Alle inzendingen van Fred

rottingsproces, celdeling ook wel kanker genoemd kinderen komen ter wereld om te sterven, groots de dingen die ze erven het is een momentopname 'en als je de dood niet kent dan kun je eigenlijk niet leven, want dood dat zul je altijd zijn en het leven duurt maar even' (Neerlands Hoop) morgen ga ik genieten carpe diem in slow motion…

rollende golven het strand bedolven onder schuimende koppen het moet wel kloppen een oude man duinpan, het klotst aan de rand van het strand de oude man, ziedende zee een verloren land…

onsterfelijk fenomeen wie je ook bent wie je ook kent de mens gaat heen de een met een knal een ander vindt rust het leven was een bal en ik ben blij dat ik je toch nog heb gekust…

haaienvinnensoep zeven woorden voor de koe een vis en een rund Toelichting: het is niet zo moeilijk, 575.…

ze was er al zo vaak als kind, als moeder duwde ze haar koters voort op wielen wiegend nog eenmaal duwt ze haar lijf zwoegend handvatten naar de kinderboerderij ze aait een lammetje maar haar kinderen zijn er niet meer bij…

hij is zijn broeders hoeder beiden hebben dezelfde moeder, weggemoffeld in wazig kleed door de vensters van haar ogen beziet ze waanzin vanuit haar raam haar ene zoon roept Allah is groot en uit dezelfde naam schiet haar andere zoon hem dood en dat allemaal voor de profeet die alles uit zijn duim heeft gezogen…

roken veroorzaakt dodelijke longkanker daar zit je dan met je verlangen naar ongebreidelde celdeling de rook komt inmiddels uit mijn oren de betutteling voorbij vraag ik me af waarom mijn verslaving steeds duurder wordt regeren is profiteren van zwakke mensen we blijven toch wel auto rijden we pakken toch wel een drankje en we roken…

steeds sneller, bewogen ogen met het licht in zicht, inzicht de droom…

er tussen door gegeven dood en leven ik ga er voor nog even gebleven en dan als een haas…

de angst was voelbaar liefde onafwendbaar iets met hormonen wazige feromonen jij stond in de keuken ik kuste je op de mond met mijn hand op je kont ik kuste je hand kruidig wilde ik je rijmend nemen…

ik moet wel een gedicht is hier verplicht op gedichten.nl ook nog even rijmen om te slijmen en op het laatst te worden geplaatst het is weer nacht heb ik zomaar het is werkelijk waar een gedicht gedacht…

kijk, daar ligt een lijk doodeng, zo midden op de straat een medemens maar dan dood een lijk lijkt op hoge nood in sommige landen heeft men een andere kijk mbt tot religie en staat zaait men dood en verderf ter verheerlijking van het eigen gelijk onbeweeglijk…

ik kriebel poes op haar buik ze houdt de nagels in ai aai ajaai zachtjes ligt ze op haar rug…

ik tel de zandkorrels in eendere samenstelling allemaal gelijk, ook aan de rand stemverheffing verzandt, zwijgen doet er toe maar het stuift wel…

wensen en toekomstmuziek huisje, boompje, beestje of een spannend bestaan jij wilde ervoor gaan als de brandweer met licht en geluid en dan slaat reuma alles aan diggelen suikerziek ben je er van je woont in je bed je komt er niet meer uit dan gaat toch de knop om en zie ik jouw glimlach die deuren opent…

er gaan dagen voorbij, geen boodschap er gaan nachten voorbij, monkelend een borrel alweer zo laat dronkemanspraat en morgen op de korrel ik kan rijmen en dichten...…

het vreet mij uit de ongeborene ik draag haar tussen mijn schouders mijn ouders wilden een dochter doch ik werd hun zoon en mijn draagzusje de dokter zei zoiets van gespleten persoonlijkheid eigengereid geef ik mezelf een kusje…

dit is mijn lichaam dit is mijn bloed klinkt als een Franse lunch stokbrood en wijn maar dan in plakjes en nippend een dienaar buigt, knippend voorover in het stof en prevelt in oude taal ach god, verdom mij niet gelukkig zat er nog garantie op deze dienaar en is terug gestuurd naar de fabriek de schepper kreeg de geest ging tekeer…

soms in banken vlammend aan zee vee in weiland op wolken die zachte stilte in razende treinen voorbij de polder beneveld gekneveld door miljarden druppels zie ik niet wat ik heb gemist…

ze zijn er, mooie woorden maar soms ben ik die mooie woorden zat en wenste ik dat ik er geen woorden meer voor had…

over wondere wateren waait een vergezicht een oude kerk met breekbare zerken achter wuivend riet waar eenden tateren een lintlandschap onder heilspellend licht…

vroeger, met de gulden toen wij elkaar nog duldden vroeger, toen een kwartje nog twee dubbeltjes en een stuiver was en je toch met een stuiver ging aan 't gas ja, dat was vroeger, toen had je de riks nu hebben we de euro, en dat is helemaal niks…

het is mij om het even moeilijke woorden kwatrijnen en akkoorden eliterair verheven kom eens naar beneden uit die ivoren toren waar je mij niet kunt horen en stap in het heden botter dan een platbodem haal ik kiel, mis ik diepgang, rijmt er niets meer…

maar niemand weet dat soms zit ik op de fiets op weg naar werk of de winkel en afvraag mezelf al dat verkeer om mij heen gaan jullie ook dezelfde kant op of ben ik de enige die vandaag een boodschap heeft keer ik terug op schreden, platgetreden fietspaden schappen leeggekocht keukenkasten gevuld voorraad verraadt mijn angst tekort…

het is tijdelijk, elk jaar weer zomerse perikelen hebben besloten dat door vakantie nemende redactieleden de tent voor een maandje wordt gesloten aan het einde van woorden heeft men het tabblad net gedicht dicht de deur, voor niets vergoten mijn woorden waarvan ik dacht dat er geen eind aan kon komen…

zachtjes zeg ik tranen die mij raken want dat kleine meisje is zichzelf kwijt in de warmte van vroeger vroeger, toen een schouder nog steun gaf en glimlachend een kopje koffie dronk knalhard verleden tijd hartverscheurend realiteit zachtjes zeg ik fluisterwoorden, want ik wil mijn kleine meisje niet kwijt…

je waant je veilig in eigen huis je waant je thuis lichaam, tempel, heilig ondanks je gebeden wordt er gesneden en staat geloof voor lul…

het moet gezegd een ei wordt gelegd de kip was er zelf bij ei…

en dan de dood grist waarlijk jaren die ik wilde bewaren voor later, in nood opgespaard leven het mocht maar even alles is gegeven zeker de dood…

Door de branding loop je naar het strand De zon verwarmt je blanke huid Met mijn tong maak ik je gek Je snakt naar meer en meer Schokkend kom je keer op keer Dit is waarvan je houdt Wanneer de zon mij wekt Proef ik alleen het zout…