Alle inzendingen van Egbert Jan van der Scheer

Cha, cha, tja, wat zullen we eten? Tja, tja, cha, wie zal dat weten? Waar we met kerst achter zullen zweten. Wie is het die ons dat zeggen kan? Nemen we garnalensoep vooraf daarna een pepersteak niet al te straf daarbij een bourgogne uit een karaf en chipolata nog als toetje dan? En waar zullen we dan heengaan? Waar staat de kwaliteit ons…

Eens werd droom van vele mensen sprookjes en rijmpjes genoemd en dichters waren zweverige types eeuwig tot zeuren gedoemd dichten heeft nu nieuwe vormen klinkt zwierig ook al is ’t niet op rijm hoeft niet gebonden aan normen kan ook gewoon een verhaaltje zijn persoonlijk zie ik poëzie als mooie tuin een vorm van eigen leven meer een geordende…

Langzaam zie ik kleuren leven naar een nieuwe jaargetij een eenzame vlinder fladdert nog in mijn tuin snoept nog de laatste nectar uit de laatste hemelsleutel. Een roos staat nog in bloei en hier en daar herinnert een gele plant nog aan zomer tijden gaan door en seizoenen volgen in gestaag tempo op in jaarlijks wederkeren. Het stervend…

Soms staat de tijd even stil bij kleine of grote dingen net hoe je het zien wil we kunnen de tijd niet dwingen woorden blijven op de plek alsof ze niet zijn uitgesproken opgesloten tussen muur of hek als vuurwerk dat niet is ontstoken gedachten blijven peinzend staan in momenten van stil staren als wij elkaar niet meer verstaan en ons…

Als je gedachten konden vliegen vliegen als een vlinder naar ’t hart van iedere bloem drinken van de zoete nectar leven van schoonheid liefde geven in vele kleuren als mijn hart kon spreken spreken met een warme stem zingen over schoonheid van bloemen met woorden als nectar zo zoet dan zou je aan mijn lippen hangen drinken van mijn liefde…

Door volle straten zwijgend loop ik verder zoekend waar mijn charisma is onopgemerkt door passanten die zonder groeten gaan. En in het park onder schaduw van bomen aan het einde van die straat zit ik te dromen van ’t dorp waar ik ben opgegroeid. Herinneringen en weemoed naar een onbezorgde tijd die helaas niet weer zal komen toen iedereen…

Zachte woorden wil ik spreken in het holst van donkere nacht strelen jouw blozende wangen komen wanneer je mij verwacht in mijn armen zal ik je sluiten beminnen hartstochtelijk verliefd zullen we wachten tot buiten licht weer door het duister klieft ach als straks de dagen lengen worden nachten zo licht en kort menig tranen zullen we…

Somber hangen wolken zwaar en kil en winden kolken door straten verlaten en stil. Huilen door kale kruinen als lugubere muziek van vals gestemde bazuinen zonder klank, zonder ritmiek. En donker zijn de nachten zie geen sterren, zie geen maan ‘t is alsof spoken wachten tot de klok twaalf zal slaan.…

Midden op de dag een stille droom over ‘t leven en alle zaken die passeren in een stroom zonder werkelijkheid te raken. Gedachten die verlangend zijn naar onbereikbare streken van hoop en schone schijn, geen realiteit daarover is gebleken. Mijn dromenland ligt ver van hier bestaat uit liefde en maneschijn en tuinen vol roos of violier…

Het dagelijks haasten en jagen. Het zoeken naar ruimte in tijd. Steeds het onmogelijke vragen. Het is allemaal gewijd, aan aardse tijd. Een eigen status vergaren. Zonder vraag waaraan een ander lijdt. Gewoon gebukt onder “navelstaren”. Het is allemaal gewijd, aan aardse tijd. Voor eigen geluk, en eigen waarde. Met elk gevoel voor mededogen…

Geef mij de blues ik ben zo down zing ze dan aan die oude rivier laat ze klinken door “Old City-town” over de velden en ook hier zing droef, kom zing de blues. Laat horen overal die song van arbeid en van dwang ieder die zijn verdriet uit zong over dagen zwaar en lang zing droef, kom zing de blues. Als in de canyon d’ avond valt licht…

In koelte van de avond na een warme zomerdag klinkt ergens een saxofoon en ontlokt een blijde lach luisterend naar de klanken hoor ik woorden en geniet een gedicht vanbinnen de schoonheid van een lied als spreken in gedichten over liefde en poëzie een briesje in de natuur die verre zachte melodie terwijl stralen van de zon achter…

Heb je last van jubeltenen vroeg mijn vrouw vandaag omdat ik me thans gedraag als veulen op hoge benen. Ik heb ook dat aparte loopje wat deze tijd kenmerkend is te vergelijken met zwemmende vis en een los geknoopt knoopje. Daarbij jubelen mijn eksterogen door genot van open sandaal met hamertenen vreselijk kabaal mijn tred is niet meer…

Herfststorm loeit om ons huis gelukkig hoef ik er niet tegenin te fietsen vooral met regen is dat een kruis herfststorm loeit om ons huis ik zit liever bij de openhaard totdat die wind wat is bedaard herfststorm loeit om ons huis gelukkig hoef ik er niet tegenin te fietsen. En een rondeau (toegift) Ik ga fietsen als de wind wat is geluwd…

Ik ben ’t brein dat aan je denkt ’t hart dat voor je klopt ’t lichaam dat naar je verlangt ’t oog dat naar je kijkt de deur die voor je open staat ik ben de hand die naar je tast de mond die je zoekt ik ben gewoon niks.…

