Mijn lijf
herbergt een galerij
met gezichten
vol ogen gevuld
met het gelijk van toen
die strak staan gericht
op mij.
Ook je portret hangt er.
Het is een wankel
immer kantelend
schilderij
van jou
zoals je was
toen ik voor het laatst
iets tegen je zei
Op jouw gelaat
altijd die traan omlaag, langs je wang.
Tot de plaat kantelt.…
Toen zij,
net na de nacht
als een
zacht zwak
breekbaar
straaltje
mijn dag
simpel
en stil
licht lachend
tot ontwaken bracht
voelde ik
dat de God
die haar lach
speciaal voor mij
geschapen had
Op die ochtend pas,
echt zag
dat het goed was
wat Hij had bedacht…
Je wil
Je doet
Je geeft;
Niks, noppes en nada
Je doet
Je vreet, je staart,
en leeft kijkend langs de tijd waarvan je aan
je spiegelbeeld ziet dat die beweegt
Koud?
Kil?
Jawel, Jazeker
Eerlijk dat ook:
- forceer, forceer, forceer, forceer, forceer, forceer -
Hopend ooit met een doorbraak te ontwaken…