Alle inzendingen van Edwin van Rossen

De stenen klinken hol onder de aandacht van de regen stappen plassen druppels kaatsen leven onder nachtelijk gezang het licht van een lantaarn het maanlijk toeziend oog weet het woord te vinden weet een lege plek waar het werkelijk stil is. Kiezels scherpen het inzicht ideeën werpen het eerste licht over de schaduw van het water waar de…

De oostenwind verleidt het zaad, de nacht waakt over gesloten knoppen en jij, het landschap van schoonheid strekt zich uit over verlangende toppen. Teder kroon je mij met je lenteadem, dicht je ons blad tot het inkt langs ontwakende nerven vloeit. Het is je scharlaken kelk waar mijn bewondering naar groeit.…

I ik heb de eieren gevonden onder de aprilklokjes opgeslokt in het lentefrisse gras waar je nederig als een dauwbloem onze bedjes schikten ver van de plooien die de winter achterliet het verband mocht eraf en nu de huid schoon is kan het licht alleen maar raken II een vlinder heeft het gegeven het jawoord mocht er zijn een gekleurde…

Zoiets als een gerbildroom. Dronken van onbezonnen verliefdheid een vlekkeloos gazon ondermijnen door quasi gekke uitspattingen. De zon zijn. Het licht uitgooien als een hengel, door de nacht varen en met een onbreekbare glimlach wakker worden. Maar bovenal er zijn met lichaam en geest.…

de nacht onaangeroerd, vertrokken met de trein van half zeven onder het gebladerte te volgen de nacht ontkleedt de dijk van oude wilgen en verschrompelde schaduwen het water de golven vormend dreigen onder spiegels waar ijskoude dromen beven het water breekt de strijd tussen leven en dood de beelden ik hou teveel van ze woorden…

Licht tipte zand, ogen bogen en het strand raakte bedolven onder een lange adem, de oceaan een nachtsonate van geruis en wij keerden op onze schreden over gouden duinen, wuivende palmen indrukken achterlatend later dwaalden vingers tussen schouder en blad een levensloop van stiltewoorden.…

Roos, ik roep je zacht maar je splijt mijn nacht op dit sprakeloze papier waar gedachten rusteloos bewegen. Weet dat ik je zal beminnen tot in de eeuwigheid der zinnen dat ik naar je taal met de echo als klankensmale blijf herhalen. Ik schrijf water tot het trilt in het diepste wezen van het woord: melodie.…

Polijst je nagels maar, de vale glans van de spiegel we hebben nog uren te gaan alvorens de ochtend te dopen. Gordijnen paraderen ons voorbij het licht valt dood op mijn schoot gedaan, voorbij met vergeten de vergeelde toetsen te raken. Er tikt een klok, ergens. Ver weg herinneren oude mensen dat er een nacht was.…

Zomaar wat klaprozen in conclaaf met wat bitter kruid de eerste ingrediënten tot een smakelijk opdienen. Een zuchtje wind leidend tot een serenade van gedachten, uitwaaierend tot een bosje ijsbloemen in kant gezet. De tijd gedeeld tot atoom krakende takjes in een mond- stille winter het hart van een onderhuids gestelde vraag: Waarheen…

Is er een eindige wandeling waar ik thuis zal komen over heuvels, gras tuin perken langs het geslepen spoor van sterrengruis. Voetstappen liegen niet net als de wortels diep het vasthouden niet vergeten. Het landschap dat ik negeerde maakte slagzij maar de vleugels in de lucht waren sterk en vastberaden als de duif haar vlucht weet…

Het lied van de avond was nog nooit zo mooi, een kleur om van te houden en een eindeloze rit want het licht staat op oranje zolang onze ogen schouwen. Bomen langs de laan schaduwen die zich te ruste leggen de lijn die we volgen zwevend tussen dag en nacht. Tot de stilte tussen bewondering en duisternis breekt. Dag licht, vaarwel aan…

...schreef hij vol goede moed. De steen bloeide en de zon steeg op uit de zee. Ik liet beweging zien en de stad spiegelde zich door gesponnen glas. De lakens zweefden en ik werd gewekt door een rode ibis.…

Er staat een goudhaag in gestolen licht te mijmeren puur water deed hem opzien uit zijn winterslaap. De liguster heeft zijn mantel aangetrokken, ik heb hem stiekem geholpen want de dagen waren mij veel te bloot. Ik heb vandaag een lichtje ontstoken het werkt op ons gemoed; als je goed kijkt dansen de bloemen in hun perkjes.…

Ik waag mijn vingers te grabbelen en bid – met duizend toverstokjes – tot ik er hoofdpijn van krijg. Vervolgens hap ik in een boomgaard, droom zo hard ik kan want je weet maar nooit je zal maar verdwalen met je mond vol. Ik tel tot vier en prijs me gelukkig de wereld is niet ontploft mijn zelf, onaangedaan dus genoegzaam lik ik…

Met ongewone lichtheid smelt de nacht in mijn ogen en verdwijnt gelijk een vroege vogel aan de horizon. Varend op de sterren vraag ik mij af in welke ademtocht de opgang ligt. Bij welke maan kom ik thuis is het te beschrijven een verhaal waarin as in water veranderd. Baart de eeuwige ruimte wijsheid waar nieuwe woorden beelden scheppen…

