Alle inzendingen van Edwin van Rossen

mag ik u mijn inkt aansmeren hele luxe bovendien het gaat gelukkig nooit uit de kleren en je kunt er de mooiste patronen in zien het spettert, vlekt en druipt waar ze je maar raken kan met als bonus: je verzuipt! ’t vreet papier en kraakt de hersenpan ik gebruik het zelf al jaren mijn verslaving is niet meer te stoppen smeer het dagelijks…

het laatste flonkerende vlammetje wekt geen opmerken meer te laat gezien maar in ruste gekeerd blaast hij in vrede zijn kaarsje uit…

Een bootje op zee, een golfje naar mijn hand en kleine vingers daartussen watervalderal ze dansen over elkaar en twee paar ogen schitteren meer dan de TL kan zien. Witte tegels spiegelen de druppelwals, knipogen minieme pareltjes en tussendoor klinken de vertrouwde hiklachjes. Ik reik naar de handdoek maar zij grijpt mij onverbiddelijk…

Zijn het snurkende gordijnen die de nachtrust verstoren kwellende gaten blijven boren de slapeloze laat kwijnen Is het het bevende behang dat gedachten laat zweven onrust wreed laat kleven voor uren tergend lang Misschien is het bed te klein of praten de matrassen moet je alweer plassen van de vele glazen wijn Blijf maar lekker liggen…

De scherpte van het woord, de gedachte achter kleuren, hoe ze kijken, hoe ze keuren. Het oordeel al geveld, je bent de vreemde het slachtoffer van afwijzing en geweld. Wil gewoon zichzelf zijn: een mens een hart een ziel als iedereen met de vrijheid van een vogel niet als een beeld van steen.…

Hoera, het is een... Nee, “het” is er nog niet niet gekomen, geboren geen nieuwe geluidjes spelen met mijn oren hijg, kreun, puf, steun hoelang nog? een week, een dag of twee vijf minuten? o wee o wee hijg, kreun, puf, steun ondersteboven op de bank massage, dansen, springen liedjes zingen? hijg, kreun, puf, steun schop maar…

ik ben een strenge vorst als een striemende hagel scherpe kantjes op een harde schaal leef gehard met graniet voorkomen wacht gewoon tot ik compleet verstaal van dag tot dag gisteren verliep met de wijzers voorbij verleden vergeelt toch, soms, misschien bij wijze van is er de roestige drang naar zalf die breuken heelt…

Vanachter glas klapperen vleugels warme uren weg, ik zie ze duiken zonder vrees en met gevoel; de duiven die de tijd aanvechten. Vanachter glas praat de straat geheimen uit, onsamenhangende geluiden waaien om elke hoek. Vanachter glas werpt het licht zonnesteken richting de zich in grijze gebouwen hullende mus, mens, gevangene en werkmier…

met weer een windvol blaast ze me onder onderzee, ondersteboven maar houd ik stand probeert ze mijn wil te buigen, stemming te roven zo wordt er altijd gestreden hand tegen hand om en om zo nemen de elementen ons samen en weerom…

mijn moeder zegt altijd dat kabouters niet bestaan maar toen ik vanmorgen wakker werd was mijn huiswerk plots gedaan ik was het echt vergeten maar ze wilde er niets van weten ach, ik laat haar maar begaan en laat vannacht het raam gewoon weer open staan…

Hij wist de waarheid uit; de onrust die zijn geweten drukt hij, de verlater van zijn geest terwijl de zoveelste metafoor z’n bloed laat kolken traant de schrijver in het vuur van zijn onbegrepen verlangen. Niet meer, de woorden die bij elke zucht een grijze haar of andermaal een slapeloze nacht en de rots in zijn keel neemt ademoverhand…

Terwijl de zon pan voor pan over de daken klimt strek ik mijn armen tot een oogstrelende hoogte: ontwaken in de luiheid der dagen. Ik staak mijn bezigheden voor een winterse kijk: 3- hoog maakt echt verschil. Ik vergeet mijn verkoudheid en staar pure bewondering uit over het uitzicht dat dit moment te bieden heeft. Nu mag ik sterven…

Op een kikkercongres sprak een kikker vol stress Nu de mensen de pil gebruiken kunnen de ooievaars binnen de korste keren zich volledig op ons concentreren…

in de lakens nog de bekende plooien gestempeld in mijn hoofd, dwalend en bang omdat ik probeer te vergeten een handvol gekruiste vingers, als stof licht en doorschijnend zwak verliet vandaag en in een zucht en niemand sprak wat gisteren nog was gedacht…

Laat je ergernis het mooie weer niet bederven en lach eens naar de zon die groen laat groeien laat die bui nou maar varen die in je gedachten zit en lach eens naar de mol die je tuin omspit…

