Alle inzendingen van Erna Kagenaar

ja weet je mam ik dacht, ik vertel het later wel ik had ook wat haast en ik had geen zin in al jouw vragen kijk nou niet verbaasd ach lieverd dat begrijp ik best niet dat ik je niet vertrouw of zo jij staat op eigen benen en dat doe je goed ik kan je zo wel loslaten ik ben het aan het trainen een moeder moet ook in stapjes leren…

onleesbaar zijn de woorden oud, de zinnen versleten vergeeld papier de kaft bind niet meer een uitgekauwd verhaal op een of andere manier niet helemaal uitgelezen nu vallen de pagina’s door elkaar op de grond er is geen touw aan vast te knopen toch wil ik weten in welk hoofdstuk het stond het moraal van het verhaal het moet…

onkruid woekert op verlaten pleinen er zijn kinderschoenen nodig hinkelen en touwtjes springen spelen en zingen schrijven, tekenen taal en rekenen kleuren op de tegels, geen groen zelfs het onkruid mist regels wat niet vergaat, kun je verlaat alsnog snoeiuh lekker boeiuh er zijn kinderstemmen nodig…

er is een waarheid prachtig betekenisvol als ik niet meer geloof of vertrouw hoef ik alleen maar even terug te gaan naar jou er is geen verklaring nodig alles is waar jij weet, jij kent jij gaf, jij zag en ik weet dat je bij me bent…

Morgen, ja morgen zijn we vrij 75 jaar op rij morgen is kostbaar geen prikkeldraad geen kwaad en gisteren gisteren kende we angst vrijheid duurt het langst zo weten we vandaag…

klein en geborgen zal de dag van morgen voldoende zijn dat besef en een klein beetje lef zal genoeg zijn als morgen fijn zo in het klein een grote stap mag zijn…

liefde kent geen muren geen veiligheid door plexiglas of gesloten deuren liefde telt alleen de uren van samen zijn zij wil zelf bepalen hoeveel, hoe vaak, hoe lang liefde is niet bang zolang zij leven mag elke gegeven dag met haar handen in haar schoot wacht ze met gebogen hoofd hij heeft trouw beloofd liefde kent geen regels…

O pas toch op mens je loopt zo tegen me aan wil je even op afstand gaan staan ik stond er toch eerst ik wachtte beheerst mevrouw naast me niet hop zei ze, even tussendoor welja toe maar hoor gewoon doorgaan lelijke woorden wil ik zeggen moet ik nu echt nog uitleggen hoe vreselijk normaal ze eigenlijk deed wat me nog het meeste speet…

in de wachtruimte staat je leven on hold zoveel gescrold maar niet gelezen altijd er doorheen sjezen in de wachtruimte leer je staren, bedaren de touwtjes van kostbare tijd uit handen geven wijzer, grijzer wachten op het verlossende woord “ komt u maar” laat je even ongehoord compleet gestoord je beurt voorbij gaan in de…

altijd aan de andere kant dan stond ik naast je dan was er van alles aan de hand maar niet met mij nee vooral niet dan was alles wat je zei van toepassing op jou dan stond ik achter je loyaal en trouw deze kant, dichtbij mij sta ik naast me er is van alles aan de hand maar het geeft niet want jij hebt genoeg gehad gepakt van…

als een vrolijke melodie raakt ze, maakt ze momenten bewust zo kan ze gerust onomwonden de waarheid plaatsen eigenwijs een weerwoord kaatsen dan weer onhandig geheel zelfstandig sorry zeggen, alleen oprecht ze leert, eert en motiveert zingend, soms dwingend ze opent je hart ze is mijn rots, mijn trots een prachtige verschijning…

de koning is jarig Nederland viert feest het lijkt niet anders geweest we verzinnen online Koningsspelen kinderen hoeven zich niet te vervelen kleedjes worden neergelegd de koop wordt niet ontzegd schermen vol met handelswaar er heerst oranje in gemoed zoals de Nederlander dat gewoon doet in kleurloze Corona tijd al kan het koningshuis…

ze zeggen wel eens je weet pas wie je kent als je jezelf niet bent zij die je dragen die zonder oordeel vragen zo lang als nodig is geen verwachtingen alles mag er zijn al voel je je soms klein het maakt geen verschil ze kennen jou, en weten dat jij het ook zo niet wil je mag in al je momenten onvoorwaardelijk ontvangen zonder…

bevroren zijn de verloren niet meer te helen vergeten delen ze ontdooien er smelt ijswater over mijn rug ik stop ze terug de lade wil niet meer sluiten te lang gelegen, einddatum bereikt de houdbaarheid verstrijkt in verscheurde verpakking flikker ik alles met gemak in de vuilnisbak…

op een dag als de laatste letter op papier het stilzwijgen doorbreekt zal het zonder goedkeurende recensie in meest belangrijke essentie de waarheid onthullen doorweekt van tranen die eindelijk stromen elk woord zijn eigen pennestreken in niets vergeleken het geschreven herbeleven als een gesloten boek…

lange adem, diepe zucht het is nog benauwd er wordt gerouwd we raken aan met koude huid hartverwarmend is elk geluid “het loket gaat nog niet open” er staat een lange rij anderhalve meter zij aan zij de hulpeloze troosteloze de “ goddeloze” boze een verloren zaak en handel er is geen voorrang wachten duurt lang iedereen is even…

