Eenzaamheid
netgedicht
EENZAAMHEID
Eenzaamheid
woekert in haar
als de wortels van een eik
onder het asfalt
die vertakken naar overal
haar eenzaamheid
is als de schubben
van een vis
hard en ongrijpbaar
ze wil vluchten
en zich van het gevoel ontdoen
maar als leeuwenklauwen
heeft het zich
in haar vastgeklampt
ze bijt en wil verbijten
tranen…