Ze dwalen door de kamer onze kleren, mijn gedachten een wild verhaal Je ogen vertellen zonder blozen dat het waard was, wachten op ons eerste maal Het voorgerecht, een teder villen dan een hapje, warm onthaal Maar het lekkerste van al, was jij mijn liefste kannibaal…

schrijven is vrij en vult vele eenzame uren onder een dodelijke stilte is het slechts wachten op de klok slaat de ramen onverlicht het dagboek en de ogen dicht…

Ik ben te armoedig om mij op de melkwitte wegen te wagen, te mager om het pad af te lopen. Mijn vodden hullen mij slechts in schijnvertoning, het masker dat ik draag is doorzichtig als glas. Meegenomen door het zwart is het maar een kwestie van uren … of misschien dat ik zomaar een bloemetjesjurk aantrek en mijn balletschoenen om…

Hij breekt woorden voor vertrek, deelt ze en vermenigvuldigt hun gevoel. Sterker zullen we zijn misschien zelfs al morgen. Schrijven we een nieuwe zin zonder einde zonder punt…

Mijn vriendje is een muisje En hij woont bij mij in We kennen elkaar al jaren Al vanaf het eerste begin Hij is ook erg pienter En vindingrijk erbij De kaas weet hij te vinden Het lijkt wel toverij Als we ons vervelen Dan spelen we een spel Ik moet hem dan vangen Maar hij is veel te snel Soms droom ik wel eens Dat ik ook een muisje…

Zij zwerft tussen borst en streek verkent de nacht in elke stad maar geen die het heft in eigen hand zoals het zwaard dat trillend in het been – verwijst naar andere tijden Het harnas dorst de zwijgende op een draf naar oneindigheid, vrede schuilt om iedere hoek maar geen die het heft in eigen hand zo is het bloed tot ijs gestold…

De lucht is vochtig helder. Twee hemelsblauwe kijkers priemen er doorheen. Een waterig zonnetje trekt als een stiekeme glimlach de aandacht. Een grote V wijst richting. Ik hoor een zacht geluid en wanneer ik verwonderd opkijk besef ik pas dat het van binnenuit komt. Als een bijna fluisterend stampvoeten komt iets dichterbij. Ik adem…

Door de lakens in het donker sluipen schaduwen in het rond een kluwenspel raad je waar ik ben zie je niet maar weet wel waar je bent je ligt op het puntje van mijn tong…

Dit is mijn dag en hij kan niet meer stuk ik spring en ik lach en tril van geluk Ik sluit mijn ogen heb de deur op slot zweef op regenbogen en kreun van genot Ik ben een vogel zo vrij schitter in het licht zo gelukkig, dolblij met genoegen gezwicht Het was als een droom en ik glimlach voldaan emotie komt als een stroom en laat mijn…

Soms is mijn slap omhulsel flexibel genoeg om op te veren, soms ben ik als anker ingegraven en verstopt. Soms heb ik aan een woord genoeg om over het plafond te lopen en te voetballen met de zon. Soms ben ik te blind om dichter bij te komen, bij te leven, alleen te dromen.…

Ik was jouw lente jij mijn zomer we waren zon je maakte me een dromer tot je verdween in een bel van sop; een lege hemel achterlatend, denk ik: jouw luchtkasteel gaat niet meer op.…

Kom binnen geachte lezer, zet je neder en doe of je lekker thuis bent. (Intussen knagen wij ongestoord tussen haakjes verder) De harde realiteit is hier een droom, een wereld in een wereld. Pas op voor onze woorden want ze vreten tussen de regels door en elke poging van een pointe onderstrepen wij met een knipoog.…

Er staat een goudhaag in gestolen licht te mijmeren puur water deed hem opzien uit zijn winterslaap. De liguster heeft zijn mantel aangetrokken, ik heb hem stiekem geholpen want de dagen waren mij veel te bloot. Ik heb vandaag een lichtje ontstoken het werkt op ons gemoed; als je goed kijkt dansen de bloemen in hun perkjes.…

de lucht trillend van spanning een nacht van zwijgen, woorden overvallen een gezicht het is te lezen van de daken hoe te gedragen? een traan nuchter van geest en vertrouwen maakt het rouwen lichter op de dag het is geen feest maar het mag een enkele lach herinnering ogen spreken van gedrag er ligt zwijgen in het groeiend zien…

te vroeg voor Sinterklaas dus het moesten wel kabouters zijn? ik hoopte eigenlijk op smurfen maar die waren wellicht op smurfbessenjacht en ratten, daar geloof ik niet in evenals dat muizengespuis nee, allemaal verzinsels van vroeger maar om terug te komen op mijn nachtelijke bezoekers het is nou niet bepaald netjes om met je vieze…