Alle inzendingen van Gerard Castricum

Met mijn hoofd in de wind durf ik het leven te gaan schoongewaaid kan ik het leven weer aan daarom vecht ik tegen angst en verdriet want eronder wil ik nog niet dus ik vecht op zoek naar het kind dat mij zo vroeg al verliet en tegen molens die te gemakkelijk malen.…

Een beeld van moederliefde schrijf ik spreek haar taal ik schets een kronkel als die niet mee wil met de buiging in ’t verhaal schets ik een haal ik zoek naar rijm en ritme noem het knoeien worstelen met taal ik bouw een beeld dat reeds bestaat maar overgaat in woorden geef het een naam verschuil de zin maar het spreekt niet…

Er ligt een dag te wachten voorlopig blind en koud ’t is ruim voor achten en nog droog ten zuiden van het oosten scheurt de hemel open toont het vermoeden van een dag tot zover is het droog er komt wat kleur in ‘t leven de dag komt er echt aan de eerste zonnestralen priemen net voor er pijpenstelen staan…

Half acht heet half negen terwijl de vroegte voelbaar in de wind zijn kilte achterlaat op hoofd en handen pas tegen twaalven oud elf uur parelt in ’t zonlicht vermoeden van wat zweet als het bewijs van zomertijd…

Beaam het neen met alle weerstand aarden wal al omgezet in bloed en vezels spannen zich helaas je bent te laat vuur zoekt zijn weg langs elke plooi druipt weeë lucht een kwijlbaan op de vlucht voor eigen geilheid dus beaam het droog je huid zeg neen helaas je droomt je weg omdat jouw weerstand zwanger van verlangen…

Vier dunne pootjes bleke huid een schaap de sneeuw ontsnapt maar niet de rappe handen blaat het het is lente weg dat kleed die hete jas wil als de zomer was mijn jas vermaakt wil straks een trui wil er graag een die pas net als mijn afpakte jas graag los gebreid dus als het kan een beetje wollig…

De nacht dempt elke kleur en zwart het witste wit tot een vermoeden ik verschuil me moeiteloos in ’t veld onzichtbaar voor een ongewapend oog terwijl ik niets heb te verbergen een motor jankt de nacht in ik meet de afstand groot voorbij de eindigheid blind geworden door de duisternis neem ik wat stippellichten waar als aardse vonken…

Staarde in de leegte van veel land dat grijs getuigde van onwijsheid steeds meer een stad waar één een ander hindert in de beweging van de dag er is nog horizon onder een dalende zon soms zichtbaar in de wind met heel veel stof om die hoek in te staren maar ik zal wijzer zijn…

Je pakte de appel die de slang jou bood beloofde je vrijheid buiten het Paradijs Eva werd jij vogelvrij net als je dochters ze dragen jouw kostuum zoals ze zich kleden niet schromend naakt te zijn ze wanen zich een symbool van ’t vrije zijn met in hun hand restanten appel verwekken het dier in mij verwachten afstand…

Ik oefen in het behoud van de soort streef echter bewust naar de orde van aarde een vruchtbare laag op gestold steen schimmels hebben een naam muteren tot een plaag tot menselijkheid tot heerser over leven maar in de orde van aarde zijn er schimmels… om het behoud van evenwicht…

Oppervlakkig koud een op een voetstuk geplaatst brons straalt bij voortduring warmte uit de liefde van een hand wil graag de ziel bewegen die met de tijd in ‘t brons bevroor als een verbeelding van het eeuwige leven wee de streling langs de huid je zult je vingers branden…

Ik schrijf cijfers met een smaak met geur en kleur met bijsmaak cijfers met dimensie cijfers zonder ik schrijf letters woorden schrijf ik hele zinnen elke zin als een verhaal cijfer mij weg drie woorden waarin ik emotie vertaal…

Een pakje veren vliegt te pletter tegen wind en onverschilligheid die zich een weg baant in de adem gulzig vreet de aal zich dood aids is een hulpje Gods zeg ik ongelovig terwijl de zon dieprood de nacht zoekt en het zaad een scharrel-ei.…

Zit in de put in afnemend licht licht zonder zonzicht druilerige regen schemert neerslachtigheid waar in de put geen plaats voor is dáár somber ik met mijn tegenspoed dieper dan diep tot ik land licht is niet meer dan een vermoeden van stip de enige uitweg…

Niets is zo complex of het is terug te projecteren tot een dimensieloos punt de oorsprong van een volmaakt bestaan ‘ik’ als middelpunt van de cirkel ik knoei wat met de straal stel deze op één en meander langs een sinusvormige lijn door een kunde die uiterst rechtlijnig raakt aan mijn ziel sos-castoa overbrugt mijn onbegrip…

