Alle inzendingen van Eugenie Keizer

ssssst, zeg heel eventjes niets even geen woord geen lach of zucht laat alleen de lucht tussen onze lippen spelen…

langgerokt verkondigt ze haar roeping bij ieder woord danst haar lange vlecht in haar hand een hoed waarmee ze wappert langs haar goddelijk gelaat…

ze kijkt naar het kind ziet de man die zoekt naar antwoorden roept om aandacht en vraagt om liefde de man zegt niets het kind speelt zij gimlacht kust hem teder…

ze slikt hem in en kotst hem uit golvend vocht langs weke delen denderend botst zijn geweld in haar geeft ze over voor het eerst proeft ze wat echte honger is…

Gods wegen zijn breed Gods wegen zijn lang Gods wegen maken een mens wel eens bang Vertrouwen in Hem Vertrouwen in u Bang zijn hoeft dan niet meer Tenminste, niet nu…

briesje, geur van lavendel rode lach vanonder zonnehoed doorzichtig haar knoopjurk danst ze door paarse velden en heel, heel voorzichtig dwalen prille gedachten…

verwilderd kijkt ze me aan waziger als nooit te voren vragend, zoekend ze knippert haar ogen ik zie een traan voel warmte op mijn wang…

gulzig zoekende mond bevochtigt lippen kruipt dichterbij met schokjes inhaleert ze het leven en voelt warmte naar binnen stromen…

ineens is hij er helemaal voor mij alleen dan verdwijnt hij…

ze ademt vluchtig braakt zich de nacht in verbergt zich achter woorden en geeft de pen de schuld ze veegt het spuug van haar lippen duwt inkt in het papier verraadt haar eigen gedachten en geeft de dag de schuld na iedere zin verder ontkleed ze geeft de lezer de schuld…

met grove penseelstreek haalt hij uit naar alles wat in hem zit vormt hij in stilte zijn gedachten zijn gevoelens ontstaat op doek zijn leven…