Alle inzendingen van Elize Augustinus

enige tijd later ontstaan de mooie vormen en kleuren; zij opent haar hart op vruchtbare aarde gelijk een wilde bloem dorstig slurpend bij het opgaan van de prille ochtendzon en smoort als de stekende rode ploert de gouden akker op 't hete middaguur verzengend als 't kanonnenvuur…

in deze zomermaanden laat ik uit de stilte die me roept mijn woorden stromen overspoeld met licht dat voorzag in druilerige herfstdagen in de zachte wind elkaar verwarmen met de adem die ons onder hun vleugels beschermen terwijl wij binnentreden komt men thuis onbekend als kind op aarde erkend door de moedertaal terwijl…

geheel alleen aan zichzelf overgelaten de kwetsbare oudere medemens de tranen springen in onze ogen verteert door eenzaamheid ziek van pijn en quarantaine slaat de corona koorts toe de lakens huiveren van koorts en slijm, 't kuchen en 't zuchten, totdat de laatste ademtocht een einde aan het lijden maakt; de dood kent geen pardon maait…

de grootste afgod van onze tijd is voor veel mensen de mobiele telefoon geworden door inktzwarte duisternis omgeven met al wat in ons schreit door angst en pijn de ogen steevast op de lijn, of ons hart dit wilde? toen het schrille geluid keer op keer onze ziel doortrilde al wat adem zingen liet, verstilde bron van alle dingen…

zij is ten prooi gevallen aan wisselvalligheid van de maatschappij in een systeem dat knelt als een te krappe schoen aan haar voeten de minnares van boeken en muziek opgejaagd moet zij van de ene boom naar de andere reizen tussen vogels van allerlei pluimage eten de spijzen die haar vreemd zijn en niet doen verrijzen tussen bloesem en…

Het paard gespannen voor de kar De clown de nar een puntmuts Met een gele ster troosteloos Gaat hij door de troosteloze straten Hobbelt over de keien in de schemering Voorbij de meidoorns het landschap Van de eenzaamheid in Waar hij in stilte zijn sores draagt Het leven laat zich niet inkapselen Of sturen door ongewenste bemoeizucht Het…

Bisschop Nicolaas van Myro Leefde in de vierde eeuw na Christus zero Kerkgangers met een warm hart en veel poen Gooiden het geld in de kinderen hun schoen Alles werd verdeeld onder de armen In het huis met het kruis van erbarmen Zo reisde Sint Nicolaas de wereld rond Tot hij dodelijk vermoeid een hulpje vond Verkleed als grappige clown lenig…

als genarcotiseerd staren we naar de beelden ze droegen rugzakjes dicht tegen elkaar gepropt in plaats van mondkapjes in 't land waar de dood woei onder de zwart witte wolken nog niet zo lang geleden waar de tranen stroomden de kwetsbare mens in zijn verlatenheid tot rust gekomen jouw vrije adem laait de vlam van barmhartigheid…

de kiem is gelegd voor de solidariteit overeenkomstig de wil van mensen de toekomst tegemoet zien jouw ziel is het genezend lied voor kostbaar leven dat je onbeschadigd door het corona tijdperk tracht te loodsen in eenheid met het orkest het eeuwigheid lied van de violen…

het innerlijke vuur aangewakkerd de lauwheid verdwijnt terwijl een witte wolk verschijnt heel dicht bij jou en mij op het zonnige feest tweeduizendtwintig de Pinkster-Geest de vogels buiten fluiten en een mooie witte duif gevangen achter tralies opgesloten in een kooi die kwijnt rondom de tuin waar bijen zoemen…

Er hangt een kleurenboog in de lucht, heel bijzonder Een rivier met de naam Jordaan ruist voorbij God van licht en leven , wonderlijkste wonder Man van smarte , ik in U, en U in mij Eén met God de Vader loof ook ik U, onze Koning Hoog verheven zittend aan Gods rechterhand Och; dat ook mijn lof op mocht stijgen naar Uw woning Hier op aarde…

De zon schijnt en de vogels zingen voorbij mei Pinksteren komt naderbij het vreugdevolle feest van de uitstorting van de Heilige Geest voor al Uw kinderen o liefdevolle Mensen Zoon wij gedenken Uw belofte van de Trooster die in ‘t harte woon geheeld en rein ons zelf weer kunnen zijn dank o Vader Zoon en Heilige Geest…

teneergeslagen door verdriet en nederlagen geeft men zich over aan de pijn er is veel nood en klagen tijdens het kortstondig leven op aarde een kreupel hert kan niet vluchten voor de jager hemeltranen dalen als zilveren pijpenstelen neder deemoed kruipt door ‘t bloed naar ‘t hart een fluistering een Woord een stille…

