Alle inzendingen van Edwin

In het verzwegen meer langs de rafels van je uitgeplozen liefde vaart de nacht in stilte fluisterzacht, het licht verzonken in donkere ogen een stem wiegend over het blauw het eeuwige draagt het verlies het verlangen luistert naar de verte.…

Een fluit speelt over het morgenrood een hymne voor Meiko voorbij de hemel zweeft haar stem een zwaai een dans een droom haar echo groeit tussen de bergen verzamelt klanken uit de snaren van de wind rozen dansen in de sneeuw de bloesem in haar hart wijst de weg naar huis de bomen buigen een nederige groet de lotusbloem opent haar…

Wil ik mij als de maan naar het leven rennen, het heelal opschudden Een klaproos, toeschouwer in de wind pluisjes in ogen die het water willen veranderen, de zon aanhoren Sterren stelen in de nacht bloemen in mijn hoofd ze zwijgen en tellen mijn gedachten Zoveel te kiezen en de ruimte om te dromen als niets anders wil ik zee zijn,…

Clichés zweven voor mijn ogen. Ik schrijf ze weg in de nacht. De liefde snurkt. Ik schets een droom op grote witte vellen, inktloze levens van verlangen. Ze wachten om te mogen. Aangeraakt. Kleine twijfelingen bloeien als winterrozen op mijn bevroren lippen. De tijd smeekt. Mijn hart slaat over. Ik tel mijn uren en sluip uit een huiverende…

Terwijl hongerige schaduwen de vallende avond bezetten lichten zij de volle maan bij tussen wit en vluchtig zwart een bundel letters helder en blauw van belofte geprojecteerd op mijn verstand een droom van uitzinnige woorden pootje badend aan mijn wakker strand.…

Haar witte haren zijn als golven klimmend uit de horizon. Een blauwe zucht laat rimpelingen zomaar zijn, papieren bootjes in de oceaan. Het vroege herfstlicht danst over oneindige verten, tekeningen van dag en nacht. Vanuit sterrenogen flitsen uit een ander leven, zicht op onbedekte spiegelingen.…

Af en toe leer ik het ritme van de regenpijp kennen. De wind blaast ze naar mij toe. Een tapdans van kleine indrukken. Donkere wolken geven gevoel een ander geluid. En als het licht komt sta ik onder een waterval van opperste bezieling.…

Het uitzicht schittert tussen de smeltende eiken. Het roerloze donkerblauwe tapijt wordt slechts verstoord door fluisterende sneeuwkristallen vallend in de peilloze diepte. De zon priemt aan de horizon. Voor het eerst in lange tijd horen de wolken haar aan en varen eerbiedig uiteen. De aarde zuigt aan onze voeten. Hoger, op de berg…

Ze keek nog eenmaal om tussen het riet de eerste lentebloemen te ver stond ik om haar dromen te zien verwaaide gedachten stervend in de wind. Ze ving het licht zo ik niet eerder zag we liepen verder en het leven sprak uit onze ogen.…

Een krijtlijn van heuvels dichtbij rug aan rug. Lichte gordijnen trekken grenzen voor het behang de schemering is bang. Luie druppels worden hard en duizelen als kleine herinneringen. De sneeuw leest haar dagen voorbij onzichtbare banden en wiegt zich in een ondichtbare slaap. De nacht wacht op haar adem, luistert naar het groeien…

Ik verloor de tijd toen ik een zwerver hoorde spreken over onwerkelijkheid en het vergaan der dingen. Hij sprak over vroeger en verborgen blauw over versnipperde gedachten weggeworpen in de mist. Over dwalende geesten in vluchtige straten spottende ogen hiaten in de nacht waarbij een rimpeling streek over zijn oude gezicht.…

Mijn gedachten dwalen af, ineens zie ik je staan Gevoelens komen in me boven, ik zweef, ik laat me gaan Zo lang geleden, niets veranderd, de liefde is gebleven Krijg het warm, voel je adem, mijn vlinders niet verdreven Toch is het anders als toen, volwassen, beiden een eigen weg gegaan Een gezin gesticht bij een ander, ver van elkaar vandaan…

Herken je me …….. Ik kom er weer aan, je herkent me vast, misschien van verleden jaar? Hij leek op mij, mijn tweelingbroer, hij was toen al de sigaar. Vol lampen stond hij net als ik straks, voor u hier bij de schouw Ver weg van waar ik eigenlijk kom, ver weg van wie ik hou Ik stond daar fier te groeien, mijn takken in de wind Mijn wortels…

Voorzichtig strijkt het licht langs haar vleugels. Een lange adem is als een vlucht langs het gehemelte van de tijd. De stormvogel neemt onze woorden terwijl de blauwe zee zich naar onze stilte lengt.…

Schelpen rusten in eindeloze maanmeren roeren hun mondigheid met het gefluister van zeegeheimen. Schelpen dromen over blauwe havens wekken zandlopers brekend glas, geblazen hoop. Schelpen wijzen waar wanneer wie wil haar verlangen troosten met sprekend zilver en zwijgend zilt.…

