Alle inzendingen van Edwin

Zink je in mijn ogen achter de zonsondergang streel je de maan in mijn dromen in het licht, opspringend over bergen, beken, bruggen. Zing je een zeelied bespeel je de snaren van de wind spoor je harten vurig aan. Breng je vleugels dichterbij laten we de hemel plukken zij aan zij.…

In het glas valt het leven niet op de dagen deinen maar wat voorbij. Ik droom van een opening een knik in de kabel die muren laat beven. Ik speel met kleine mensen knikker met emoties schrijf de sleurslang weg. Ik heb de sleutel maar ik kan de deur niet vinden.…

Haar haren golven als een wit gewaad en vormen zich de nacht voorbij. Maart zucht haar wangen zo onbedekt in een gespiegeld gelaat. Sterrenogen staren en mijn woorden dwarrelen tot een sneeuwwit vers.…

Een bedwelmende oostenwind blaast zijn hypnotiserende gedachten langs koele rotsen en wuivende olijfbomen. Meeuwen verliezen zich in beeldende wolken vormende een stoet van witte vergezichten. In de verte zinkt de zon in zee, in nacht, in andere handen. En de regen, zij valt met regelmatige tred op het ritme van haar hart.…

de ekster steelt de morgen mijn hart, mijn woorden uit de lucht gegrepen vandaag is de stilte tussen de regels door geslopen, geslepen zijn je lippen kus mij een tuin en eet appels uit mijn kruin ik dolfijn in de fontein en vang de wind met mijn vleugels…

Een droomwind zong een lied over vluchtige kussen en sterretjesmos. De speelse lindelach, de half ontloken bloem de bloesemgeur, het walsend licht over het beekje waarin aarzelende tenen en spiegelingen tegen de zonsondergang. Pas na de regen werd ik weer beeld van de avond een twijfeling tussen dag en nacht.…

In het sluimervertrek creëert de droomstad golven die mijn beleving versnipperen tot vage contouren. Het is de tong van oneindigheid die de tijd likt uit mijn gedachten terwijl ik mij naakt te luisteren leg tegen het glas van mijn geweten koel en dauwbewust van de parels die zich spiegelen in het late licht. Strak trek ik de huid over…

Het ligt tussen al wat ver weg leeft, zich onvindbaar heeft gemaakt. Rustend onder doorwinterde wortels en zware aarde of op grote hoogte in de sneeuwrimpels van een wolkeneter misschien slechts om te rijpen. De aarde drinkt niet meer maar ik vang de druppels voor haar en mij.…

glipt het hart zomaar uit mijn handen vandaan ben ik te traag tussen eenzame wolken van bestaan dwaal ik maar wat tussen levens in vangt de kat de tijd met haar gespin…

Dag blad, hoe lig je stil tussen de regels te zijn zoals de nacht zich mengt tussen de sterren. Ik lees je, schrijf je met mijn gedachteninkt pas als ik zeker ben laat ik je los.…

Zinloos, ondoordacht, zonder nut of resultaat. Een woordenschat schiet mij te binnen, ik maak me druk en zit vol haat. Woede komt nu in mij op. Ik denk eens na en laat een traan Is dat wat de toekomst brengen zal, is dat nu ons bestaan. Een land vol gekken die niet kunnen aarden Je niet respecteren of laten rusten in je waarden Je niet nemen…

Ik ben de zandkorrel tussen je knarsende tanden, de kruimels in je bed, het vlekje over je ogen wanneer je te lang de zon bewonderd hebt. Maar niet te klein om mij dicht bij te voelen, te raken waar je mij graag wil hebben in de slaafsheid van gedachten in de bezetenheid van liefde.…

Woorden hebben voor mij geen nut, ze schieten me niet te binnen. Aan wie zal ik ze moeten uiten Nu ik jou niet meer mag beminnen. Vragen heb ik nog genoeg. Spinsels in mijn hoofd, brandend op mijn lippen. Vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen, aan jou kan niemand tippen. Troostende woorden van “het komt wel weer goed” Ze verwachten…

Op kleine teentjes de overkant zien potsierlijk op één pootje balancerend en graaiende nageltjes die de lucht omarmen. Het eten valt uit de hemel een sticky na de middag en dan rennen om te vergeten. Papier, karton, de wereld is een grabbelton een knaagfabriek, een graafmachine die de aarde laat dansen uit gewoonte. Massagepiepjes kennen…

Men vraagt mij wel eens “ je toekomst, hoe ziet die eruit” wil je mij dat eens vertellen. Ik denk dan na, maar weet van binnen, dat je toekomst niet kunt voorspellen Ik graaf dieper, kijk op het net, wil de betekenis van toekomst weten. Toekomst, de tijd na het huidige moment, het verleden is vergeten. Het verleden bestaat uit momenten, herinneringen…

