Alle inzendingen van Floris Voorveld

Het laatste draadje in mijn kamer komt nog van mijn gordijn het is kennelijk blijven liggen op de grond in mijn domein Ik dacht dat ‘t licht mij nooit zou vinden dat duisternis buiten domineerde op de tast vond ik mijn spullen binnen zodat ik star blind lopen leerde Maar het duister werd te donker zonder zicht een zintuig minder ik…

Oh laat mij zijn als een ster hier heel ver vandaan, zodat ik 's nachts voor anderen aan een heldere hemel kan staan. Dan zal ik stilletjes fonkelen zoals op een sterrenbal, totdat ik voor een stelletje prachtig naar de aarde val. Zodat ze na het zien van mij wensen altijd saam te zijn, oh ik wou dat ik een sterretje was, de kans is…

Misschien is het de aanhoudende regen misschien wel de vervuilde natuur misschien de tv van kwart voor negen ik weet het niet maar het is zuur. Het is maar een lichte schittering die mij hinderend in mijn ogen valt een aanwezigheid die me niet bevalt als een vage contour in de schemering. Ik snap niet dat het mogelijk kan zijn het gaat…

Blauw ziet mijn blik van verlangen, omdat ik alleen naar de lucht kan staren, met mijn handen als pilaren tegen mijn wangen voel ik de rijkdom van een duizend tsaren. Want zij begeeft zich weer in mijn buurt, ik straal al vanaf dat ik haar zag, het is of iedereen naar haar tuurt, misschien wel om de schoonheid van haar lach. Dit is voor…

Het ei dat is geboren uit het zand, zal binnenkort weer ten aarde gaan, ik zal het gaan begraven met mijn hand, hoewel ik hem nauwelijks kan weerstaan. Ik heb het gat van het graf al gegraven, en ook de steen is in gedachten al klaar, het is op een kerkhof met mos en raven, waar ik wel meer van mijn fantasie bewaar. Maar in werkelijkheid…

Lange dikke grijze lijnen schilderen het tere blauwe linnen, je ziet de zonneschijn verdwijnen waar die vieze wolken beginnen Het zicht word je ongevraagd ontnomen, het landschap is niet wat het is geweest, grote schoorstenen in plaats van bomen maar niemand die het ergste vreest. De grootste ingreep in ’s mensen leven is toch wel de industriële…

Mist begint waar je kijken eindigt, in de lucht zwevende deeltjes water, maar je ziet daardoor maar weinig, het meeste zelfs enkele seconden later. Je leeft voor even in een kooi van ongeveer zeventig meter doorsnee, je zit gevangen als zijn prooi maar wel reist hij met je mee. De weg ga je dadelijk achter je laten maar de mist lijkt niet…

Aan een ketting met een betonnen bal aan je voet, zit je gevangen in mijn gedachten, zodat ik hoe dan ook, wel aan je denken moét. het doet pijn en valt niet te verzachten. Had ik maar een hamer om die ijdelheid te splijten. Zodat ik je kan ontdoen van de keten, en mijzelf kan gaan verwijten, dat ik je heb laten gaan zonder het te weten.…

Meneer met de rode jas ik klop bij u aan, 'k weet zeker dat u er was, zag u net nog staan. Ik ken u van ver af, uw kleding is mij bekend, ik wil u zien zoals ik u nooit zag, ben uw aangezicht gewend. Ik wil weten of u vloeibaar bent, waar u echt uit bestaat, of u dieren bij namen kent, of u überhaupt leven toelaat. Spoedig zal ik…

Oh de koude nacht dat het is de ochtend komt nog van ver en kon ik maar reiken tot de sterren, weg uit deze duisternis. Maar de nacht en ik, wij zijn verbonden ik moet hier leren leven, zou wel anders willen maar ben omgeven door duisternis door zonden. Ik droom dus ook zeer vaak dat er van ver een ster zal vallen die in stil geruis en…