Alle inzendingen van Gerard Cornielje

Alhoewel ik heel veel van de Sierra Bermeja houd, aarzel ik er weer naar toe te gaan. Ik herinner me de bloeiende citrusbomen, de vrolijke zwermen van gouden bijen. Ik ruik nog steeds de geur van de rode bloemen op de wilde cactus. Ik houd van de Sierra Bermeja, maar ik aarzel er naar toe te gaan zonder jou.…

In de ochtendschemer trommelen ezelshoeven haastig op de klinkers. Aan de kade ontwaken de stemmen van vogels en het licht wacht op een kans om boten, huizen en kerken te overspoelen. Van de haven, op het geluid van golven, komen de zingende vissers met hun last van oesterschelpen. De Atlantische wind speelt met de molens op de heuvel…

Het paard wringt zijn nek in panische bochten gehuld in een grijze sluier van dood. Het rochelen van de toreador gaat tussen de hoeven verloren, zijn mistige ogen, opwaarts gericht, dwalen door groene velden. Dan valt het doek, rood, ook voor de knielende stier. ----------------------------- Picasso 1933…

Uit de tandenloze mond van de flamenco zanger klinkt een schorre roep. De handen van de gitaristen ranselen de snaren, hakken stampen handen klappen rokken zwaaien op. De nacht gloeit rood van passie. De rook van zware sigaretten vult de longen van de bar, de muren zweten sangria en sherry. De snelheid van de wervelende dansers…

De zondagmiddag liep weer eens op een bloedig hanengevecht uit. Haar woorden. Mijn zwijgen. Haar bleke handen om het glas. Mijn afgewende blik. Opeens spoten haar ogen het avondrood woest in mijn gezicht en ik besefte dat het laat was.…

´s Nachts gloeien de wijnglazen: de rode ogen van beesten hunkerend naar zwetende reflecties in het maanlicht. Nemen we de bekers en drinken we met afgrond diepe teugen het verlangen dat als zwaarbeladen ranken tussen onze lippen hangt. Persen we met onze blauwe-druiven-kussen de ochtend in een zilveren karaf.…

De weemoed naar Thailand kan soms als scharlaken zijde op me neer dwarrelen. Ik zweef dan opeens, gesluierd, door de schemerige wereld van hier noch daar en alles draagt het zegel van het Oosten. Hoe kan de wind van zó ver, de geur van wierook naar mij dragen? Waarom hangt de maan als een koperen bel aan de nachtelijke tempel?…

Sancho, gedoemd zijn we ons pad te delen met de rotsen. Altijd turend naar de deinende horizon, steeds bedekt met stof. Sancho, op de heuvels dáár, ver vooruit, zie ik witgewiekte molens? Dansen er skeletten met wentelende armen? Ik wil rusten Sancho, hier in het gras en mijn loden hoofd in de koelte van de bergbeek dopen. Morgen…

Koetsen, paarden, duiven. Lanen van wuivende platanen. De gele waaier van de zon. Sevilla! Het park van Maria Luisa zindert levendig onder de reflectie van de gouden toren. Talloze terrassen vol rode parasollen, ademen aroma´s van tapas, lichte wijnen en vertier. Orkestrivier! Wervelende armen dirigeren een denkbeeldige barbier…

Onder de toren razende voorbijgang. Boven de toren draaien de wolken. Tussen de cijfers op de klok rusten bedachtzaam de minuten. In het uurwerk hangen onverstoorde webben en zittend op een wijzer klaagt de onbewogen nachtegaal geen ochtend aan.…

In de schaduw van de olijfbomen drinken de herders zomerwijn terwijl hun schapen uitgeteld tussen de klaprozen liggen.…

In de schaduw van de olijfbomen drinken de herders zomerwijn terwijl hun schapen uitgeteld tussen de klaprozen liggen.…

De veerboten uit Tanger komen vaak op een warme, rode wind die de toga´s van de reizigers doet wapperen. Op de kade van Tarifa, waar wij met onrustige handen ons staren bedekken, dwarrelt zacht de vluchtige woestijn. Vanavond zullen de vuren aromatische geuren en licht verspreiden terwijl wij oude verhalen van kruisridders en Saracenen…

