Alle inzendingen van Fairouz

op het bed van glas kleed ik me uit en ik vraag je kom, schilder mij. schilder mijn lijf vereeuwig me met je vaardige slanke handen mijn kunstenaar je kunt haast niet wachten en ik voel me trots als ik het eindresultaat zie daarna vrijen we op het bed van glas jij en ik……we zijn bedreven in kunst.…

voel een traan ah, hij daagt mij uit deze keer echter is de traan de overwinnaar wat gek… het voelt warm aan langs mijn wang normaliter huil ik niet…

we leven in constante conflicten in het groot en in het klein er schijnt geen einde aan te komen steeds weer nieuwe oorlogen we zeggen ( bewapend ) dat het moet voor de uiteindelijke vrede uit onvrede, woede, machteloosheid schijnen we niet te begrijpen dat bij onze geboorte er een prachtige wereld op ons wachtte...onschuldig, rein.…

in mijn boekje betekend alleen zijn niet dat ik eenzaam ben snak er soms naar slijt jij je dagen maar met –wie dan ook- bang van de stilte bang om verlaten te worden ik ben van je weg gegaan had de beste reden ooit je jaloerse houding zo onzeker over jezelf en dan je hand opheffen naar mij? dat was de druppel…há, ik heb te…

ik sluit mijn ogen voor heel even - een klein simpel gebaar - en herinner me vanmorgen, jij die mijn gezicht in je handen nam...zo liefdevol in dat simpele gebaar van mijn ogen sluiten, om even terug te halen – onze intimiteiten – de beelden zo helder van de nacht die we samen deelden groot geluk in een simpel gebaar…

wanneer de wapens eindelijk zwijgen en mijn land me begroet zal ik worden bejubeld als was ik een held; prachtige medailles op mijn borst gespeld. dan zal de hele waanzin terug komen in mijn geest tijdens de donkere nacht ik zal me elke dode herinneren en mijn tranen zullen stromen ik heb geen mooie, dappere verhalen. ik heb de hel…

Ze wist het nog heel goed omdat het een zaterdag was. Vader ging elke week naar de markt en een enkele keer daargelaten ging zij altijd mee. Deze zaterdag was het zo koud dat vader eigenlijk niet wilde dat ze hem vergezelde. De ijsbloemen stonden dik op de ramen. Uiteindelijk kreeg ze zoals meestal haar zin en ze werd helemaal ingepakt…

het lijkt al eeuwen geleden tegelijkertijd voel ik je handen kroelen door mijn haren ( in het nu …) lang geleden, pas geleden? zo zie je maar ... tijd zegt niet zoveel als je verdriet omarmt. het is het enig constante waar je bij kunt schuilen tot er een nieuwe optie zich aandient. geluk…

het meisje, ze woont aan de rivier gebruikt nauwelijks woorden ze maakt vanavond haar jurk af hij is smaragdgroen en past bij haar ogen ze droomt van gele wolken en een man die altijd onderweg is zij blijft alleen in de eenzame ruimte ze zal neuriën en uiteindelijk haar jurk aantrekken zich daarna naakt bewonderen…

hij verleidt me… verleidt me, hij fluistert woorden die ik wil horen bij bloementuinen die zo heerlijk geuren als een kind in zijn armen ben ik een veer gedragen door de wind zo licht ben ik. zes maanden lang draagt hij me naar het land der verleiding hij geeft me de zon, de zomer vertelt me dat ik zijn alles ben gelijk sta aan duizend…

ebbenhout en ivoor prachtig, zij aan zij op mijn toetsenbord en piano konden mensen maar zo in harmonie samen leven niet kijkend naar kleur..net als ik met open mind de mensen die zich beperken in denken of het juist uitschreeuwen daar heb ik niets mee. het is zó achterhaald dit alles ebbenhout en ivoor gaat in de eerste instantie…

De rode schuur de zwakzinnige peuter sliep in de rode schuur hoe walgelijk hij ook was, weg doen was geen optie, - niet na al hun moeite om hem te krijgen - ook al snotterde en kwijlde hij altijd. gelukkig woonden ze in de heuvels, niemand hoorde de afstotende geluiden die hij maakte bij bezoek sloten ze hem op in de oude aardappelkist waarin…

hoe kan het dat ik na jaren nog exact de kleur van je ogen kan oproepen, in een vingerknip niemand treft schuld, dat we niet meer samen zijn mijn hart voelde licht je woonde er dag en nacht je was liefde, gratie… maar ook verwarring en als ik nu droom dan mis ik je, vergeten kan ik niet dan denk ik aan je prachtige ogen, met daarin…

als ze gelukkig was dan straalde ze. en ze dacht dat vrienden en vriendinnen zich met haar zouden verheugen. in het begin was dat ook zo, maar al snel wist men het wel zo bijzonder was hij nu ook weer niet maar wel voor haar...wel voor haar zijn komaf ook al niet iets waar je trots op kon zijn. zij lachte al de bezwaren weg… wat een…

hij is hier geboren en kent iedereen zoals iedereen hem kent. het dorpje achter de dijk…waar de tijd stil staat, nooit iets gebeurt de wereld is er klein en ons kent ons hij wil de steden verkennen want het benauwt hem soms zo hij wil wel eens echte vrouwen zien in snelle auto’s rijden met hen en warme nachten beleven in een stad. want…

zomer, alweer verleden met veel afspraken je nam afscheid met enkel een roos bij mijn deur achtergelaten. ik verborg mijn gelaat hoorde geen nieuws over je, zo vergingen dagen en nachten en je zit nog in mijn gedachten, in mijn geest de roos verwelkte en ik riep naar de maan tooide me toen in mijn mooiste kleed en was voor een nieuw…

