Alle inzendingen van DiotheCilany

de storm stemt zijn vork ruimt verlaten tafels uit het zwerk fleurt de bloemen flets als zij zijn daar struinen losse blikken langs het bestek hier en daar verwaterd tot een stroom van onfrisse wanen niet alleen van deze dag ook de nacht verspilt zijn zinnen…

waar de wereld alleen zichzelf omvat vallen laatste vlokken in kleuren grijs niet gekend in blauwdruk maar tinten door de pracht van hitte driften sissende wolken waar zij koude raakt broeit zij in haar voegen en laat een eerste legsel te water waar de dood haar niet deert kent zij het later niet er ontbeert haar niets; zij is…

hij blikt uit haar ramen neer op aanstaande zielen aards in aanbod en aanbieding verwaterd stil verdwenen zweven van liefde en leven gebogen staat toch van verlatenheid ontdaan van kloten en vagina eeuwig maagdelijk en nooit vervagende geile gedachten lost het beeld in duigen op…

wolken lagen in het water wolk te wezen in mijn ogen die de lucht bezaten gaf ik mezelf aan jou die verstrengeld mijn wezen las ik die brandde een toorts van was smolt in jouw handen als dompelaar die zelfs de donkerste wolken warmt…

mijn pupillen bedruipen wanden slierten langs sporen van mijn zaad de kakkerlak die zijn weg vindt in het verkrotte pand vol slakkenmeel en jij ligt in het laatje met je gezicht nog steeds omlaag maar ik vergaar jou niet het is de aandrang onbewoonbaar als ik ben…

voor hen die struweel bezoeken takjes in het haar en hij die denkt aan de vorige waar de tijd bij stil blijft staan en morgen wanneer alleen de afdruk rest in plat gewalste laagjes gras gestaag en staand soms nog buigend als de wind er even langs heen enkel de deur nog op een kier licht scharnierend als jouw adem mij schielijk toch bezoekt…

ben ’s morgens alleen maar en snuif wat orgelklanken vermomd als vermoedelijk iets van couleur locale proeft de straatschuimer het leven en dient de mensen die voorbij gaan als patatlucht in een winterstorm plooit hen ’s avonds plooit enkel het duister…

de spiegel ziet mijn zee achter holle ogen tranen enkel slierten zeewier in mijn schedel ankeren verwaterd wrakhout vermolmt de herinnering aan uitgroei maar kiert naar buiten binnen rest slechts het grote geheel en ik ik at de dag die ziltig was…

er wijkt een maan af van het kleurloze behang als ik even een vleugel omarm een hap neem uit jouw gedachten gehangen in pergola’s voor het raam met de rug naar elkaar valt koud zaad in rulle aarde lossen we puzzels op in lauwe thee…

ik ruik de randen van je hemd merk dezelfde geur als vroeger van zweet en goedkope zeep kan het nu ook zien er zit een zwarte rand om je hart zo één van twee halen, drie betalen je voelt je altijd bekocht als er rotte vis in het spel is en rouw de diepte heeft van gangreen…

ja, ik heet Canard wat raar voor een Fries tja, mijn vader heet Canard en grootvader ook mijn overgrootvader niet die heette Spiekstra maar hield van eend had hij eens in la France gegeten nee, gelukkig niet à l’orange…

de nacht glijdt langzaam langs de regenpijp omlaag over straat tot waar het water lonkt en soms ook plonst vanwege een overmoedige wandelaar al lang niet meer zo stabiel dus als tweeduizend jaar geleden en midden in het dorp staat alleen nog een dode brievenbus…

gekleurde lichtjes en blauwe streeptent al van verre ’s avonds beesten drank en meisjesondergoed begerige handen komen dapper doorspelende band en brakende biergangers achter de coulissen in prille liefde voor het eerst genomen…

mijn blik vloog van tak naar tak, omdat ik dacht dat er een vogel zat het was echter alleen de gedachte; die spatte zomaar ergens vanaf ik kon niet anders dan het volgen; ineens leek het verloren op het water en sprong mijn blik van blad tot blad, omdat ik dacht, dat ik de gedachte zag…

blad en in tegendeel winterland en andere uitwassen wasem aan de binnenzijde van het torso rijp rond het hart en een ijzig hoofd vergeelde tanden bijten zich vast in oud groen en bloesem genadeloos in haar genade roerloos in bloei…

daar is het licht dat steen voor steen de straat beklimt water beschijnt en druppel na druppel verdwijnt het zicht op de put elk hoofd weerspiegelt als een gerimpelde Narcissus voordat zij steels verdrinken in zichzelf en sleets gezichten omranden daar verliezen wapperende bladeren hun kleuren in handen die het venster bestieren…

ik wil haar bevruchten in een land waar het licht winters aandoet in de wind mijn backpack staat al gevuld klaar in de hoek met broek en boeken voor de nacht, een geluk mijn prinses moet nog komen, zij weet van niets noch mijn overtuigingskracht baadt zichzelf in zoet en stilte de stille trom zingt gevooisd achter schermen van nacht en…

het spotje beschijnt niet meer dan het bruine gordijn zonder motief tot schijnsel op een scherm als licht op het kussen waar eens jouw hoofd heeft gelegen nergens een plek voor de voeten in schemer geamputeerd het stond hem niet zelfs geen gezicht er is oneindig gezocht naar een passende kist…

wanden plakken aan alle kanten even glad en hard zijn we greep en grip verloren handen glijden af in gedachten zijn we links, rechts boven, onder soms alleen nog slechts versteend onszelf of zijn we zo geboren…

wijn en het lijk der liefde rond de tafel en eronder verwarde resten van gevoerde gesprekken kleven aan de wand het plafond besmeurd met oude vloeken en flarden van onbeantwoorde vragen druipt een silhouet van mislukken daar waar jij net niet stond…