Dikwijls kan ik de gedachten in mijn woorden niet kwijt kan ik nog slechts wachten op iedere zin die om voorrang strijdt wachten op verlossende woorden die mijn onrust op doen klaren in talrijke klankvolle akkoorden mijn brein voor rampspoed bewaren dan spreek ik als volleerd redenaar de bühne vol gloed betredend iedere tegenspraak overredend…

Deuren knarsten en vensters vielen uit het slot gebroken ramen hingen scheef in hun schanieren en anders blies wel de wind overal door kieren hier en daar lag het service op de grond kapot de oude tafel stond scheef gezakt op zijn poten omgeven door kapot geslagen stoelen en banken de holten vulden zich met klagelijke klanken iedere hoek bewoond…

Verten lachen toekomst dichterbij en tijden verdwijnen in luchtledig verleden door gaten zo zwart als nacht zonder kennis of weten. Rumoer verstomt tot weeïg zwijgen lachen stort zijn tranen uit en spreken vraagt om stille aandacht luisteren onwezenlijkheid in klanken. Waar mensen waren die verzorgen zijn nu wezens angstaanjagend vreemd…

Hij valt te paard met woedend strijdgekletter open poorten binnen en de vijand aan slaat zijn slag veegt ieder van de baan zijn trouwe dienaar volgt hem met trompetter ten aanval trekt hij moedig onverschrokken geharnast en gezeten op een vurig ros vijanden die niet vluchten zijn de klos heeft geen tijd te eten of jagen achter rokken de…

Mijn hart is gevangen in beton en longen verstopt door asfalt een brein in nevel verstikt bloedbaan door vuil dichtgeslibd ingewanden verkrampt verwrongen van huid ontdaan sierraden en kleding gestolen. Ontzet mijn hart ontstop dan longen en verdrijf nevel van mijn brein filter de loopbaan van het bloed ontneem mijn ingewanden druk…

Nergens stilte nergens rust jachten zonder tijd te nemen voortgedreven door één doel steeds meer en meer in ’t leven hogere status rijker aanzien en van niets ooit genoeg ik heb mijn eigen stek gevonden voor mij hoeft het niet meer zo wil leven in velden en bossen in natuur waar echte rijkdom is genieten van de rust en stilte ergens in…

Hoge golven op woeste zee opgezweept door razende stormen met schuimende branding langs kusten hoge rotsen beukend op het weerloos land bulderend over dichte wouden vergrijpend aan vlakke velden over akkers gebroken graan wervelend met loeiende krachten getekende onrust in menselijk bestaan.…

Eens als ons afscheid lang zal zijn en van ’t weerzien wij niet weten dagen vervulD van weemoed en pijn tijd in angst en zorg versleten zal dan onze liefde hoogtij vieren weten we dat toch de tijden keren dat wij elkaar met bloemen sieren in die tuin van paradijselijke sferen leven zal daar opnieuw beginnen daar in die wonderschone stad…

Helder grauw is de hemel wijds het ruime zicht geprikkeld worden organen en de deuren blijven dicht straks gaan we zwierend over vaarten genieten van het mooie weer soepel glijdend over gladde baan voorwaarts naar het Pasen want ‘t is lente in ons bestaan koek en zopie uit het kraampje ergens midden op het ijs tussen velden met witte…

Een dag kan somber zijn en een nacht zo droef gekweld door angst en pijn herinnering die men begroef. Niet alleen schijn die bleef van vreugde en geluk maar ook woorden die je schreef maakten zoveel stuk. Ook niet de dag dat je heenging ligt voor mij moeilijk en droef ’t is die ene herinnering dat jij voorgoed m’n naam begroef.…

Nog zie ik achter in mijn vaders boomgaard die ene boom met al zijn aanlokkend fruit als pronkstuk van kunstenaar zag hij eruit met takken door tal van vruchten verzwaard en met het schoon vooruitzicht dat ons streelde een rijke oogst van gezondheid en genot dachten wij nog niet aan het vergank’lijk lot dat menig mensenkind onze begeerten deelde…

Vlieg witte vogel over mijn huis laat je vleugelslag horen zwenk op de wind bij helder ochtendgloren. Of draai vanaf strand en duinen over branding van de zee neem boven het ruisen mijn verlangen over de horizon mee. Strijk neer witte vogel waar ik verwacht dat gedachten tot rust zullen komen geen pijn of angst zal zijn maar alleen vervulling…

Na zacht rumoerig wachten op eerste tonen terwijl gespannen snaren worden aangezet tot welluidendheid met fluit of klarinet om Grieg’s suite met schoonheid te bekronen klinken schuchter de eerste zachte akkoorden van het schone “Opus 40, Aus Holbergs Zeit” klanken vanuit de oudheid Muzen geweid tonen van cello en fagot die we als fuga hoorden…

Ik wil dromen houden bewaren elk ideaal stil in mijn gedachten of fluisterende woorden enkel diep in mijn hart. Laat mij mijn dromen dromen mijmerend in eigen gevoel over een ideale wereld waar geluk en vrede komen als ultieme maatgevoel.…

Heerlijke zachte klanken dansen door de zaal in ritme van onnavolgbare akkoorden als op vlindervleugels gedragen van bloem tot bloem proevende de zoete nectar trilling van snaren vibrerend met de lucht golven als rustig kabbelend water over een oeverloos meer dat nergens regelmaat verstoord en elke spanning of stress wegebt van de…