Arrogant van stijl kan big bigger omgehangen als vraatzucht geen stap terug wordt over armoede heengestapt not guilty kennen ze de schuldvraag het antwoord is aan de ander ze bevrijden een olieland in ruil voor veel vaten God geeft weten zij nemen graag alles…

Sterfelijke ziel de vierde dimensie is een kwestie van tijd ik heb je ontmoet in de derde dimensie gevormd als een beeld de tijd vervlakte het en plaatste het op één lijn met de projectie ik zie nu je beeld dat vergeeld wordt gespiegeld als een herinnering terug in gedachten sta jij plotseling voor mij als derde dimensie mooier…

Doe mij een dag vol avontuur en nat van 't water het dreigen van de zon als kwelling tussen buien ik wil verdwalen niet meer weten welk veenpakket ik nader welk eiland ik passeer ik wil de horizon vergeten dat daar beschaving is verziekt door bruut geweld gevolgd door stille tochten doe mij het zingen van het water van de staande…

Vrieswind, volle maan het oude lijf vertelt van aarde bomen komen om de dwergen hakken zich een weg het nieuwe licht is zonder schaduw herfst dus droge lippen niemand kust die oude mond de grond is weggeslagen in de dagen die behuild zijn zout weerkaatst het licht verdroogde huid en droeve woorden…

Links rechts je mond en dan de zee de zon als een paal boven water de zonde nevelslierten regenvlagen zeezout striemend zand het kerend tij en een meermin die zich heeft laten kussen.…

Ik heb de dageraad verspeeld het woordenboek gepakt en opgezocht wat ik verspeeld had ik heb de dageraad verspeeld het goud laten ontglippen een dag gepakt die al was uitgepakt terwijl ik ooit de beker wilde ruim gevuld met lichtend dauw toen hoopte ik daaruit te nippen…

Eenvoudig als een handkus mysterieus als een gebaar een brand van jaren tot peuk geworden sjekkie is ongezond daarmee gekweld alsof gezondheid terminaal nog telt een troosttrek in de schemering is hem ontraden met laatste krachten zuigen aan het leven dat ‘ongezond‘ is waar maar mag hij voor hij sterven gaat als klein gebaar…

De schaduw tekent haar als vrouw pastelgrijs in de schemering van een uit de zon gelegen doorgang jong en toch onzeker valt in 't volle licht de schaduw op haar huid ze legt haar lichaam naast haar kleedje bidt de zonnegod om brons dat haar beloofd is zonder vlekken zegt ze rekt zich zo dat licht haar overal kan raken ze tekent…

Dan is het zover de laatste fase balans op nul gesteld handen vullen zich met werkelijkheid met zaden dode takken aaibaar wild de adem zoekt verlenging maar niemand kent de maat ik plant bomen die als ze groot zijn zaden strooien die tot bomen ontkiemen die als ze groot zijn zaden dragen voor de toekomst…

De polder verschuilt zich onder een dikke laag sneeuw het ondiepe meer dat vroege vlokken spiegelde is niet meer zichtbaar in de ijzigste kou van maart breekt het ijs we spreken af na de sneeuw als de klei weer water draagt vol rimpelingen in de wind…

Rammelende munten draag ik onmogelijk formaat ik ben niet blind genoeg te voelen welke waarde zie te weinig ongewapend met het oog ik raad vertrouw de andere kant waarvan ik klant ben obstinaat omdat men dofheid baarde met de komst van deze munt een klinkend onderscheid had voor het zelfde geld ook wel gekund…

Ja tegen neen is als neen tegen ja is nu even niet het voorgeschotelde sprookje dat Karel al kende de Grote het verhaal wordt verteld als vertaling van een Europa dat tot zijn buitengrens groeit dezelfde letters een ander begrip ook andere letters een andere smaak maar geen toegang tot de keuken waar de pot is bereid onsamenhangend…

Als ik jouw schoonheid zie als jij je aan mij toont ben ik zo vrij je aan te staren wat jij mij euvel duidt je vraagt mij om mijn blik te wenden om van je af te zien helaas voor jou je boeit mij ik kan je niet belonen door naar iets om te zien wat niet mijn aandacht heeft omdat het mist wat jij bezit het zij zo dat ik staar maar…

Want tot wanneer was ik het kind dat ik als infantiel herken bevreesd voor god en de verdoemenis omdat werd meegekeken hij was er altijd bij en zo ik dat ooit zou ontkennen kreeg ik klappen want god zit hoog… dat is goed bedenk ik nu laat hem mooi zitten even terug begon ’t ontkinden bang als zoektocht naar vandaag en liet hem…

Twee vingers slaan op een ongeteld aantal knoppen schakelingen in positie slaan hersenkronkels zichtbaar in een leesbare resolutie strelen vreugde in nietige delen slaan mis op wis zodat er woorden blijven staan die slaan op iets buiten de context maar verslaan duizend gedachten duizend en één deze keer…