Alle inzendingen van Doortje

O weergaloze mooie mond, daarom dat ik terstond toestond de blikkering van tanden achter dieprood omlijnde randen Met huid, haar, hart en ziel, verblind door lokkend tuiten lispelend vol lieve list keerde je al m'n binnenste buiten Verliefd maar verlammend verloren, totaal gehypnotiseerd, capituleer ik vol bewondering, schijn jij geamuseerd…

Vandaag ruim ik m'n hart, restjes liefdesgruis, schrobbend op muren, zwart van laatste vuren Mijn portie voor Fikkie, liefde spuugzat geworden, verhuis gewoon ver weg, naar God verlaten oorden niet te zien op elke heuvel, lokkend om iedere hoek, want altijd 'Kouwe Kermis' lijkt wel m'n levensvloek Geen molensteen om m'n nek, m'n hart zegt…

Donker is de zachte regen, vallend op 'n bleek gezicht, verandering brengt dauw, met 't vroege ochtendlicht Sta op,j e wordt vast ziek, liggend op de natte grond, maar jij blijkt eigenwijs, met strakke lippen om je mond Je hebt vast iets stouts gedaan, net als zoveel kinderen, verberg je bang in deze struik opdat ze je niet vinden Waarom vrees…

In schril contrast, zwalkend door straten, de fles half uit de zak, van'n jas vol gaten Lachend naar zichzelf,i n een etalage ruit, biggelende tranen, schreeuwen doet hij luid 'Kijk hoe ik verval in levenstrieste sleur' 't antwoord is altijd 'n dichtslaande deur De mensen kennen 'm wel, die dronken gek, zuipend, schreeuwend, en bevlekt…

Zon verscheurt de nacht waarin je kon ontkomen, wreed smelt kort geluk van veilig duister dromen Spiegels ontweken maar nooit ontsnapt aan ogen, doorweekt van tranen menige dood overwogen Geboren door geschater jij eigen lichaamhater, gekerfd haat in jou, brandend achter elke mouw Zij weten je te vinden en jij moet het horen, verminkend woord…

Fragiel geaderde scheurtjes.. nauwelijks te zien fluisteren zachte dreiging doch worden overzien In gevorderde wording eisen ze prompt plaats zoals de brutale krassen van een botte schaats Een wolk van stof ontsnapt uit grotere scheuren als voorbode van 't verval, dat staat te gebeuren Opgemerkt maar ongemoeid voltrekt verder lot rammelend…

De engel zucht, ringen rond haar ogen tranen... uit haar wolk ontsnapt als regen beneden lijkt alles nog onbewogen het droge land, niet te bewegen Maar deze aanhouder wint de grond gaat langzaam zuigen en onder het droeve regenkind gaan dankbaar bomen buigen Alleen op haar wolk, die vertolkt wat zij niet zeggen kan kijkt ze tot het water…

Deze ogen kunnen doden kijk me niet meer aan De ijstijd in mijn nabijheid is hopeloos bevroren ik besmet besmeur verziek laat me nu maar gaan Dit is geen kalme zee een drenkeling zul je zijn gevangen in mijn doolhof van voorgoed verloren Dus ren nu het nog kan bespaar jezelf de pijn Doch dovemansoren horen vaak dieper dan bedoelen…

Deze ogen doden kijk me niet meer aan De ijstijd van mijn nabijheid is hopeloos bevroren ik besmet besmeur verziek laat me nu maar gaan Dit is geen kalme zee drenkeling zul je zijn gevangen in mijn doolhof van voorgoed verloren Dus ren, nu het nog kan bespaar jezelf de pijn Maar dovemansoren horen veel dieper dan bedoelen en blinde…

De stoffige Madonna bevroren in haar nis huilt met lede ogen om dat wat niet meer is De glorie van weleer zonder echo uitgedoofd oude kaarsen kromgebogen en niemand die gelooft Een wereld vol scherven ligt aan haar voeten voelt de waarheid bedrogen zal zij moeten boeten Kan dit kind op haar arm nog mensen bekeren? moet het nogmaals…

Tijd tikt het laatste zonlicht weg de warme hand op 't koele zand verandert wat veranderen kan op mijn stille eenmansstrand De branding niet meer zo gerust deze wind blaast steeds kouder zwarte angst neemt zijn bezit met'n klauw op mijn schouder Nacht treedt in zijn macht begint een geseling die zal duren de kille hand op 't koude zand…

Vallend in jouw dampkring kan het lot maar een kant op als menig weerloze eenling hetzelfde niets in mijn kop Vliegend op vurige vleugels smelt allerlaatste weerstand 'n briesend paard zonder teugels zo dacht ik zonder verstand Trappelend in jouw moeras dat borrelend trekt en beeft blijkt gedachte eendagsvlieg die zich martelend overgeeft…

Tussen de oude eiken ruist het middenin een draaikolk van blaadjes zwijgt opeens het Herfstkind en luistert Kom, het is weer tijd voor verandering is wat deze herfstwind haar fluistert ik blaas muziek dus dans en zing Voorzichtig danst ze de bomen kaal haar zang brengt paddestoelen tot leven en de herfstwind blaast, hij blaast zich schraal…

In de eerste wereld zouden dromen bedriegen schuwden schaduwen zichzelf begon haar waarheid te liegen In de tweede wereld daar straalde de zwarte zon bleef haar leeftijd eeuwig elf omdat ze niet ontsnappen kon In de derde wereld raakte het verleden nooit af steeds herhaald in dieper zelf ontkenden rozen jouw stille graf In de huidige…

