Alle inzendingen van Gello

Schuifelend komt de stille groep tot staan voor de ruwe steen beplakt met namen van hen die nooit meer tot ons kwamen; wie voelen nog de pijn die hen werd aangedaan? Dan gaan wij verder naar de witte graven voor zeven jonge mannen van de R - A – F; bracht de vroege dood hen nog juist het besef dat ook bommen hun leed naar mensen dragen?…

luister mijn lief hoe mijn hart zingt als de roep van de koekoek hoe de opkomende avond zacht gonst als een bronzen gong die mild door mijn klepel wordt gestreeld in donkere spalten van het tweelicht dansen reeds vuurvliegjes, als een sterrenhemel, boven de stilte van mijn groeiend verlangen naar jouw warmte kom laat ons snel de loutering…

Als een vlinder licht en vrij, danst de geest, als ware zij, wat zij al immer dacht te zijn. De bron van ons intern bestuur, de kroon der wordende natuur, de voeding van ons menselijk brein. Steeds hoger naar de sterren toe, het groeiend weten lang niet moe, ontsluit de geest het kosmisch drama. De kleinste deeltjes zijn haar al bekend,…

Eeuwig dansen de atomen in hun eindeloze stromen. Snel en licht, traag en zwaar springen de dansers door elkaar. Zij scheppen ons het licht, de wolken en vormen de geest der volk’ren. Brengen kleuren in ons hart maar zijn ook vaak de bron van smart. Doch, de dansers zijn de dansers niet en wat je ziet dat is er niet. Alles om ons heen…

Flonkerend als een fontein, sprankelend en dansend boven de machtige zee van het orkest de viool die zingt zijn meesters roem door de eeuwen heen de klanken van de eigen tijd, de klanken van weleer, zij binden wat was, komt en wat is de blijvende schoonheid die steeds weer ontroert, die altijd weer boeit. De mens, een vleugje natuur…

Eens was er harmonie, de schoonheid was een deugd. Het oog, het oor, de rede, het gevoel, zij allen laafden zich; maar ach… nu huilen klanken in het niets en kleuren spatten weg. Vormen zijn geen vormen meer en woorden geen gedicht; zo kwam… een nieuwe tijd, een nieuwe weg, ver langs hart en zinnen. Het ware schokt en is geheim;…

IJl glijden donkergazen wolken in een eindeloze vlucht, naar niet gedroomde verten langs een zilvergrijze lucht. De warme adem van het huis uitwaaiend, licht en grijs gevlekt. Onder een vleug van poedersneeuw nieuw leven, wachtend tot het wordt gewekt. En achterin, tegen ‘t blijvend groen op donker geroeste stam, in het wijkend licht zich…

Het lichtend groen, het jonge beukenblad, schept ruimte in ’t ontwakend bos. Een vogelkers in bloei, een veld met anemonen, het maakt iets in mij los. Jij zag de eerste zwaluw, het melkvee in de wei, een vogel met een bek vol mos. Een vliegtuigje laag boven het veld, wij zittend zij aan zij, voor even van de wereld los. En als wij…

Groen winterkoren onder grijsdunne luchten. Versgetrokken zwarte voren klaar om te bevruchten. Uitgestrekt rust het veengebied wachtend wat de winter biedt.…

Staand op de brug, die alle oevers bindt, kijk ik naar het theater van het zijn. Ik voel de verbondenheid van het bloed in mijn aderen met de brede stromen onder mij. In de eindeloze strijd van het “ik” en het “niet-ik” wordt de liefde gedood. En toch zij sterft niet, maar herrijst als een Feniks uit de as van het mededogen. Alles…