Alle inzendingen van Fred

de regels worden, steeds weer, aangepast de elite laat ons een stem en past daarna het beleid aan de staat laat ons begaan en lacht vervolgens in de vuist verdeel en heers geef het volk brood en spelen alles is voorgeschoteld, de heerser weet wat goed voor u is en dat is de waarheid…

de dood is niet genadig, verwacht maar immer onverwacht de dood is een kankerlijer de dood is een hartenbreker de dood is ongeneeslijk ik zie Hein van dichtbij, een onredelijk figuur, neemt levens hij kan niet anders en ik steel elke dag die ik maar stelen kan…

we dansten op een trap naar de hemel, onbeholpen klef zoekend hoe oud waren wij twaalf, dertien ? en dan die kus, verdoofd het hoofd de geur van een meisje ik ben nog nooit zo gelukkig ongelukkig geweest en bang, vooral bang want toen besefte ik de brekelijkheid van het leven maar ik zou er alles voor geven om nog een keer perplex…

en dan, het is zo geschreven omsluiten wolken de zon, plengt de hemel bittere tranen, huilt de wind door kieren en gaten al dat er is gebleven, glimmend beregend, de stad en haar straten…

peilloos kijk ik over de rand van deze wereld de slagschaduw is enorm, platweg gezegd hang ik nutteloos in 't zwerk en is iedereen naar de maan…

groen, graag zo de tuin gezien planten en poten zaden in rijen gegoten maar wel binnen de perken en jij, jij verfde mijn huis in dezelfde kleur je ging jezelf te buiten en haalde mij naar binnen…

strippend uit de kast en in de paal geklommen, glad glijen dijen ondersteboven voetjes van de vloer, de vrouw van de man speelt, welwillend, de hoer…

opdat wij niet vergeten het jochie in de man het meiske in de vrouw de diverse waarden van knikkers bedels schieten in de pot met duim en wijsvinger opdat wij niet vergeten wat er van ons geworden is kaarten met sigarettenmerken camel sloeg alles, we hadden schoenendozen vol we deden een eentje, een tweetje of alles, daar kon je…

annemarie, koekoek ik kijk niet om maar weet 36 glimmende oogjes op mij gericht domme ome Fred geniet van de kinderziel…

langs de rand van het park schijnt de zon, gebroken door takken, schitterend de nevel zilveren snelwegen tussen de bomen, waar elfen dansen in het ochtendlicht en kleine wezens met puntmutsjes wroeten in de aarde op weg naar mijn werk fiets ik door een sprookje zijdelings zie ik stuurse auto's, koninkrijken zonder doel…

het licht gaat uit buiten westen soms oplichtend, groen in kleine golven de kust kussend soms in lichterlaaien vermiljoen zet de duinen in brand soms beukend grijs en bruin op een eenzaam strand…

ik bel aan brekelijk een stem en toch zwaait een deur open verwacht steun onvermijdelijk de broze vrouw kan niet anders overgeleverd stofzuigen valt haar zwaar dweilen deed zij terwijl ik haar boodschappen ze is niet gek en ik praat met haar ze zegt, zeg maar Mara ik sla een 5-euro-biljet af, neem ik aan ik trek een deur achter…

ze staan er de donkere bomen sinister schemerend hemelschreiend het loof de naalden prikkend naar de ondergaande zon maar daar waar geen sterveling komt, scheurt de bast van berk en plataan loot en ent hebben geen weet van knokige knoesten waar de wind uitgedroogd takken kraakt daar wil niemand gaan…

zwervend, door de stad uitgekotst, je bedelt teveel, die ene euro had je niet moeten vragen iedereen weet dat je daarvoor twee halve liters bij de Lidl gaat halen…

het gebeurde zomaar het leven in gesleurd op de wereld gepleurd en daar sta je dan met vraagtekens, waarom ben ik hier je verdedigt jezelf met woorden gehoord worden, zou mooi zijn, mooi gaan ik ben mijn ouders dankbaar en ik haat ze…

bewust van het ongewisse fiets ik naar Lisse ik heb lampjes, gevoed door batterijen bij me zie ik het licht, mocht de avond vallen zover is het nog niet zover ga ik ook niet de les van mijn ouders, voor donker thuis…

mannen willen vrouwen vinden vrouwen willen mannen veranderen mensdom…

determineer dit woord voel de dood dichtbij niemand valt af, aldus Magere Hein hij loert om de hoek subtiel, afgeschreven…

uiteindelijk is de schrijver niet meer bij zinnen, ten dode opgeschreven ondanks zijn roze bril draait de wereld een dag naar de nacht collega-scribenten spartelen, sputteren tegen een onherroepelijk eind we gaan er aan allemaal naar de maan…

is er geen sissende hitte, ontbreekt een ijzige kou middelen bergen en dalen zich tot een laag en vlak land zonder jou zijn er geen grenzen die ik wil verkennen ik mis je…

ik moet mij haasten deze ochtend het telefoontje kwam laat zwaaiend in de deur de fragiele vrouw 'hier moet je zijn' en ik deed mijn ding klom op een ladder, het stof lag hoog en zij moest steeds gaan zitten omdat zij niet meer zo gemakkelijk bewoog ik heb alles uit de kast gehaald, ik word daarvoor betaald en alles terug…

ik heb het gehad en daarom schrijf ik een gedicht in klad, de ruwe versie niet herlezen niets herschrijven niet netjes zet ik er een punt achter…

de hartenkreet werd een netgedicht ik streed voor een vergezicht, opende leed, dat werd direct gedicht ik haak af, heb niets met omhoog vallen het rijmt niet meer, daar ben ik blij om…

volle lippen slaapkamerogen schitterogen heupwiegen je maakt me dronken ik slinger mij door straten en stegen, want ik wil je vinden…

aanbod en vraag prijs, afdingen aandringen, koop hier uw waar alleen vandaag aanwezig, vandaar de vrijmarkt is niet meer sinds de werking werd vrijgesteld het graaien en snaaien doet zeer de handelaar neemt met geweld ik dacht vroeger dat de vrijmarkt een plaats was voor vrije mensen op zoek naar andere vrije mensen nu wordt er…

dat zeg ik vaak, serieus maar of ik het ook echt meen soms zeg ik hoi of hallo en daar is niets aan gelogen…

waar de nacht de ochtend raakt en de middag de avond naakt daar strijdt de tijd naar een nieuwe morgen…

zanger-liedjesschrijver avond, mijn knijpie puilt uit aandoenlijk hoor ik het aan, drink HJ, primator, kostelijk vocht schuif luxueus het rokersgedeelte binnen, inhaleer spannend de jeugd om mij heen terwijl ik geroutineerd mijn sjekkie consumeer, trekken ze een filtertje weg en kijken ze verbaasd naar die ouwe kop, ze weten niet dat…

poezenkind had het al snel in de gaten overtrokken had ik alles bij het oude gelaten daar vond zij de warmte achter mijn knieschijven stank voor dank samen sliepen wij, warmwinterend, op de bank…

ik weet dat ik eens niet meer zal bestaan treur niet, vloek niet laat mij gaan…