Alle inzendingen van Frans Vlinderman

laat is het, in de nacht op zijn vertrouwde bankje versleten midden in het park waar hij eenzaam wacht op dat kleine krakend plankje in gedachten bij zijn oude bark zijn baard is rafelig wit ter onderstreping van zijn gelaat door weer en wind verweerd met tanden zwart als git donkere grijns om wat komen gaat na een leven dat hem alles heeft…

zijn, het is als poëzie een streepje woord dat drijft in het boek van iemand anders die al eerder was en teruggekomen is om het verhaal af te maken het is de nevel boven heet water dat zich een weg vlucht om elders samen te klitten tot een volmaakte druppel klaar om zich te laten vallen tot een opgedroogde vlek die langzaam aan vervaagt…

waar is nu dat ventje met zijne leeren laarzen dat kwam vissen en zingen in de vijver van onze hof het groen wordt stilaan bruin geen gras dat nog wil groeien en het mos dat welig tiert van eigen belang en meer de herfst was onmiskenbaar daar, de kat heeft het verteld in grommig gespin, de sporen in diverse huid gegrift staat de winter…

hij draagt zijn kleren met de flair van een fat de das gestrikt, het hemd gesteven als op zijn lijf geschreven en schoenen om naast te lopen verrukkelijk leer in repen rond zijn voeten gelooid hij tooit zich met juwelen die haar niet zouden misstaan en misbruikt het hele alfabet om exclusief te kunnen claimen wat een ander reeds heeft gezegd…

het is koud vandaag de lucht is flinterdun en brengt de sterren dichter bij het bibberoog slechts vertroebeld door de nevel van een ontsnapte ademteug er zijn geen handen meer verstopt in zak en want worden ze niet geschud noch uitgestoken naar de naakte rafels van een man die stilaan blauwer ziet deze nacht zal Nello sterven opnieuw…

het Badhuis ligt verlicht onder de kathedralen schaduw maakt de nacht zich op voor mondiaal poëtisch protest vertier ook en wat zelfspot het publiek hangt ademloos in haar gesponsord gestoelte de dichters gade te slaan de klingen van taal worden luidkeels gewet de toon gezet met hoon en smaad aan afwezige leiders het globalisme bestaat…

toe, geef me een kans hij smeekt niet, hij vraagt haar de knoop uit zijn hart te halen die een ander daar heeft gelegd hij voelt uitermate bewust haar helende handen in die van hem, oprecht terwijl hij in haar ogen blikt staat hij op het punt van levend of doods niet vandaag, maar ook niet veel later wat door de lucht knettert hoeft…

het was een jaar, vader gebroken door ziekte geteisterd door stilte met luide brokken protest tegenover de luwe vreugde van oef, het is nog niet gedaan vandaag en hier, vader vraag ik om vergiffenis voor moeders enkele tranen om treurnis die ik haar bracht die nacht, toen ik jouw naam spontaan vergeten was mijn geheugen is niet meer dan…

het uur tikt tak hij zit daar maar hij luistert geboeid de seconden weg stilte prevelt iets hij luistert niet hij is geluid waarom ook niet zijn canon ongehoord een gebroken gerucht in een meer van stilte deze wereld herkent hem niet hij grijnst - en doe het goed want morgen ben ik daar ik mijn grijns, jij jouw hoed wij samen, de…

de eindeloze regen meurt en pleurt zijn striemend gezeur neer op de wereld meer doet het niet om iets te verhelpen aan zijn humeurige staat van nat te worden de wind heeft aangevallen verklaarde zijn paraplu vervallen en blies zijn argumenten weg van stevig en windbestendig tot een dieptepunt van ellende en kleumen in de kou alsof…

november, gure maand de oude Tijd is daar zijn Zeis alweer klaar voor het snijden in draden zonder waardig leven hij is enkel gekomen om mee te kunnen nemen onder de huid de rillingen ijzige huivers uit besef dat het deze maand kan zijn de laatste na al die jaren bezigheid vol futiliteit en de rekening overdreven gepresenteerd zal worden…

muziek op het tapijt een verdwaalde kat bij het vaal geschijn van een heilige kaars het is zes in de avond en buiten het duister de straten verlaten is het niet beter gewoon binnen te zijn een oude man vergeten waarom hij ooit begon en zelfs werd verwekt schrijft zijn memoires op geleend papier een latere dag wel eens zal hij…

als kerstbomen verlicht, de flats, de lofts huizen en appartementen zonder sneeuw of ijs al is de tijd correct ligt de stad verlicht het einde af te wachten van alweer een zeer vroom jaar schoorstenen walmen westerse warmte voorbij is de tijd van zonnebaden en jagen op de maagden gebeurt opnieuw op feestjes met heet gestookte wijn…

de schop onder zijn kont was welgemikt en welbedoeld en beter nog dan een mep op zijn overdreven rond ge neus belandde hij op straat waar er niets te rapen viel dan wat voor de hand lag de resten van een drukke dag dan maar gehuld in karton besloot hij zijn hachje te wagen zoals de andere die daar lagen door de kleume nacht te slapen…

de zilveren vlek in het hemeldek bij nacht, lacht en doet haar naam weer alle eer aan al zit er geen mannetje in te vissen achter het riet het blijft toch ieder kind dat hem wel degelijk ziet wijl iedereen al slaapt met afgestroopt beddegoed door het raam naar boven staart waar het witte licht is net genoeg kracht verschaft om veel…

