Netgedichten

netgedicht (nr. 6.198):

Beide voeten in het donker

De nacht dempt elke kleur
en zwart het witste wit tot een vermoeden

ik verschuil me moeiteloos in ’t veld
onzichtbaar voor een ongewapend oog
terwijl ik niets heb te verbergen

een motor jankt de nacht in
ik meet de afstand groot
voorbij de eindigheid

blind geworden door de duisternis
neem ik wat stippellichten waar
als aardse vonken
urenver
veel uren ver
misschien nog verder
maar dat is niet te zien