Alle inzendingen van Gerard Castricum

Uit de knoppendoos ram ik een serie woorden hele zinnen een verhaal uit flarden tekst bedenk ik welke letters ik moet raken met welke ziel mijn taal mijn toekomstbeeld raakt iedereen ik sla het uit mijn knoppendoos raak elke knop de x zelfs en de q ik raak ze allemaal…

Niet betreden gif vermeldt dit aarddeel is een belt waar de lucht vergeven ademt water zich mengt het vuur niet heet genoeg is vrij wappert de vlag vijf mei maar niet genoeg om het sterven te voorkomen…

zij kijkt alsof ik lucht ben ik laat haar in een verte staren die enkel leegte biedt ze veegt haar tranen langs mijn huid ik zie er soms zo mistig uit dat zij geen toekomst ziet die brengt haar niet waarnaar ze smacht ze mist de vent waar zij op wacht steeds vaker droef van blik zie ik haar ogen wanhoop baren…

De handen in mijn schoot draai ik onhandig weliswaar met duimen voorheen stak ik ze uit de mouwen maar ben met werken klaar steek af en toe een hand toe laat niemand in de steek die met de handen in het haar handen tekort komt dat kan best voor een keer maar houd daar graag de hand aan doen is goed dan heb ik iets om handen…

Val tegen de wind in val de regen aan voel nattigheid en kou voel mij verraden tegen reistijd scheen onlangs de zon als ochtendlicht van laat september nu striemen regenvlagen zelfde tijd het wil niet dagen terwijl oktober net begon ik val de regen aan voer strijd met harde wind zoek woorden om terug te slaan ga druipend door het lint…

Val tegen de wind in val de regen aan voel nattigheid en kou voel mij verraden tegen reistijd scheen onlangs de zon als ochtendlicht van laat september nu striemen regenvlagen zelfde tijd het wil niet dagen terwijl oktober net begon ik val de regen aan voer strijd met harde wind zoek woorden om terug te slaan ga druipend door het lint…

Opeens is daar het licht waarin het gras veel minder grijs… een late zwaluw zoekt het zuiden schapen steken uit hun wol een koster staat zijn klok te luiden ergens stierf een mens maakte veel dagen vol besloot het leven in de schittering van water maar in de haast heeft niemand tijd voor ’t licht noch voor ’t geluid noch voor dit schitterend…

Klanken mengen zich de klokken slaan het beeld van stilte gaat verloren de onrust blijft bestaan waarin handen naar elkander grijpen onbereikbaar voor elkaar onverstaanbaar luiden klokken veel te luid en langs elkaar het beeld kapot waarin de stilte zich ontpopt die zwijgend tussen alle klanken vlindert rustig maar……

Jij hebt met mij de dagen gedeeld die zich aaneenregen tot een band van uitgesproken momenten jaar na jaar het heden beweegt mee met elke ademsteun waartegen woorden leunen houden van blijft ongezegd maar in die basis wortelt toekomst cliché’s worden vaker stilgezwegen als zijnde bekend noviteiten blijven ongehoord die maken…

Uit niets zoals het lijkt uit liefde een gevoel van kind gevoel van vreugde wordt bemind is welkom is een som is twee plus één is drie uit liefde blijkt het stille glanzen van jouw ogen…

Zit in mijn ochtendkrant van dood te lezen een vertroosting na de strijd die daartoe leidde werd verloren nauwelijks geboren licht te vroeg al uitgegaan een laatste vonk die zachtjes aangeblazen nagloeit in de tijd ik sluit mijn krant die aan de buitenkant druipt van het bloed……

Het percentage in de vroege morgen honderd het saust sinds ik de dag ervaar de regen gutst in goten kolkt naar omlaag spoelt de riolen schoon ik keer mij traag en leg mij op het andere oor hoor hoe een kans bestaat dat het weer droog wordt schat die op honderd als een zon die valt als ik een borrel neem ijskoud schat ik hem…

Terwijl ik nog droom van dat strakke gieren signalen door mijn lijf mijn spiegelbeeld vloekt nu elke verwachting struikelt over mijn zestigjarig verblijf een berekende kans de helft erbij word ik gewassen…

De nacht valt deze dag wat langer in ver en kletsnat lamplicht waarin het water stuift vind geen beschutting niets is waterdicht een dak op palen laat de wind door onaf en onverlicht wil januari schrijven terwijl mijn hand drijfnat papier beroert en van mijn hoofd de druppels vallen ja schrijf ik dan stokt mijn pen toch positief…

