Alle inzendingen van Fred

ook al herinner ik mij er weinig meer van het was altijd in kleuren…

ik heb het stuur niet meer vast, de straten van mijn jeugd achter mij gelaten kijk mij eens, zonder handen ik riep dat naar mijn vader hij fronste slechts en zag mij op m'n gezicht belanden…

het moest er van komen, richting winkelcentrum, sokken en theedoeken, afdruiprek wit gemoffeld draadstaal, meer is het niet, slechts drie euro vijfennegentig het regent, ik zoek de luifel op en draai een sigaretje, haal diep adem en inhaleer de rook geslachtsdelend schuift het publiek voorbij, ik moet ze niet, die drift is niet voor…

Lente. Je bent nog in je winterslaap als de eerste lentezon voorzichtig de kamer binnen sluipt. Ze lijkt wat rond te kijken en begint dan langzaam te drinken van de koude duisternis. Dan vertelt de lentezon me van je ontwaken. Ze doet haar traag verhaal, over je haren, een voor een, op het kussen, over je armen, die ze betovert…

Het kan niet, dat je nu zo licht bent, dat ik je niet meer dragen kan. Dat gaat er bij mij niet in. Of je zou een wolk moeten zijn, dan geef ik het wel op. Want een wolk dragen: gek zou ik moeten zijn. Het kan niet, dat je gewicht nu door de hemel wordt gedragen. Dat gaat er bij mij niet in. Zag vandaag toch nog je gezicht? Wou…

en dan wordt je jongste 20, twenny noemden ze dat toen ik word niet oud, neen, ik ben stokoud en blijven steken op 18 in de kop mijn ex verwijt mij dat ik heb ermee leren leven…

sneeuwklokjes schuchter de kopjes scheefweg geloken witwassend een zee tussen de bomen, en daarna de anemonen, vaak wit en soms roze akoniet, geilend geel gillend om aandacht, schiet uit de grond krokussen, Japanners flitsen foto's wereldoverstekend naar het Lange Voorhout de lente naakt en smaakt naar zoveel meer…

De zonsopgang die ik nu zie is niks meer dan een zonsopgang. Zag ik de zon in jaren niet opgaan, Zo mooi als deze, zag ik nooit. Maar je bent er niet. Over een jaar draaide ik me om En zag ik een zonsondergang. Zag ik de zon in jaren niet ondergaan Zo mooi als deze, was er nooit. Maar je bent er niet. Maar goed dat er nu wolken zijn…

Je weet van de flora en fauna precies niets. Ergens loop je met me mee, 't Zal wel in mijn gedachten wezen 't Zal wel In mijn gedachten zijn. Want echt met me meelopen, Zo heb je gezegd, is er niet meer bij. Je bent me niet meer bij. Ook goed, geeft niks, kan ook best alleen en zonder wie dan ook. Ook al ben jij het. Ergens liepen…

de bodem bereikt uit vreugde of verdriet verder ga ik niet ik ken mijn limiet…

ongrijpbaar, onbegrijpelijk het ene moment is groen of rood en daarna gaat alles op zwart verkeerd gegokt, bewust ingezet op de dood heerlijk eten, kruiden spatten uiteen, papillen weten meteen, dit is hemels opgegraven begint het rottingsproces, een ei van duizend jaar de dodenakker wacht en wenkt zacht naar de nacht, het zaad…

ik ben een lentekind maar meer nog een zomervrind in het voorjaar kijk ik de bollen uit de grond bij mij sneeuwt het klokjes kussen kroken en sissen de narcissen en als dan plots de wind weer uit de noordhoek waait, dan staan de bloemen nog wat langer maar niet te lang, warm water moet het regenen, de zon ploertend door het…

