Netgedichten

netgedicht (nr. 4.728):

Zij

Blauw ziet mijn blik van verlangen,
omdat ik alleen naar de lucht kan staren,
met mijn handen als pilaren tegen mijn wangen
voel ik de rijkdom van een duizend tsaren.

Want zij begeeft zich weer in mijn buurt,
ik straal al vanaf dat ik haar zag,
het is of iedereen naar haar tuurt,
misschien wel om de schoonheid van haar lach.

Dit is voor mij het gevoel voor eeuwigheid,
maar de situatie is zo snel weer voorbij,
zelfs als ze naar me kijkt voel ik me al gevleit,
ik voel me in een kooitje als een vogel zo vrij.