‘k zou zo graag over iets anders schrijven iets van tijden geleden toen we onbezonnen deden zomaar handen schudden kennis maken, in liefde aanraken ‘k zou zo graag het woord niet kennen de beelden evenmin ‘k heb zo’n onbedwingbaar zin om net te doen als toen je zomaar om je hals te vliegen ‘t zou toch zomaar kunnen...…

in kleine porties is het beter te verteren je zou stikken in een bord vol het smaakt bitter als uitgekotst gal resten in de put moeten met grof geschut worden doorgespoeld dat is al ik hoef niet meer…

liefde kent geen maten zij meet niet af zij neemt zoals het is liefde kan niet praten naar de mond zij zwijgt en reikt haar armen liefde zal niet kiezen tussen goed en kwaad zij wacht geduldig af zij kan niet verliezen zij wil de wedstrijd niet liefde kent geen spijt van wat zij gaf ze heeft een open blik ze oordeelt niet liefde…

er zijn woorden opgesloten binnen in, geen zinnige zin is goed genoeg voor een begin bij het eerste woord valt alles om, te lang gewikt, gewogen gezwegen met mededogen ongeremd opstandig zijn ze het eind is zoek vanuit elke invalshoek ongehoord doof en veilig, geloven in heilig, volgorde en verband altijd resterend in gezond verstand…

toen het tijd was stond hij op met bovenmenselijke kracht een verhaal, een hogere macht een steen werd verlegd zo wordt er gezegd toen het tijd was haar dienst en zorg ten einde met bovenmatige inzet op kwetsbare patiënten gelet stond zij erop met Pasen terug te komen om stenen te verleggen…

alleen jij en ik een dierbaar moment met jou die mij kent gedachten razen aflandige windkracht elf wandelend met mezelf ik heb je lief je biedt perspectief stelt gerust alles mag ik achterlaten je spoelt het weg als ik je dankbaar gedag zeg is de wind gaan liggen…

in kleurenbeeld versleten, vergeten, vergeelde waarheid onaangekondigd dwars door tijd het papier is verfrommeld er is mee gerommeld zwart loopt over in wit als vergeeld wordt gedeeld gladgestreken en geheeld resteert een ingelijst portret gezien en teruggezet blinde vlek…

ons mooie strand en levendige dorp heeft uitgestorven straten de zee is kalm alsof ze vredig zo verlaten haar golven van gemoed kan laten stromen uitgerust aan een rustige kust ons stille strand blijft onvermoeibaar wachten niets veranderd wat is verankerd in ons hart zo dromend langs de lijn weten we waar we trots op zijn…

We vliegen niet we overstijgen beladen maar vastberaden met vleugels op de IC applaus bij het landen er volgt begrip en lege stranden we staan aan de grond dagenlang kunst en vliegwerk assisteren met schoolwerk grenzen overstijgen ze vliegend met bed en zuurstof met hart en ziel wat nooit opviel zij kennen de turbulentie de…

met een ontsmette kar in oorlogsgebied raadzaam verdraagzaam “ gaat u maar hoor” de kaas wordt belegen er zijn vast omwegen ingesloten om de hoek met glimlachende vloek snel de verkeerde chocola pure tijden van Corona de koek is op het klopt voor geen meter doe nog maar een halfje…

wandelen met droge voeten eerder overspoeld door golfslag en gemoed zout en nat geuit het trekt zich terug zeeën van tijd modderzand, het wordt vloed ik wil vooruit mijn schoenen lopen vol…

het zijn slechts de meeuwen aan een stille waterkant geen mens, geen voetstap in het zand we zijn gestrand in een onbekend land…

voetje voor voetje schoorvoetend snelwegen, wegwezen wandelpad stapje voor stapje modderschoenen schone lucht adem gehapt verdwalen moed in schoenen eind zoek terug naar start stap voor stap wegwijzers begaanbaar pad bonzend hart…

je hoeft niet naar school zelfs niet als je toch graag wil na je huiswerk mag je gamen 1 april buiten is lekker weer op straat is het stil terrassen zijn leeg 1 april er zit een mondkap op je gezicht en een doorzichtige bril een sciencefiction film 1 april we zijn creatief en lief er is minder geschil we geven geen handen 1 april…