Tegen de avond een muur ontbloot zijn kale grimas in de wind, er hangt zwaarmoedigheid als een mist over de daken. Daarover schrijdt een vorst een man met breekbaar geluk en om zijn schrale lippen lopen lijnen die verhalen. Onder de zevende hemel zonder kreukels in vogelvlucht ter aarde valt zo’n gedachte altijd goed. De beste…

De dag nooit hetzelfde of elk uur of elke minuut dat telt raakt het ritme nooit de grond van ontelbare gedachten ruimte is altijd aanwezig ook al is ze beperkt nieuwe mogelijkheden maken de drang naar het ontdekken een levendigheid van natuur.…

de winter traint zijn stembanden een lied van kille noten maakt het sprookje verrassend eenzaam de wandelaar waagt zich stiekem op glad ijs een dunne laag een bleke zon en enkele dappere volgelingen rond zijn voeten terwijl de vijver huivert in haar ijzige zelf vinden eenden hun weg naar elkaar tussen broodkruimels ligt er hoop…

Ik heb de dagen weggespoeld om mezelf terug te vinden. De zonnebril hangt weer aan de kapstok, de wolken uit mijn dekbed zijn gewassen. Op de rand van een middag lag nog een restant vlekkend verlangen dat samen met een bundeltje oud zeer - in een hoekje van de kamer gevonden - met het vuil is meegegaan. Nu de ruiten weer doorzien ogen…

Ik ben te armoedig om mij op de melkwitte wegen te wagen, te mager om het pad af te lopen. Mijn vodden hullen mij slechts in schijnvertoning, het masker dat ik draag is doorzichtig als glas. Meegenomen door het zwart is het maar een kwestie van uren … of misschien dat ik zomaar een bloemetjesjurk aantrek en mijn balletschoenen om…

Je draagt de traagheid van het leven als een molecule om je heen, een gedaante van sneeuw, een ode eigen als woorden dansen in hun wals van vermenigvuldiging. De dichter rust in haar handen waar de sterren samenkomen in een scharlaken glimlach en waar geboorte tot stand komt in de aarde van haar hemellichaam.…

met veel liefde werd tijd rekbaar gemaakt en lange tochten werden vruchtbare reizen naar gloedvolle jaren in natuurlijk samenzijn tot een laatste zonsopgang de rietkraag aan de overkant verlichtte een laatste reis wordt werkelijkheid het afscheid is zwaar maar, de onbekende bekende zwaait laat de koffers maar staan een hand…

De wijzers van december wijzen stilstand in de lucht. Treurwilgen huilen bittere aarde en de wind neemt mijn woorden mee. De nacht staart in het oneindige niets. Ik zweefmolen mij op een vreugdebries, schuil tussen de vleugels van mijn lente en schudt de lakens in mijn paradijs.…

Zilver reikt verder dan men denkt. Vannacht hoorde ik de stilte denken, hoe vreemd dat er licht slingert van boom tot boom. Ik blaas de schaduwen uit mijn slaap en trek me op tot ik van kruin tot kruin de sterren in de ogen kan kijken. Vandaag kreeg ik een kaart en een déjà vu en mijn wens werd een wortel die reikte naar pieken van jaren…

De nacht werd een minuut in een enkele hartslag. Wind werd geluidloos bewegen in gedachten en het gevoel van zijn niets meer dan een diepe zucht. Pas toen het licht zich door mijn gordijnen herinnerde werd ik me bewust van de tijd die door mijn vingers gleed. En ik kwam nader tot mijzelf, sloot mijn ogen en droomde.…

Kom binnen geachte lezer, zet je neder en doe of je lekker thuis bent. (Intussen knagen wij ongestoord tussen haakjes verder) De harde realiteit is hier een droom, een wereld in een wereld. Pas op voor onze woorden want ze vreten tussen de regels door en elke poging van een pointe onderstrepen wij met een knipoog.…

Terwijl de zon pan voor pan over de daken klimt strek ik mijn armen tot een oogstrelende hoogte: ontwaken in de luiheid der dagen. Ik staak mijn bezigheden voor een winterse kijk: 3- hoog maakt echt verschil. Ik vergeet mijn verkoudheid en staar pure bewondering uit over het uitzicht dat dit moment te bieden heeft. Nu mag ik sterven…

Werk ik me van oud af en breek de lagen van het beeld dat me werkelijk raakt. Gepolijste hoop ligt voor het oprapen maar de onzichtbaarheid van dingen weet ik niet te missen. Ik ben uit mijn lichaam gesprongen heb mijn natuur blootgelegd om vervolgens uitgebraakt, versteend: los gelaten.…

te vroeg voor Sinterklaas dus het moesten wel kabouters zijn? ik hoopte eigenlijk op smurfen maar die waren wellicht op smurfbessenjacht en ratten, daar geloof ik niet in evenals dat muizengespuis nee, allemaal verzinsels van vroeger maar om terug te komen op mijn nachtelijke bezoekers het is nou niet bepaald netjes om met je vieze…

Nog dansen de elfen dit herfstig lied en zweren bij groen geel bruin en vurig rood dat tussen nu en elke nieuwe zucht de schoonheid van het blad bewaard daar soms, een enkele keer - al sloffend door een krakende zee - er nog één hangt trillend in zijn naakte zelf maar volmaakt is wat de wandelaar raakt, verblind of bijna achteloos…