Het slijpvuur van mijn voetpedalen sproeit adrenaline door mijn leren jas, stampend scheurt mijn felrode Ducati de slingerende weg naar Ronda op. Grimmige cactussen, grind en steile afgronden ten spijt, jaag ik de meters ver naar rechts. Ik voel de hete wind van de Sahara in mijn nek en bedenk dat ik misschien op Afrikaanse brandstof…

De dagen vlieden, de vrouwen wiegelen voorbij: jonken op een blinkende zee van begeerte.…

De geur van sherry overwolkt het marktplein van de stad waar zwarte vaten om fonteinen dansen. Uit kleine winkels klinkt de oude lach van donkere sigaren, het schateren van sandelhouten glas. Het middaglicht ontwijkend leunen de mannen op wankele gitaren. Klappen de handen het ritme van duende een blauwe avond in.…

De bomen. De hangende bomen zwaardonker de halsreikende bomen zeefzonnend. Het bospad. De grazende zon de strelende bermen wiegende struiken de aarde zo geworteld. De lucht. Verstrooide vlinders harsbrokjes gloeiende bladerknoppen het geluid van vleugels blauwbleke splinterogen. Dit bos. Lichtgeurig deinend schaamteloos ademend…

Verstarde oogappel. Een iris sijpelt uit mijn vuist mijn glazen huis breekt. Het leven traant ontzind.…

April druppeltjes hangend aan magnolia fris lenteparfum…

De bomen glanzen oranje en geel, insekten blauwe juwelen. Een trage beek overwoekerd met winde koestert diepgroen water en rode karpers. De hemel indigo, de zon violet. Andalucía de regenboog.…

Wanneer ik het water van de rivier mijn ogen laat strelen, het zachte parfum van de oevers terloops op mijn huid, voel ik, heel even, dat ik hier zou kunnen blijven. Een karper zwemt stroomopwaarts...!…

Schemering. De hamerslagen van het maanlicht vormen duisternis op het aambeeld van de avond. In de walmende smidse klinkt verward gehinnik, als seringen krult adem uit angstige holtes. Brandgeur zet de nacht in een haastige gloed, de paarden vertrappen rozenstruiken op hun vlucht.…

Ik heb mijn emoties als een oude slangenhuid afgestroopt. Nu lig ik in de zon, mijn ogen half geloken. Wat er ook voorbij gaat; niets ontsnapt mijn aandacht. Ik wacht, zonder mededogen, op het onschuldige moment.…

Je woorden vallen als kiezels in het meer van mijn gedachten. Rimpels trekken over het gladde oppervlak van mijn gezicht. Zie je reflectie, zie je reflectie in mijn ogen. Zie hoe elke steen ook jouw gelaat veranderd. Laten we zwijgen, laten we zwijgen liefste en het stille water van dit leven met zachte vingers strelen.…

Gekerfde ridder. Grimmige wachter in nevelen mantel. Grijze trots Van een eiland in het kille Noorden. Gehavende zuil van Hercules. Getuige van Moorse invasies. Worstelpunt. Bloedige poort naar het Oosten. Oorlogsschepen en olietankers Glijden stil aan je voorbij, Op weg naar méér zwarte historie.…

1 Abrikozen avondlicht glijdt met een licht penseel langs het windberoerde canvas der bladeren. 2 Inktspattend valt duisternis op het gazon; het vederen maanlicht schrijft de dag teneinde.…

Zilveren dansers kussen de daken buitelen, spartelen in regengoten door regenpijpen zilveren regendansers bazelende waterdragers buitelende regen.…

Het kind en de vijver. Avondgeschater rimpelt de nevel. Water, glimmend, het water knippert. Het spelende kind, zo zoekend reiken zijn handen. En de oude vijver lacht, mistig lachen.…

Een koperen maan krulde aan de hemel, dreigde te vallen...bladeren slechts. Hitte bladerde van het licht en zette de nachtelijke herfst in vlammen. Zo was het. Die nacht gloeiden de daken in een zinderend schijnsel van spanning en de huizen vloeiden borrelend mijn ogen binnen, maar mijn droge lippen bladerden en ik was een boom, schorsend,…

Welhaast ivoren glanzen ze, de molens van Tarifa. Soms kartels op de smaragden rug van een sluimerende draak, één oog geopend naar de Afrikaanse kust. Dan weer blij wiekwentelend: windvaantjes op de fietsjes van lachende kinderen. De molens van Tarifa; Don Quijote zou er zijn handen vol aan hebben!…