Alle inzendingen van Fred

de storm kreunt in kruinen stotend ontbladert het gewas de herfst nadert ras met schreden en weer lijkt de zomer eeuwen geleden…

laatst hoorde ik iemand zachtjes huilen in de achtertuin toch ging het door merg en been de klank van verdriet hoe zacht ook geuit het raakte mij en dat verdriet maakte mij klein…

ik heb de deur van menig heilig huisje ingetrapt mezelf onderuit gehaald en goden geschoffeerd ongenadig heb ik gechargeerd maar ook heb ik u de zon laten zien en een lied geoffreerd nu kruip ik terug in de vertrouwde schulp en drink op vergeving…

op een dag ben je er niet meer bij, een zekere verandering verplaatst de toekomst je deed mee je doet er niet meer toe, met een beetje mazzel dementeer je nog enige tijd onbewust van wat eens was…

de dag staat op de zon schilfert zilver met een gouden rand dageraad wakkert wolken en takkenkransen aan tot een volle kus op de mond ik mag er weer zijn…

gedicht of geopend op het netvlies of uit het oog plaats mij maar met uitgerukt hart want dit gedicht is het helemaal net niet…

het wuift het waait ongemaaid stuift het niezend en proestend briezend en hoestend inhalerende pollen ondergronds de mollen languit het gras eenvoud van gewas het verslaat de tijd dit groene tapijt…

als de liefde stuk loopt en hormonen niet meer gieren door eens dampende lijven doe dan een stap naar het verleden en bedenk hoe hard je voor diezelfde liefde hebt gestreden niet dat het er iets toe doet, als man wens je lekkere wijven voor de seks ga je soms terug naar je ex…

de onbeschrijflijke stilte van een dodenakker waar men, rij na rij en zij aan zij verwacht dat de herfst eindelijk dat blad laat vallen laat de pen en de doden met rust…

het stond eens als een huis 987262 ik wist je te bereiken doorgelegen stierf mijn moeder op nummer 28 en het huis was niet meer dat huis dat ooit bekend stond als thuis…

op een bepaald moment neem je jezelf de maat spiegel je liefde en haat het verdriet op je gelaat kijkt de andere kant op uiteindelijk rijmt het niet maar het dicht wel, zulks is alom bekend…

lang was de aarde plat en draaide de zon, overuren in de zomer waar de dageraad overging in nachtelijk buiten westen ondergedompeld in de zee zij verdween en dacht ik schenk u de nacht zodat ik u morgen weer mag oplichten langs de grens want, allicht ben ik uw wens nog eenmaal steeg zij ter kimme in vlammend betoog maar omdat de mens…

een gedicht doet er toe afsluitend voelt het pijn droefenis want een blanke neger zingt de blues dat is een gedicht…

als twee druppels gelijk een vis tegen de stroom in -val en -huishouding ik spetter er op los in het pierenbad…

elk gedicht is gericht op wat men er van vindt en dan kan het zomaar raak zijn…

jij ligt hier zo zacht in diepe rust en het lijkt alsof je mond lacht ik haal je aan en jij geniet spontaan met een siddering die reikt naar mijn vingers in je vacht…

de zon weerschijnt de maan en kaatst de aarde naar sterren die stralen in een onmetelijk zwerk en wij dragen ons gelijk in mierenhopen…

treft geen blaam gebroken wit weet woorden die ertoe doen scherm, opgetrokken zit ik er achter en laat een boodschap achter…

vuige zuidenlucht buiten westen beroof je mij van de zomer opgelicht geef je mij op m'n donder rolwolkend en kolkend ga ik op de vlucht maar ik geniet, weer…

als de avond valt dan begroeten mensen met andere grenzen het licht als de avond valt dan valt ergens anders de morgen…

in onze jonge jaren was het allemaal zo belovend het leven was nog rekkeloos een biertje, een sigaretje en een lekker wijf je stond stijf van de mogelijkheden waar jaren verstrijken kent het heden steeds meer ongemakken, alles lijkt te verzakken van je hip van je hop ga je hard op je smoel…

eens was het de groeten aan je tante en ook weleens je zuster op een houtvlot nu moet men het doen met het onwelvoeglijke je weet zelluf Nederlands naardekloten.nl…

ogen die langzaam breken een lijf dat nog steeds de dagelijkse gang gaat zo ging het toch, altijd ? kom in mijn armen en laat me je laatste uur verwarmen en wiegend eindigt hier jouw avontuur nooit meer in mijn armen geen kopjes nooit meer vragend in de keuken geen gesnor de brandstof is op…

Weet je, Jenny van der Harst uit Scheveningen soms lieg ik dat ik barst maar ik heb jou nooit willen dwingen ik zag zacht een mooi meiske maar werd hard op feiten gedrukt een mooi meisje uit Scheveningen gaat niet met een losbol…

als iedereen slaapt dan zindert het bij mij google ik Fats Domino onder zeil in de schemering maar ik bereik daar niemand mee ik ben altijd te laat…

nou nou, tis me wat gegrepen lettergrepen meer zit er niet in…

de tekst ligt met een stokje verdiept in het natte gedeelte van het strand, onleesbaar maar de piloot van het reclamevliegtuig begrijpt de boodschap en vraagt zich af waar is dat kind gebleven de vloedlijn schuift op spoelt een stokje terug naar de zee…

op weg naar huis reed ik de laan tussen dodenakkers de zon scheen mij warm tegemoet met kaarsen in de bomen ik kneep in de remmen en stond even stil van de doden niets dan goed begreep ik en woorden deden er niet meer toe…

Een mens is een waarneming. Niet tastbaar, enkel klank en beweging van daarnet. Een stem, een voetstap, de wijze waarop het haar naar achteren wordt geschud. Herkend en voorbij. Een brief. Gisteren gepost, vandaag bezorgd. Daartussen kan heel wat gebeurd zijn. ---------------------------------- uit: 'Krullen van jezelf', 2001.…

het verkeerde been het is beter als ik daar niet op zou gaan staan…