Alle inzendingen van Dorine van der Marel

Mijn hoofd zo zwaar van alle gedachten Dit afgelopen jaar Samen met elkaar en toch niet bij machte Mijn hoofd zo zwaar Waar schuilt het gevaar dat alles ontkrachtte dit afgelopen jaar Een subtiel gebaar een onzinnig smachten Mijn hoofd zo zwaar Ik weet niet waar Of wat ik verwachtte Dit afgelopen jaar Maar breekbaar Maken al…

Haar kniehoge laarzen Draagt ze met klasse Gracieuze passen Opgewekt Kijkt ze de wereld in Opgeheven kin Op weg naar haar bestemming Gaat ze onbevreesd Een vrije geest Niet hooghartig Niet gedwee Zuiver met de golven mee Met gracieuze passen Een vrije geest Wat geweest is is geweest…

Dat is niet lief Wat jij vindt Naar kind Dat is niet aardig Wat jij verzint Naar kind Wie denk je wel dat je bent Schijnheilig en verwend Wij hoeven jou niet meer Jij verpest de hele sfeer Klein ben je, en nietig Je maakt iedereen verdrietig En jezelf onbemind Dat je harteloos zegt Wat je werkelijk vindt Naar kind…

Je ging ervan uit dat Had wel verwacht Wist niet wat Dacht … Was nooit jouw bedoeling Voelde je er ook niet prettig bij Wilde juist verzoening Wou juist niet mij … Zo jammer dat Je een andere indruk wekt Want écht schat Heel veel respect Slachtoffer van dit leven Overkomt het je allemaal Vooroordelen blijven aan je kleven Een jammerlijk…

Ik gun mezelf een frisse bries Met zuivere lucht, veel zuivere lucht Ik zou gaan jubelen en juichen Mijn armen wijd Ik zou de frisheid naar binnen zuigen En ik zou huilen Heel veel huilen Ik zou huilen Tot ik niet meer kon Ik gun mezelf een open veld Met bloemen, heel veel bloemen Ik zou gaan huppelen en hollen Mijn benen in de lucht…

Haar drang naar harmonie In ‘pleasen’ gehuld Ontlokt ergernis en jaloezie Schuld Haar troost aan één Die het hardste brult De ander in de steek Schuld Haar eigen grenzen ver voorbij Om iedereen te beschermen Obsessief te ontfermen Hun zelfredzaamheid vermoord Subliem in de kiem gesmoord Schuld Al haar levenspatronen Gehuld…

Geef me de ruimte Ik krijg geen lucht Al die verwachtingen Al die verlangens Die constante zucht Geef me de ruimte Ik krijg het benauwd Het ongeduld De schuld Het laat me niet koud Geef me de ruimte Doe een stapje terug Laat het even zijn Laat mij even zijn Ga van mijn rug Geef me de ruimte Om te bouwen Dan bouwen we een brug…

Wees niet bang Ik blijf dichtbij Dit gaat voorbij Ik sleep je door de bagger heen Naar de overkant Pak mijn hand Door de catacomben Van de duisternis Angst, verdriet Verbintenis Ik blijf dichtbij Wees maar niet bang Dit gaat voorbij…

De jongen uit Amsterdam-West Deed altijd enorm zijn best Het leek hem zo fijn Een kwartje te zijn Maar hij kwam uit een dubbeltjes-nest…

De sluipende eenzaamheid Zonder alleen Verlamt verlangens Drijft drift uiteen De bomvolle leegte Onbeschreven Ontbeert ruimte Vulling te geven Wat zijn zal vergt De moed van het heden Hier, vandaag Toekomend verleden De leegte leegvegen, de eenzaamheid alleen Dromen doen, daar ligt de eerste steen…

Een kale vlakte ogenschijnlijk stil Een jonge scheut buitengewoon pril Een blaadje groen ontluikend fris Een schuchtere knop verstopt in duisternis Een lentebui Een zonnestraal Een lichte bries En dan brutaal … Een kleine scheur tussen de bladen van de kelk die doet verraden wat een schoonheid binnen huist die vol van lust en…

Het schepje graaft een kuiltje Het schepje is heel blij Want kuiltjes graven vindt hij Een heel erg leuk karwei De graafmachine kijkt het aan En denkt: 'Dat wil ik ook!' En met een hele grote zwaai Schept hij de hele strook Het schepje graaft zijn kuiltje En vindt het nog wel fijn Maar naast die grote graafmachien Voelt hij zich wel heel…

Met vallen en opstaan Lachen en huilen Achter maskers verschuilen Gaan we dapper het leven aan Het slechte verguizen Het kwade verbannen Wat fout is is niet Wat goed is wat je ziet Want de buitenwereld bemint Alleen het lieve brave kind Zij aan zij Met wie je kiest voor het leven Alles geven Verruil je ik voor wij Samen een mening…

Overal broeit het Drukkend en zwaar Geruisloze woorden Beducht ongrijpbaar Tussen de zinnen Een subtiel gebaar Een snuif, een kuch Een blik naar elkaar Ze branden naar binnen Puncteren mijn huid Vullen mijn hoofd Oorverdovend luid Alleen in mijn schoenen Sta ik en ervaar Gesluierde meningen Beklemmend voelbaar…

Wat een verademing Weg van de werk’lijkheid Tussen de lieflijkheid In de valei Even niet nadenken kopinhetzandtechniek Bijtjes en bloemetjes … Zijn wij voorbij?…

En nu is het genoeg geweest Hier eenzaam in de kast Waar ’t leven mij niet past En de leugen niet geneest De vinger op de zere plek Is anders zijn dan anderen Maar zonder dat mijn ziel vertrekt Zal mij dat nooit veranderen Ik kom eruit, een trotse zoon En veeg voorgoed mijn waarheid schoon…

De angst uit een vorig leven Had hij met succes verdreven Toen nam hij een trekkie Van een rijkgevuld sjekkie Nu is de angst aan hem gaan kleven…

Een ochtend onheilspellend stil Eenzaam in mijn bed verlaten De angst verlammend, akelig kil In stilte lig ik, snik ik, bid De engelen ongenadig Leven en dood in hun bezit Het bed voelt koud, mijn wereld klein Roerloos verbijt ik de krampen Onheil spreekt in snijdende pijn Dan breekt er iets binnen, subtiel Warm vocht verdrijft…

Hoe eenzaam kan je samen zijn Twee levens naast elkaar Twee golven uit fase Hoe leeg kan samen zijn Hoe kan je praten met elkaar Zonder ook te luisteren Zonder begrip of inleving Hoe kom je tot elkaar Opeens kan je vervreemden Twee handen op twee buiken Twee zielen twee gedachten Opeens ben je twee vreemden Een samenspel twee keer…

Zij hield van hem, hij hield van haar Ze hielden van elkaar Zonrode haren, klein van stuk Zo voelde dus geluk Hij nam haar mee naar Londen, Parijs Hij nam haar mee op reis Zij liet zich leiden aan zijn hand Ze voelden zich verwant Toen sloeg bij haar de onrust toe Iets klopte niet van binnen Ze viel op vrouwen gaf ze toe Toen sloeg…