Niet te vinden, buiten bereik, ver van hier, geen gehoor. Woorden die me te binnen schieten toen ik het contact met je verloor. Een leegte, eenzaamheid, sprakeloos of gewoon vergeten Ik kan het je niet vragen dus zal het nooit echt weten. Ik zie je als mijn maatje, kon uren met je praten. M’n ei weer even kwijt en de rest heel even laten.…

een lied van januaridruppels danst op papier, over een toverkoord van ingehouden zachtheid zo innig strijkt zij haar weke vleugels als een intieme fluistering over mijn aangespoelde eenzaamheid de nacht schrijft zich in verre havens waar ieder woord een droom van thuiskomen is…

I Het ijs werd weer water de zee weer woest en ik danste op de golven van mijn dromen blauwe nachten voorbij en in het zoeklicht van de rode maan leek het kleine geluk steeds meer te groeien als de wilgenroosjes en de wilde lelies en zelfs de nachtvlucht van de zwaluw bleef niet ongezien. II Achtervolgd door de tijger en gejaagd…

Witte mist versiert het landschap, de dagen die in gedachten gekleurde momenten verzamelen. Een eendenkoor beweegt tot duizenden tranen melodieus en eensgezind in plasjes toekomst. De winterwind waait de nachtkaars niet uit, zij waakt over sterren, groot en klein waar zij ook zijn.…

In het lichtste maanlicht zingen koele druppels een hymne. Zinnen zijn langer dan mijn dromen. Ik benevel ze, strekkend tot dwaze taal. Druppels rollen van mijn tong. Beelden dansen op mijn iris. Ik omarm de kou en dompel mij onder in de sneeuw van het onbeschreven wit.…

Zij droomt de witte droom van licht begrijpende kilte een troosteloze roep in een omarmende stilte. Zij breekt het water tot een woordeloze kring gedachten vormt. Zij ligt onder de maan een bleke herinnering in een laatste avondvlucht. De nacht laat het lege nest los.…

Zij tilt haar hielen over bergen van oneindig land huppelt met de wind en legt haar onschuldige glimlach bloot. Ik ben de buigende boom de nachtkijker die aan haar voeten ligt terwijl ze met haar zwaard een vuur van ongebonden passie spreekt. Het bloed stijgt en de hemel zwijgt waarlangs de vogels ijlen in het verre licht.…

Een regensluier beweegt door ongesloten luiken kust de tijd, beklopt het grijs tinten van een ander jaargetij. De nachtkaars beroert sterren schuilt in tedere aanraakbaarheid huilt om onverlichte verten. Stormdruppels tellen eeuwigheid op het ongeschreven behang.…

Ik kus de lelies op je ogen klim door het gras omhoog en laat me meezwaluwen met een zwoele windzucht. De hemel was zelden koeler dan het dauw, parelend tussen heuvels van verlangen. Ik heb geen aardevrees, toch ben ik bang mijn onsterfelijkheid te verliezen in de onpeilbare diepte van je ogen.…

Treurwilgwaaier, dauwdruppeldroef – zonlicht dat roept om zeeslag, vleugels om onder te schuilen. Achter glas zingen duiven in de regen, wassen kroonblaadjes zich in stilte.…

Ik zweef boven een inktzwart meer mijn oogleden trillen en de spanning van het moment voert mijn tranen naar een ander dal. De lucht is zwanger van geroezemoes, wakkere ik doldraaiend in mijn wankel bed. Een schim schakelt door het donker en de nacht schrikt van het hart dat zwijgt in een lange vlucht.…

Tussen het helmgras vallen de vlinders op de wind zweven trage minuten kring op loop. De dag, onaangeroerd en zeker van onbedekte ogen richt zich op en strandt dan aan mijn oever. Ik breek het open, ontelbaar licht een droom tot leven gedicht.…

Het riet ritselt en de wind fluistert door mijn haren, licht breekt de glas in lood stilte over roodbruine gewaden. Schuifelende blaadjes in een mozaïek van gedachten middag van overdenkingen eenzaamheid van dagen. Verkennen is het sleutelwoord genieten van de illusie, onzichtbaar zacht en aardig, levensspiegeling vrolijke tranen en…

Zijn er dichters? Stichters der sterren, verdwalen in verhalen, drinken van het licht dat door kieren gluurt. Opgaan in rode schemer met de nacht opvliegen en dan woorden schilderen. Druppels in een kelk, stromend genoegen.…

De gebiedende wijsheidplant steekt drie vingers in de lucht terwijl de bliksem verlichtend door haar tralies vlucht. De nacht brengt vuurwerk waarin ik verdrink; een wolkenzee van dromen. Blijf maar komen, denk ik sluit mijn luiken, duik in spruiten volg het veertje tot de ochtend geeuwend langs je kussen waait. Doorweekte fantasie…