Hij moet er zich zonodig weer eens mee bemoeien Zijn geliefd links en rechts spelletje uit proberen Zijn onderdanen de kleren uit trekken en de ander ermee bedekken Een wisselend spel; het spel van de hel Want daar kun je van leren, sociale politieke maatschappelijke macht mee uitoefenen De mens die het tegendeel is van alles wat hij…

schone en trieste melodieën rozengeur en passiflora hangt in 't wonderbaar licht waar we de liefde voelen stromen in dichterlijke aandrift met wenende ogen zich baant een weg door ruimte en grotten waar ze de poëzie door 't trots gemoed bespotten het regent klachten die op beredeneren wachten verloren voor de poëzie…

in het oog met het gekneusde hoofd klopt en bonst de pijn hoe zeer bedreigend ook rondom mijn hart grijpt de ontroering om wie mij nabij zijn in het beklemmend heden waar wordt gebeden duldend waakzaam volhardend gestreden aan de sprankelende rivier daar trekt het zachte levende water met ons op opnieuw geboren strijdt…

het schuim drijft aan de oppervlakte dode vissen spoelen aan de gieren voeden zich voldaan…

drie in Eén het licht de wijsheid van mijn zingen de handen gevouwen in stil vertrouwen geur verspreiden onder de blauwe hemel wolken; mijn stem is de merel in mijn mond dat opklimt naar het huis van mijn Vader die in de hemelen troont het huis met de vele woningen voor mijn ogen een blinkende ster terwijl ik denk aan al het…

Voor de ogen van 't volk rondom een engelenschaar in een wolk omhoog geheven in de hemel onze Here en Heiland zittende aan de rechterhand van God de Vader en straks als de bazuin weerklinkt op dezelfde wijze terug komen zal…

niet wetende waar het is begonnen onder de dieren waar de mensen wonen van de grote steden bij de samenvloeiing van de rivier de stem in de mist tot in ons land waar het coronavirus van nerts op mens is over gesprongen…

mijn huis is op een rots gebouwd en staat voor een ieder open onderwijl is de vos binnengeslopen om als de uitgekookte penningmeester spijs en drank te verkopen de deur is nu op slot met wachters voor de poort geen onbevoegde zal hier ooit nog binnen treden…

Schoon en koud in wind en regen Vroeg de gouden regen bloemen zegen Zie hoe de dagen verder opengaan Wit en roze bloesem bomen in de laan Trommel gitaar en tamboerijn Met je klompen op het bluesfestijn Room in tinnen kannen, groene weiden Met Sunny Boy om ons te verblijden Klompen stampen op ruw houten planken De pijpen opgerolt, hoog…

Zonnestralen, o zonnige dag in mei ik open het venster hoor de vogels zingen, de zoete geur vervult de kamer vandaag knip ik de touwen door maanden eenzaamheid in quarantaine In m'n roze zomerjurkje van satijn een grote strooien hoed tegen de zonneschijn dool ik door de stille straten Een mens met een zacht gezicht een vriendelijke…

zijn het de gerafelde wegen zonder zondagrust dat ons de herinnering doet vervagen? aan de rimpels van de tijd in een wereld waar het onkruid hoog opgeschoten het licht doet temperen…

ik ben als een stad die is belegerd die ik alleen heb opgebouwd onder de milde witte zon waar iedereen aanspraak op wil maken hoewel de stad ommuurd tracht men haar te verbrijzelen bekleed met het licht van lucifer de hemel uit wil kleden naar zijn aard een hoopvol oog kijkt naar de kleurenboog stijgt hoog boven…

Tussen bloemen fladderen kapoentjes Op het pad onder de zon komen De herinneringen boven met de adem Dat zweeft door kale en volle bomen In het duister van de koude wintertijd Een volle boom wit bevederd in 't hemellicht Zangers zingen het lied van alle tijd Dat U wil geschiede tot in alle eeuwigheid Doorheen verdriet en lijden de hongerige…

ik sta op met de zon en samen schilderen we de lucht langzaam hogerop…

ach ja hoe vreemd vervormd is een gewonde vogel die van de helling naar beneden stort op een brede vervuilde rivier onder de wolkensneeuw mistroostig het water is grauw en de grond is hard het mos aan beiden zijde doorzichtig glibberig wit de dag gaat zich met haar stralen verweren tot het ijs gesmolten is…

we zwegen en moeder keek aan mij voorbij alsof ze de pijn in m'n ogen niet had gezien we deden alsof alles koek en ei was onderweg naar huis vanuit het ziekenhuis thuis aangekomen ging ik zitten terwijl ik rond me heen keek in de kamer alsof er iemand op mijn hoofd had geslagen met een hamer moet ik wel of moet ik het…

Om zijn woede te koelen laat hij gewetenloos degene die hem het meest nabij zijn bloeden geen band met navelstreng kan het verhoeden O konden ze hem maar genezen om weer een normaal mens te wezen met een warm kloppend hart en plezier in het leven met al wat dierbaar en lief is om hem heen O konden ze hem maar genezen wat zou dat…