Zwarte schaduw voor mijn zon,terwijl het stralend mooi begon Je ogen sprankelend vol vuur,schenen door m'n dikste muur Ik werd geraakt tot in m'n ziel,vond mezelf vrij infantiel Als 'n kind weer verlegen,zeer onzeker in 't bewegen Samen werden we compleet,terwijl het nu zo anders heet Je glimlach lijkt nog zo vertrouwd,maar je ogen hard en…

Tijd bestaat niet voor spelende kinderen,tijd kan helen maar ook hinderen Tijd verdeelt ons hele leven,je kunt 't geven moet 't nemen Tijd verdrijven,tijd voor liefde in tijden van haat Doch voor wie wacht komt alles steeds te laat...…

Ik ben geen 'prooi'en je kunt me ook niet 'innen', Ik wil niet lekker naaien ik wil liever beminnen Je noemt me saai,slap en ouderwets, Ik noem 't dieper dan oppervlakkig gezwets Nee,je bent niet van mij noch ik van jou, Dringt 't tot je door dat ik alleen maar van je hou?…

Op 't eind berusting toen je ons verliet, 'n glimlach van herinnering door tranen vol verdriet Dood is 'n zekerheid in dit leven, zelfs de oudste boom zal 't eens begeven Maar jouw wortels gaan nooit verloren, want zie,'n nieuwe kiem in 't ochtendgloren...…

Noem mij het toppunt van geweld, speelgoed in een mijnenveld? Kunnen ogen eerlijk kijken, naar de MENS in al die lijken? Want ze zien wel zege en gewin, maar niet de ware dood,in al z'n onzin...…

Zo scherp te zien,zo duidelijk te horen, hoeveel leed wordt er niet elke dag geboren? Gestorven mensen zullen vergaan tot stof, achterblijvers rouwend op elk kerkhof Was je nog maar hier,of als 't moet ik bij jou, daar staan ze,iemands Moeder,kind,vrouw Ontelbare tranen op al die gevallen scherven, wie deze dood wil overleven zal moeten sterven…

Jij zweemt op klassiek ik kick meer op rock, Jij bouwt op zekerheid ik doe vaak gewoon 'n gok, Jij valt alleen op blond ik ga voor de ondergrond, Jij bent vreselijk sportief ik ben happy inactief. Raar dat we er samen nog altijd voor gaan? Het klopt gewoon, tegenpolen trekken aan!…

De narcose van verliefdheid bleek uitgewerkt, hebbelijk werd onhebbelijk,de afstand versterkt Wat eens zo aantrok stootte drastisch af, overduidelijk over,definitief,dus delf ons graf 'Samen' is gestorven,'n wel zeer pijnlijke dood, rest mij folterend gemis van wat m'n hart omsloot..…

Vandaag ruim ik m'n hart, restjes liefde en wat gruis, schrobbend op z'n muren, zwart van laatste vuren Mijn portie aan fikkie, ben 't spuugzat geworden, verhuis heel ver weg, naar van god verlaten oorden Waar 't niet bloeit op elke heuvel of lonkt om elke hoek, want altijd 'kouwe kermis' lijkt mijn levensvloek Geen molenstenen om m'n…

Liefde mij vaak ontsnapt, ongewenst ontnomen, nu dan de uitzondering, als uit wildste dromen Menig vrouw zou wensen zo te mogen boffen, zoals ik bof met jou, zoals ik 't heb getroffen Ex-partners verbleken vergeleken met jou, jij op eenzame hoogte, bent oneindig trouw Totaal gericht op mij, zoals ik het graag wil, neemt wat ik geef en gaat…

zie verstoord niemandsland en sterf de duizend doden rust werd hier geacht, want menig troost geboden 't respect bruut verkracht in onherstelbaar aanblik deze doden wreed veracht maakt verdriet dubbeldik op hemelse gang van rouw werd herinnering gezoet zerken nu ontzield en grauw overspoeld door zondvloed welk hart kan dit verkrijgen…

Vol temperament met zwiepende staart, natuurlijk mirakel gebracht tot paard Vele schakeringen, elk uniek van aard, ongeacht de vorm, hetzelfde predikaat Moest menig oorlog mee strijden, zou menig race tot 'n prijs rijden Kostbaar gegoten in 'n mal van goud, perfect gebleken zonder enkele fout Jouw vurige hoeven deden aarde beven, door…

De dagen beginnen gelukkig weer te lengen m'n postbode blijft nog trouw post brengen Geen kaartje van vrienden, die heb ik niet niets van familie, alleen.. tot m'n verdriet Met fermheid doorgeduwd gaat 't ploffend vallen alweer zo'n aanmaning, beland op hoop van allen In 't begin zo af en toe, nog welkomend gerinkel of 'n bezorger voor…

Met handen op mijn hart demp ik het gebons want jij mag niet horen wat nog bonst om ons Dit masker hemelsbreed zal geen spier vertrekken van wat jouw woord mij deed alle pijn bedekken Vaag nog de rook van je laatste sigaret achteloos uitgemaakt nooit wordend wat het werd…

Verdrinkend in zoute tranen ben je alle moeite waard overal te veel gegeven, nergens iets verwacht laat me nu brengen wat niet vaker is gebracht ik heb brood en droge kleren naast een warme haard Blijkt het verdriet te zwaar om mee te dragen worden gedachten door zorgen voortgeduwd laat mij bedenken, wat zorgt dat het wat luwt ik draag met…

Titanen treiterende tiran aaien met links maaien met rechts alles mag want alles kan Zelfs nu nog lijkt je spel brutaal fataal toneel illusionist sadist te vaak te hard te veel Een nieuwe toekomst? dacht het niet effectief verwijderd zaai jij ouderwets een tumor met verdriet…