Jij hebt jouw lichaam ik heb het woord dat vlindert door duizend gedachten gemoduleerd met jouw beeld met mijn verlangen ingespeeld op ieders verdriet daarbij heb jij nog altijd jouw lichaam en ik heb dat niet!…

Haar winters kleed stak zwart af tegen sneeuw zo hier en daar een bes viel haar ten prooi ze pakte ze van grijze takken zijn hoofd stak tussen schouders zijn kleed versomberde de sfeer zijn hoed verborg norse blikken vogels WEG ERMEE hij schreeuwde dwong haar op te krassen…

In dat tempo slijt de steen zijn ziel bloot tekent eeuwigheid en smelt tenslotte mee met sneeuw en zomerdooi vermengd met water zand voorbij een hand streelt blij de huid waarin de klei zich vormt tot stil genoegen…

Beroofd van schaduwspel en luwte ligt ’t in de wind en heet nog plein vrees ik door kerk en cafetaria bekeken wie daar blijft steken wordt gezien vindt er geen reden tot flaneren zal dus huiswaarts keren zonder zich te kunnen zetten bij een boom met bank of op een knus terras daar waar de herberg was werd recht gesproken over roof…

de drab waarin ik uren investeer de helft van mijn leven de narigheid die zich beweegt langs kletsnatte lijnen van de buien met invloed ik voel mij neerslachtig als ik struikel over tegels scheefgeschoven over de vettige substantie aards slik met een hoog lutumgehalte maar kleurloos als een afgedekte hemel toch wordt ze blauw…

Ze bouwen steden in de klei leggen riolen in de straten voor het vuile water één voor ’t hemelwater kinderen spelen in ondiepe plassen bouwen kleikastelen ogen omgewassen spelen dijkje leiden water hoe dat vastloopt op de klei…

kapotgereden klei stuift in de wind legt een grauwsluier verstikt het beeld van een hete zomerdag vol naakten bruinend in de zon als vele meters huid waarop zoutparels verkleien want in de adem drijft stof kleistof uit de polder kapotgereden in de wind oostenwind tikkeltje zuid…

verdwaald in de sneeuw staat een boom onder een nevel van twijgen onbereikbaar in een dictaat van de tijd want per trein stuif ik langs koel bevraagd naar mijn plaatsbewijs…

De ogen achter de bril zijn blindgeslagen door de dood werkloos liggen de glazen in een montuur dat uit de tijd schuift niemand neemt de bril op waagt te zien wat geen kijken is door glas dat cilindrisch is multifocaal en jampotdik geslepen de dode had de goeie ogen voor het doorzichtige stilleven in zijn opengeslagen verpakking…

Rode stengel geel gewaad een kwetsbaar leven in het zand door wat de mens daar laat belaagd ook door mijn hand laat het zijn blaadjes gaan wat ik hier pluk is wat hier staat een kruid met welke naam…

Verdwaald in je taal heb je een doel dat woorden heeft buiten zinnen terwijl de vorst zich invriest het zonlicht blaren brandt vloeien tranen zouter het verschil met verdriet is het spoor van de vore dat je dansend niet trekt emoties kleuren in het zichtbare licht als jij kunst- en letterwinkelt als wanneer je durft in flarden…

Uit hun jas geholpen onschuld tot munt geslagen leven teruggegeven aan de eeuwigheid de sneeuw kleurt anders dan het schreeuwend wit in de wijn brandt één lumen licht dieprood en zo vol liefde dat ik tot stilte besluit om de haat niet te voeden die poogt te ontkiemen ik hef de kelk wat een afdronk welk een smart…

Even buiten de stad ontdek ik het is feest overal hangt jeugdig groen en kleuren kwistig kleuren alles bont wat lange tijd slechts kleurloos is geweest het lijkt een vlucht mijn afscheid van de stad de hemel in van 't aardse paradijs waar aarde ruikt en 't jonge blad zich vouwt in 't licht ik aarzel niet maar spring er in…

Dolend in het groen verdwaalde ik wist niets was twaalf weet ik nog een kind herinner mij haar naam een beeltenis haar schim in groene schemering…

Ze zijn tot naam geabstraheerd waaraan wat data zijn gehangen geen gezicht hun rustplaats is de aarde ergens overal als stof in wind en slik in regen omgezet tot hout en weer vergaan in weer en wind zo kom ik ze vaak naamloos tegen…

Vorst aan de grond kleurt het landschap grijsgroen in het vroegste licht hervat ik het leven ben op weg en ontmoet groet vroege vogels nog diep in hun kraag vorst aan de grond hangt koud boven het land kleurt het leven tot waas ik ontmoet snelheid als een schim uit de mist groet geschrokken wijs op mijn voorhoofd en raak onzichtbaar…