praten. Die dingen zijn mij even lief; Ik kan ze ook wel laten. Het voorjaar buiten is altijd zoel, Maar niet dat wilde wonder Toen ik weg wou gaan, alleen en koel; Nu kan ik ook wel zonder. Ik meende aan 't strand te zijn geboren, Mijn huis te hebben in het duin. Dat alles is…

"Liefste kom bij mij, ik ben ontwaakt, Kijk, de zon schijnt op de huizen. Toch heeft de regen mij wakker gemaakt, Zacht spettend op de plavuizen In onzen tuin. - Hoor toch, hoor! Men schiet! Het ronken van motoren! 't Eskader breekt de wolken door, Er spatten vonken in het ochtendgloren! Daar voor ons raam ontbrandt de strijd. Lief, laat…

Laat het niet uit zijn, God, na dezen dood In leven en ellende om noodzakelijk brood. Want waartoe gaaft gij dan uw bosschen, heiden, Uw luchten, wateren en ruime weiden Den mensch als lokaas van zijn plichten weg? Het is het woord van velen dat ik zeg. Er zijn er meer die snakken naar ontkomen, Wier hart uw zeeën meedraagt in hun droomen. Maar…

Ik waag mij haast niet in die straat waar gloeiend puin in 't donker staat. De wind loeit om een bouwvaltop, een schelle vlam schiet suizend op, belichtend als in spotternij, de resten van wat huisgerei. Hier vond wie daaglijks nam en gaf een ruw en eindloos massagraf. Het werk van hersens, hand en lust is even grondig uitgeblust. Ik wend…

Ik liep laatst door de heide Langs berken en langs brem. Toen klonk er aan mijn zijde Een kleine, ijle stem. Aanhoudend en doordringend, Zoo blij en mateloos Alsof een hart hier, zingend, Zijn hoogste vreugde koos. O koolmees in het loover, O heikruid in de zon Uw lieflijkheid, uw toover Die mij niet helpen kon.…

Ik lees een boek, ik schrijf een brief, Ik kom bij jou, wij praten. Die dingen zijn mij even lief; Ik kan ze ook wel laten. Het voorjaar buiten is altijd zoel, Maar niet dat wilde wonder Toen ik weg wou gaan, alleen en koel; Nu kan ik ook wel zonder. Ik meende aan 't strand te zijn geboren, Mijn huis te hebben in het duin. Dat alles…

Glad en wijd ligt het ijs in een veeg wit en grijs en de lucht, tastbre kou, is gestolpt onder blauw. En mijn schaats met een kras als een schot onder glas trekt een veervormig spoor van mijn voet uit te loor. Ik scheer scheef op het vlak langs een donkerblauw wak. Na een sprong voor een scheur als een koord, schiet ik voort op het staal…