Don Quijote

Sancho, gedoemd zijn we
ons pad te delen met de rotsen.
Altijd turend naar
de deinende horizon,
steeds bedekt met stof.

Sancho, op de heuvels
dáár, ver vooruit,
zie ik witgewiekte molens?
Dansen er skeletten
met wentelende armen?

Ik wil rusten Sancho,
hier in het gras en
mijn loden hoofd
in de koelte van
de bergbeek dopen.

Morgen, morgen Sancho,
zal ik ten strijde trekken.
De blauwe nacht op mijn rug
en haar zilveren naam
op mijn gescheurde hart gedrukt.

Morgen Sancho.
Nu wil ik rusten
en met stille ogen zien
hoe de padden
uit het water kruipen.





Voor Lucian Blaga

Schrijver: Gerard Cornielje, 5 mei 2006

gcornieljetlp.ac

literatuur dood eerbetoon

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 18 stemmen 370