Alle inzendingen van Edwin van Rossen

Dit gebeurde overal: de koeien dansten door de straten net als hippe konijnen uitgelaten walsten en er was ook een kwal En hippohap, het nijlpaard stal de harten met een sierlijk ballet het aapje sjimpie had dikke pret Inderdaad, er was weer bal…

Hij, die aan het levend water danst zich optrekt aan de branding, volhardend door de stroming waadt en zich, de mens in de dichter niet kennen laat. Nog even een vluchtige blik achterom, de traan geschonken aan oneindigheid, de vlucht verwikkelt in een levensstrijd. De zwaan vliegt op, de zon onder en de wind toont zich een goede vriend…

Haastig vertrok het zand van de bodem, sloeg diepe voren in de nacht en het meer bleef over in haar leegte. De maan sloeg bleek als hand voor open mond het water lag eenzelvig op haar kant. Nooit was de horizon zo verzonken in de mist, nooit was het land zo onbemand maar het kind dat blootsvoets in de verte uit het mistlicht verscheen…

kijken maar niet zien de verpakking laat zich niet raden binnenin verraadt geen roos wat groeit daar? is het liefde of jaloezie dat innerlijk broeit geen ziel kent haar zijn verlangen waar de nacht zich schuil houdt in het donker klopt de schoonheid vanuit het hart onderhuids…

ik beschrijf je met mijn lippen verhaal je schoonheid met mijn stem groei maar groei maar ik teken je kleur met mijn ogen en noem je mooi groei maar groei maar vorm je leven ik dek je toe met aarde, met gevoel op de vensterbank in het licht ik geef je aandacht een gezicht…

Daar valt december met een diepe zucht op de mat, schudt wat met zijn veren gelijkend wit als een dik boek dat bladert van verlangen. Ik doe niet open, lig lekker en lui als garfield voor de haard. Geen wisseling van de wacht, nacht en sterren voor even, geven gemoedsrust en een moment dan gaap ik naar buiten en knipoog een (eigen)wijze…

Gekrekel klonk vanuit het hoge gras in het vuur van de vroege morgen was een nieuw geluid opgestaan, vanuit de lucht dreven wolkenrijen weg, op de vlucht voor felle zonnestralen op die mooie dag openden de sluizen en er klonk een slag van trommels die de stilte deed ontwaken en klapgewiek van vleugels die spraken een nieuwe taal gesproken…

Zo zien mijn arendsogen alles in vogelvlucht en dwaal ik door een tunnel van dramagolven zwevend over het berglandschap van dit nog onvoltooide perkament. Zo beklim ik de horizon en duik in een hemelstorm, spiralend beschrijf ik een ervaringsboog tot waar ik eindig en weer begin…

Misschien komen de tranen later als je in mijn dromen verschijnt mij weer laat stralen misschien is zo’n afscheid beter een levende herinnering die geluk laat herleven leven, leven, leven ik wens je in vrijheid en in vrede.…

voorzichtig tasten handjes in de rondte kleine vingers die naar alle dingen graaien kruipen lachen rollen stiekem lachen met een duimpje op en in de kamer is de wereld een draaimolen van avontuur…

Is er een eindige wandeling waar ik thuis zal komen over heuvels, gras tuin perken langs het geslepen spoor van sterrengruis. Voetstappen liegen niet net als de wortels diep het vasthouden niet vergeten. Het landschap dat ik negeerde maakte slagzij maar de vleugels in de lucht waren sterk en vastberaden als de duif haar vlucht weet…

Een gelukkige vrouw vertelde trots aan een vriendin mijn huwelijk gaat zo en we hebben nog steeds zin met mijn lieve schat nog nooit ruzie gehad en we gaan nu alweer de tweede week in…

De sleutel tot een nieuw begin ligt veilig opgeborgen De zandloper loopt de uren door tot aan de dag van morgen Tijd en ruimte gevlochten ineen spoeden zich door eeuwige paden Kosmisch gezien het rijk alleen grenzeloos vlecht het zijn draden Waar de aarde tolt zijn eigen baan de zon schijnt jaargetijden Dag en nacht, zon en maan…

hun lippen zoeken woorden op plekken waar ze vloeiend overgaan ze ademen nieuwe taal met lichamen die elkaar begroeten en verstaan…

een tocht die als van ver langs koude beenderen strijkt de toeschouwer ongewild met verschrikte blik verrijkt de leuning kraakt gespannen benen uitgestrekt in rust een rilling neemt gedachten mee kleine haartjes panieken onbewust een bijna leeg vertrek verhaalt niets meer dan een half woord van binnen schreeuwt de angst maar niemand die…