Grote ogen met tranen vol betekenis ik zie ze in de mist verdwijnen. Witte gordijnen schakels van een ander leven. gesloten voor het licht. Laat mij de stilte voor je dragen je hart, de laatste trede tot de top diepe fluisteringen, verwaaiend in de nacht.…

Jij aarzeling in de wind ik bewonder jouw aardevast verlangen. Ik buig je naar het licht vang je rode loperslach als een ster in de nacht. Een eenzaam applaus een spontane buiging en een groet bij ieder weerzien.…

Het letterbos beweegt met vlinderzachte schreden voor mijn ogen langs. Tropisch hout, warme woorden van bezinning droomregels gesponnen in fluisterend wit. Het landschap dat zich al vormde voordat de inkt haar verhaal deed nestelt zich voorgoed in mijn herinneringen. Op papier, knisperend verlangen verloren nachten sluimergedachten…

Zou ik er een wens ingooien dan zou ze de zon herboren zien blauwe vogels verleiden de horizon bezingen glazen schelpen bevrijden onbreekbaar geluk vind ik haar als de helderste ster in alle uithoeken van mijn universum.…

De nacht leg ik weer veel te laat in handen die mij onbedekt laten. Ik adem haar afwezigheid in slapeloze zeeën. Mijn ongeduld zwemt machteloos in verloren blauw. In de stilte van mijn verlaten fort droom ik een verrassingsaanval. Zinnen die overwinnen.…

Onder een bedje van klaprozen dekken wij onze dromen toe. Nachtschaapjes koesteren zich tussen onze tijdloze gedachten. De maan schetst een halve glimlach, sterren schieten wensen door de hemel. We omarmen de zon in ons hart en groeien onvoorwaardelijk naar elkaar.…

Als veertjes zweven we in een vlinderende eeuwigheid hemels en nachtblauw een rustpunt tussen onze horizonnen dag en nachtdromers. Het water neemt ons op sterrenlichtjes en waterelfjes in een pareldans van verbonden harten. De waterlelie opent zich en onze ogen schitteren als regenbogen.…

We lopen luistertuinen door de nacht kijkt stiekem toe achter donkere wolken fluisteren sterren geheimen in ons oor. Plasjes water, regengeklater onze voeten als kleine boten in zee een streperig gordijn van druppelwoorden hand in hand de stroming mee. Van klinkers naar gras naar grazige weiden droombomen dansen en draaien voorbij zweefwezens…

De kelken van je lippen zijn als tedere bloemknoppen ik proef er een eeuwig leven het verwaaide zout te nippen met de zachtheid van vingertoppen. de zee met liefde weer terug geven. In je ogen ligt een oceaan ik blijf er altijd in bestaan.…

Lippen blazen bellen minnen nachten dromen zee en zand hand in hand de slaap overwinnen en de lakens zij bekennen schoonheid aan elkaar daar vind ik je in mijn armen droom ik je een land waar de zon nooit ondergaat laat ik mij het liefst verleiden door jouw glimlach die onze gedachten deelt en in het diepste van mijn zinnen de…

Ik voel de inkt leven onder mijn woorden blauwe bloesem schrijft zich een nachtsonate een tijdloze uitvoering van vingerlicht gekras terwijl het maanlicht door mijn venster sneeuwt. Ik spreek de lente toe, zij is mijn troost mijn meivogel, muze van leven en dood. Ik laat de stilte los, laat haar komen ik dicht de dagen en zij kleurt mijn…

Ik ben teruggelopen langs onbestaande stranden over korrels ondichtbare woorden door een tomeloze vloed van uitgestorven duinen met wuivend traangewas. Ik heb mij teruggevonden halverwege een droom, schudde het zand uit mijn ogen en schiep een gedachte.…

Restjes droom, opdrogend in de ochtend licht dat door gedachten schijnt wakker blauw en tekens van gevoelige vingers in een verschaalde roes de pen betreden een eeuwigheid ontdekken en verspelen door de tijd op te tellen en weer af te trekken de laatste minuut laat zich omroepen door een wit konijn, een koekoek en een kamer vol toverbloemen…

Een stem die uit de gewelven van een oranje morgen zonnestralen laat uitwaaieren als vertrekkende zwanen uit het blauwe meer. De avond opent zich met kruimels maanlicht sterren als kastanjes vallend uit alle bogen van de horizon. Het vuur laat zich niet vangen de nacht rust in haar handen lilalinten strijken door de nacht een onzichtbare…

Er schuilt een witte stilte in de regen tussen druppel en plas weerkaatsen zonnesterren als bliksemstralen in verborgen glas. Er zweeft een rust door stervend groen een onzichtbare wind voelbaar en zacht een okeren licht dat tussen twijgjes reikt tot het hart weer overgaat in een nieuwe nacht. Uitgeklede zomerwoorden tussen leven en dood…