Vier korte gedichten Winter De kou bevalt me wel. Ze neemt de plaats in Waar je leegte is. Voorjaaar. De voorzichtige zon Bevalt me wel. Ze neemt de plaats in Waar je leegte was. Zomer De warmte bevalt me wel Ze neemt je plaats in Nu kan ik wel zonder je. Herfst De wind bevalt me wel. Ze fluit in mijn oren, En roept steeds…

ze is de kluts kwijt weet nog ergens van een zoon "was hij hier gisteren" ? ze weet het niet maar hij heeft geld achtergelaten voor boodschappen vandaag kwam een hulpverlener in een vliegende sneeuwstorm voorbij, noteerde een en ander dementie, tien hoog, maar wel een schitterend uitzicht…

niemand wil er aan waarom zou je gaan weet dan dat je nog bestaat de seconde voor je gaat en dan ben je dood heb je geen poot om op te staan…

en dan lig je op je sterfbed en plots besef je de bereidingswijze voor een perfecte beetgare pasta…

de generatie van nu is morgen hulpbehoevend, degenerend een leven naar de horizon van een gewisse dood iedereen weet dat en gaat toch vol door, een einde negerend de mens accepteert doodgewoon niet dat men gewoon dood gaat, en derhalve geniet hij niet genoeg van het leven vandaag vroeg een klant mij of ik nog naar een ander adres…

ik droomde de dode oudere vrouw tussen de rails en, wat later bleek, haar gezette man, die geschrokken een biertje dronk in de stationsrestauratie parelend zweet, voorhoofd een barman die 'genoeg' zei de hulpdiensten waren immers onderweg zoals altijd, te laat…

mijn werk zit tussen pleinvrees en een naderend einde in mijn werk zorgt voor een schoon toilet en een goed gesprek de notoire verzamelaar de oude vrouw, kat, schildpad een schildklier die neigt naar 33 of 110 kilogram het maakt niet uit ik kom thuis en daarna ga ik, tevreden, naar huis…

ik zeg het poezenkind en gezwind trekt zij haar nagels terug maar toch, heel vlug tikt ze m'n neus in het voorbijgaan alsof ze zeggen wil ik had je kunnen krabben…

ik weet zeker dat er eens iets was vergeten, maar zo aanwezig ik proef nog steeds de stilte, het zilte gestrand, op drijfzand ik heb de duinen achter mij gelaten loop zinderend brandend zand de golven verdrinkend, verdringend het spoelt aan mijn voeten…

het zal mij aan mijn reet roesten zuurstof vreet de aanstoot is CO2 heel fijn kankerend verlaat ik dit leven stof tot overdenken zo ver ga ik.....…

thema is wachten, dichterbij dan men verwacht, lacht men zacht om wat de dichter oreert op het perron gepasseerd station eindbestemming waart alom, de tranen brengen ons dichter bij elkaar en dat doet mij zo ongelooflijk goed…

het zwerk vertoont lichtjes de breekbaarheid sterren stralen sterren falen, schieten soms te kort een ster duikt de kroeg in omdat het hem teveel wordt en daar neem ik er 1 op u, proost…

eens peperduur zoetzuur de wind waait zilt zuinig Zeeuws zalvend pruimenmondje JP, ik hoop dat je binnen korte tijd aan je Balkenendje mag komen en dan wrijf ik het er ook nog in…

morgen ga ik er weer voor, mens helpen vegen, kloppen, zuigen ik zou er bij willen blijven maar ik moet achterlaten dat is mijn lot ik doe mijn ding en toch gaat er iets kapot…

ik wil niet dichten ik wil niet rijmen ik wil niet zwichten ik wil niet slijmen ik wil niet deugen ja, dat wil ik…

vijf voor twaalf of vijf over twaalf ik kom altijd te laat en ik ken mijn plaats niet gelukkig is er morgen weer een morgen vroeg genoeg, dacht ik zo…

ik zorg er voor, klantvriendelijk afstoffen stofzuigen dweilen afwassen en na gedane arbeid ga ik naar huis waar alles, zoals altijd, weer eens is blijven liggen…

ik heb je aangeklikt maar niet gelezen onvolprezen laat ik je gaan jij hebt het wel geflikt laat mij nu eens bovenaan staan…