ze verkopen als zoete broodjes zijn woorden lijk gebakken lucht klieven de schedels der onwetenden ze hakken in hun hersenpan het laatste restje waarheid kan zich slechts stil verschuilen achter een welgeklede leugen de beste van alle werelden het antwoord voor de massa die alleen maar waarom vraagt en dan verder met het leven gaat zonder…

de radio speelt geluid tegen de wand door de muren heen de gang vol noten Mozart op electrische gitaar verkrachting zonder bestraffing - OF HET WAT STILLER KAN? - een welgemikte laars tegen een onwelkom gesloten deur drijft de volumeknop naar tien elf twaalf streepjes te ver amuzikale groet verdrijft de harmonie terug naar de verzwegen…

muziek, op en neer beroert de één de ander niet omdat het smaak betreft die niet zomaar raakt dan hij waarvan het hart open staat met oren alles behalve blind die hem de schoonheid slaan van wat notengegolf vroeger meer dan hier in het jachtig heden zalen gevuld met rijken zonder zorgen over het brood de wijn, het was er allemaal in die…

de lantaarn op straat staart met zijn blinde enig oog naar de kille stilte aan zijn voet verankerd in betonnen grond op zijn verroeste ijzerhoofd huist een vergeten rare vogel die dag door nacht al danst met de duivel van het feest nooit gezien en nog niet gehoord de eenzame passant iedere dag van ontucht onderweg naar huis hoort slechts…

in het station, voorbij het perron, in de zaal waar soms een vreemde wacht onverwachts naar je lacht kan je even zitten kijken naar hoe de tijd wordt gedood daar zie je al dan niet gewild vreemde kunst op het plafond waar enkel de bloemen rond zijn en de swastika's zich verschuilen in een labyrint van rechte kronkels de artiest heeft…

de storm raast voorbij drijft de mensen ondergronds de schuile kelders in waar rijen conserven trouw in het gelid 'later' voorspellen als alles is bedaard generatoren draaien rondjes terwijl buiten een wereld vergaat al veel te lang bestaat wat daar nu rondwaart komt uit de mensheid voort die elke bron vermoordt op zoek naar meer dan…

zeg me niet wat ik schrijven moet dit is jouw boekje niet, noch kan jij in mijn hoofd kijken en tevoorschijn halen wat nodig is om hier en daar een punt te plaatsen nee, jij niet, absoluut niet maar je mag wel luisteren terwijl de woorden zich schoorvoetend over mijn zenuwbanen fluisteren en zich nestelen in jouw oren waarop ik, eerlijk…

de bomen worden geveld hun stammen onnatuurlijk plat op de vlakte steunen ze hun laatste kreunen klinken maar verwaaid, niet alles wordt door iedereen gehoord ergens in het land een bos minder, ergens op de wereld een heel oerwoud, er móet papier zijn om te tekenen wat móet gebouwd, in drievoud voorgelegd aan de administratie van elke…

A4 door twee dat is hij, alleen een fragmentarisch man soms hilarisch, maar meestal betreurenswaardig met zijn pen, zijn blik oneindig, ja, onnoemelijk ernaast gericht hij heeft geen weet van het leven, hij schrijft inkten stokje in de hand en droomt zich weg naar papier dat scheurt mocht hij stinken, hij zou ruiken naar de dood…

op het gezicht hij springt, hij richt zijn woede op de wereld die hem nooit begrepen heeft het geluid van de stilte stuurt hem door het leven de wijn en ander venijn achter hem de rust dagen worden maanden jaren en decades hij heeft alles gewist doods tot in de kist er staat te lezen hier ligt het wezen eindelijk geveld door eigen…

honderd en vier één meer dan voorheen en hij voelt het aan zijn stroeve knoken het wordt niet meer beter zijn verschrompeld verhaal behoeft een menselijk einde hij weet het zeker na elke natte nacht op zoek naar zijn waardigheid geen tranen meer dit lijf is uitgeperst de lucht die hij verbruikt is gestolen omdat hij moet wetenschap…

in de verte, waar het trilt een langzaam wezen geen haast, geen spoed maar moed om te durven kijken naar het geluid van de stilte die zich hier verborgen houdt aan mensenregels door de tijd zelf opgesteld het is koud, ondanks de hitte van een machine in overdrive give me five en laat ons gaan naar het einde aan alles een ontmoeting met…

hij is de aanfluiting van een goed humeur zijn lip lepelt de kleinste oneffenheid van de vloer die daar ligt, op de loer voor elke gelegenheid hem een bobbel onderweg te zijn in zijn nabijheid alom ter tijd bloeden alle bloemen strómen de blaadjes om enkel te verwelken in zijn eenzaam paradijs van sip en neergeslagen hij is de triestheid…

hij is een gebruiker misbruiker als het moet een fnuiker af en toe van zijn talent en hij weet wel dat het went het weten, het vergeten het voelen en het woelen doorheen de tijd hij is een oele al beseft hij telkens hij zijn hoofd ter ruste legt dat de wereld die hij kent enkel ontkenning kan betekenen buiten, daar ligt alles klaar om…

dit huis met haar lege kamers en jij, met je vele vervlogen dromen jullie passen niet bij elkaar jij erin en het huis rondom jou gevloek is wat ik zie dit einde werd voorspeld zoals zovele anderen nam je het niet ernstig teveel bezig met morgen was er altijd het verval een brokkelmuurtje meer of minder dank de bouwer maar nu is er niets…