briesje, geur van lavendel
rode lach vanonder zonnehoed
doorzichtig haar knoopjurk
danst ze door paarse velden
en heel, heel voorzichtig
dwalen prille gedachten…
ze ademt vluchtig
braakt zich de nacht in
verbergt zich achter woorden
en geeft de pen de schuld
ze veegt het spuug van haar lippen
duwt inkt in het papier
verraadt haar eigen gedachten
en geeft de dag de schuld
na iedere zin
verder ontkleed
ze geeft de lezer de schuld…
ze slikt hem in en kotst hem uit
golvend vocht langs weke delen
denderend botst zijn geweld in haar
geeft ze over
voor het eerst proeft ze
wat echte honger is…
Gods wegen zijn breed
Gods wegen zijn lang
Gods wegen maken een mens wel eens bang
Vertrouwen in Hem
Vertrouwen in u
Bang zijn hoeft dan niet meer
Tenminste, niet nu…
ze kijkt naar het kind
ziet de man die
zoekt naar antwoorden
roept om aandacht en
vraagt om liefde
de man zegt niets
het kind speelt
zij gimlacht
kust hem teder…