Het water dat langs haar lichaam gleed was aangenaam koel de dag was druk en heet geweest en ook nu in de avond was het nog zwoel Hij vroeg met zachte stem of hij haar haren mocht wassen … Ze probeerde niet om haar lijf te bedekken zonder schroom bewonderde ze ook zijn naakt zijn…en dat hij naar haar keek vond ze fijn Wat een heerlijke…

mijn lichaam schoon en naakt gezien door zijn hunkerende bewonderende ogen er is geen valse schaamte dek me toe, straks als we hebben liefgehad….als de hartstocht heeft plaatsgemaakt voor serene rust dek me toe met een deken warm van liefde en passie het geluk dat we samen mogen delen is zo groot we hebben nauwelijks woorden nodig…

ik herinnerde me dat ik zat te wachten in een klein restaurant op de grens met Laos…..het meisje dat bediende keek even naar mij haar gezicht maakte me om de een of andere reden blij…het was lief, jong en straalde rust uit… een man kwam me zeggen dat het niet erg lang meer zou duren eer ik de grens over kon haar man ? vroeg ik me af..…

hij , een oude man zoals zij een oude vrouw is wanhopig op zoek naar een nieuw begin een soort tweede jeugd de eerste hebben ze niet echt op waarde geschat ze deden maar wat ( arrogantie van de jeugd ) oh, zo pijnlijk zijn verlangens naar de lusten van toen die niet meer voorhanden zijn hij, een oude man zoals zij een oude vrouw…

onze silhouetten dansen in het donker ik voelde me vanaf het eerste moment aangetrokken tot je ja, dat heb ik wel vaker ik voel de lichamelijke chemie tussen ons… hoe ziet het paradijs eruit? je laat me er vast een glimp van zien want vannacht nemen we geen afscheid van elkaar we leven in een fantasie… in dromen die alleen in deze nacht…

liefhebben is er een misdaad voor een alleenstaand meisje geen ring aan haar vinger gemaakte beloftes negerend haar zusters smeekten haar doch ze wilde niet luisteren ze sloeg haar Vaders trots in de wind ze trilde van passie en liefde je kon er op wachten er kwam een kind ondanks traditie, in een land waar een vrouw haar gezicht…

in de winter koopt hij me een groene muts, want die kleur past bij mijn ogen, zegt hij verzorgt hij mijn voeten zodat ze warm blijven in de kou in de lente is hij mijn zonneschijn en wil ik nergens liever zijn dan in zijn liefdevolle armen… oh, hij draagt me door seizoenen in de zomer laat hij me niet verbranden en ’s avonds gaan we uit…

waar is die liefde nu, die waar je altijd over praat, de zoetgevooisde woorden in zijn oor waar zijn je dromen, je verlangens, het koude, lege bed kan je niet verwarmen vertel het me nu maar, ik weet hoe je snakt naar die uitgestoken hand schenk ons wat wijn, dan gaan we praten, daar, op de trappen van de ruïnes van je zelfgedroomde luchtkasteel…

Ik heb het recht om verkeerde keuzes te maken zal er best sterker uitkomen dus bemoei je er niet mee, leef je eigen leven mijn fouten zullen me sterker maken ik heb je liefgehad zo goed ik kon Ik ben warmbloedig, ook lief en soms hard als graniet een jaknikker zeker niet dus bemoei je niet meer met mij. jaloezie maakt je lelijk en zo…

het oude Jeruzalem we liepen door de straten en werden metgezellen we spraken over wat er gebeurd was niet over wat men zei dat er gebeurd was Je gaf me een arm en zo liepen we tegen ons geweten aan. we zagen huizen en kinderen die vroeger met elkaar gespeeld zouden hebben de ogen van de oudere mensen bekeken ons bedroefd...er was geen…

hij was drummer geweest, in zijn lang vervlogen jeugd toen hij elk weekend wel in iemands armen lag feestend, vrijend. tot hij haar zag…zijn zwarte huid tintelde van verlangen - hij kon het nog voelen - zijn liefde maakte hem haar man, later vader, en uiteindelijk opa en toch… ze ging van hem weg nam zijn liefde mee, na al die fijne jaren…

onze blikken kruisten elkaar, slechts een moment je ging aan mij voorbij zonder enige vorm van herkenning. je voetstappen versnelden…..het regende je lange krullende haren onder een paraplu alsof ik je ooit lastig zou vallen, het idee gewoon te absurd…bloedt je geweten niet? het verleden zo gemakkelijk aan de kant gezet er was een tijd…

twee zomers heb ik het uitgehouden de zon scheen er niet als thuis de maan bood geen troost ik besloot terug te gaan tranen rollen over mijn wangen ik kan ons huis niet vinden dit is toch echt de goede straat ruïnes en rook is al wat ik tref nergens bloeien nog rozen…

ze draagt een oude grijze mantel haar haren ongekamd, de jaren van oude jongens krentenbrood reeds lang voorbij de tijd is niet vriendelijk geweest voor haar oud is ze … voelt zich ook zo al doet ze voor de schijn als was haar leven één groot feest ze kent de geur van nietszeggende liefdes van oude dromen nooit uitgekomen andermans verdriet…