Met zwaar weer in ’t vooruitzicht; hel op aarde, je weet niet wat je ziet - handen in de zij, uit haar ogen schiet een bliksem en ik zie het licht (en heel veel sterren) voordat een pan mijn arme hersens klutst haar even aanstaar heel onthutst en me erbij neerleg (een uurtje of zes) - dan bid ik nog even tot mijn lieve heer: bewaar me,…

hoe je vluchtig aandacht blaast in wolkjes kou en de verwarming onzichtbaar in het nauw leg je mijn adem stil ik ril tussen deze vier muren weeg de stilte en tel nog maar eens je lach echoot door ’t gebouw en ik warm twee handen aan mijn hart…

Waar regen me achterliet; een leeg perron in middagmist de klok onberispelijk wijzend naar een lange dag en de zwarte waas – als altijd – uitwaaierend, me dronken meesleurend in zijn spoor. Thans onbereikbaar in mijn schaduw in mijn schoenen, neus naar voren en een gepijnigde blik richting einder tot het bekende geluid me weer wakker ruist…

Mist trommelt op de banden van geluid hees gefluister knaagt aan het behang Met mijn gemoed lijken de velden te smelten volkomen rust begeleidt het lijdzaam vergaan De kras van de kraai staat in mijn ziel geschreven de roep van de uil is waarnaar ik verlang De avondzeis slaat wreed mijn ogen neer stilte schuilt in tastend wit ik…

Ik heb de dagen weggespoeld om mezelf terug te vinden. De zonnebril hangt weer aan de kapstok, de wolken uit mijn dekbed zijn gewassen. Op de rand van een middag lag nog een restant vlekkend verlangen dat samen met een bundeltje oud zeer - in een hoekje van de kamer gevonden - met het vuil is meegegaan. Nu de ruiten weer doorzien ogen…

Een klein hartje, jong, een pit groeide sterren hoog, vol kracht in schoonheid, moed, verzet bergen, sterk, ik zag appel tanden wit zo mooi, je lach…

handen tasten rond in slierten nevels zoekend, vochtige ogen blikken langs muren turend, wazig hoofd schudt zich in spattend water druipend, stemmen in de mist hardop denkend waar, hoopvolle vingers beroeren eindelijk … de zeep gevonden.…

beelden spinnen zich tot leven het behang golft proostend mee bubbels stijgen dronken op en ik drink uit een bodem zee…

Een schreeuw van woorden, teveel en ik val uit mijn graf vergruis de schelpen op mijn pad loop mij uit de kijker lach om waanzin en gemier spring van mijn balkon schenk een hengel aan een pier. Een schreeuw van liefde, te weinig noten op zangles, bitter van nepverdriet eenzame lust de kolder is ingeslagen bliksem reikt naar iedere…

vereeuwigd en bevangen met het oog en de soepelheid van kleuren zien schoonheid proeven de mens ontroeren lijnen volgen in ontdekkingsreis en er is nog zoveel meer nog zoveel meer te doen mijn leunstoel kraakt jasmijn neemt jaren terug wat een hart tentoon spreidde de dag licht in elke voelspriet lippen bevoelen kreukels in de zomer is geborgenheid…

Verdwalen in woorden met het hoofd betreden, met lede ogen naar uitgangen speuren, deuren zijn er teveel en te vaak aanwezig. Toch is het woordenloze gehijg het enige wat ik hoor wanneer ik mij de zoveelste verdieping op jaag om ergens op een onbekende afdeling te stranden, belanden met handen in het haar want waar ben ik dan? Niet…

De sporen in de palm van mijn hand tekenen de tijd van zijn geweest De lijnen en de groeven van doortrokken emoties vervagen in het beeld van zijn geweest De getijden van mijn leven gegraveerd in de palm van mijn hand tonen verleden en heden van zijn geweest…

twee zielen geven onbekend aan elkaar hun liefde maar apart vele levens die verbonden zijn tot overgave overwint en ze samenkomen op een lijn…

Je lichaam zegt geheimen toe ik spreek geen gebaren noch taal twee handen fluisteren iets is het erger dan of speel je maar alsof…

Met een souplesse waar een olifant die op ballet zit jaloers op zou worden springen mijn ogen naar het punt waarop de wekker aanstaande mijn dromen om zeep helpt. Het is weer ochtend en de schreeuwerikken in mijn dakgoot bevestigen dat. Met een lijf als onmeewerkend voorwerp waggel ik als een dappere eend naar de badkamer waar een veelvuldig…