Alle inzendingen van Gerardo

Kom niet vragen wat er mis is met vandaag met alle dagen Troost ogen met woorden met een lach om te vergeten laten we eten…

Kijkend naar ganzen op de vlucht in de verbleekte blauwe lucht terwijl ze na enige tijd verdwijnen in de eeuwigheid Rimpels volgend in het water steeds verder op zoek naar later naar hun einde aan de horizon of terug naar waar alles begon…

Soms kent de natuur haar eigen grenzen niet meer, laat staan de onze.…

Ik sta daar en ruis maar ben een boom in die droom Volg het seizoen soms in groen dan weer kaal monumentaal Bij weer en ontij herken je mij je staat dan stil bekijkt me pril Zou je willen vragen iets voor alle dagen laat die hond thuis zie te vaak z’n kruis…

Schrijf gedachten in de lucht gekrast in het geheugen als woorden op het natte strand Schrijf woorden op papier als negatieven van gevoelens die gedachten waren…

Omarmd door de wind blijven staan terwijl je om zou moeten vallen hier is slechts lucht en ruimte alles lijkt lichter verteerbaar zwaartekracht blijkt relatief zwevend als een vogel in de wind vergeten het gewicht van onbelangrijke belangrijkheden die als een valse loden last het dagelijks leven beheersen…

Winter is het in zijn hoofd de hele zomer lang nevelflarden blokkeren de warmte van haar zon zijn helderheid van denken dagen alweer korter lijken nog steeds eindeloos nauwelijks lichter dan de schaduw van de nacht…

Gelukkig mijn hoofd is toch kleiner dan de som van mijn gedachten…

De zwarte bladzijden in het boek maken het moeilijk verder te lezen mijn doden zijn tijdelijk opgestaan spoken levendig rond in mijn geest waar ze tijdloos de tijd overbruggen Jong blijven ze als altijd in hun eerste levenskwart waar de één haar noodlot niet kon ontlopen de ander zijn lot in eigen handen nam Waren ze niet veilig opgeborgen…

Dan kijkt ze me met grote ogen weer terloops bruinkleurig aan langs me heen door me heen verkleur ik onder haar blikken verlangend naar haar geur…

Binnenin haar hoofd alle vogelgeluiden overstemd door gekoer van witte duiven Buitenom haar hoofd alle vogelgeluiden overstemd door gekras van zwarte raven…

daar gaat hij onder één arm z’n ziel onder de ander z’n hoofd wegvliegend in de late schaduwnacht onderweg naar ongewis alleen z’n hart blijft achter in die droom zonder begin zonder einde…

Ik zag haar veranderen keer op keer de straat van weleer De bakkerij ging buiten de wijk nu zet een handel auto’s te kijk in plaats van de kruidenier levert men verse accu’s hier APK verdrong de fietsenmaker een garage voor de meubelmaker boekbinderij nu Islamitisch centrum dam- en schaakclub bandencentrum Ik zag haar veranderen…

Achter haar woorden lag verse onzekerheid rimpelend te wachten terwijl ze voorzichtig de deur van haar hart op een kier zette Onder zijn eeltlaag lag oude liefdesangst afwachtend te loeren terwijl hij aarzelend de teen van zijn voet tussen haar deur stak…

niet wetend wie je was eigenlijk bent of wezen wilt slaat wagenwijd verlammende twijfel weer kansrijk toe keuzes vermijdend vooruitschuivend wat gister besloten had moeten zijn waarheidsworsteling uiteindelijk resulterend in kwijtgeraakte draden van een gesloten boek zonder inhoudsopgave met alleen een titel: ik twijfel dus…

vlinderen gedachten switchen flitsend van knollen naar citroenen appels naar peren bergen naar dal de wakkere dirigent probeert wanhopig het weerspannig orkest in harmonie te krijgen terwijl hij alleen maar alles los moet laten om een rustpunt te zoeken tussen zoveel aandachtspunten: het geluid van stilte…

Het verschil tussen toevallig en voorbestemd is soms flinterdun maar dat ik nu denk aan jou is niet gewoon toevallig…

Zalig het leger dat nog nooit dood en verderf de wereld in bracht…

Daar zit hij weer buiten op zijn schaduwplekje de wind waait wit door schaarse haren zijn ogen staren in de verte, leeg de oorlog, zijn kinderen zijn allemaal overleefd de wereld is allang te ver weg voor hem hij is bij al zijn doden al bijna in het niets straks gaat hij weer naar binnen naar zijn vertrouwde stoel het enige verschil…

dromen in duister gevangen slechts van terzijde wat licht dood onontkoombaar genaderd heel dicht tot in een heldere flits de doos wordt opgeschud Pandora uit verwarring haar verrassing vergeet duistere merrie laat lopen stroomt het licht weer door verbroken dromen worden maan en sterren hartstochtelijk begroet lijkt dood gereduceerd…

emoties verkoopt hij als geen ander onze makelaar in ontroerend goed…

om alles te kunnen volgen wil je soms meer paar ogen maar wat als je die allemaal tegelijk drogen moet kom je weer handen tekort…

teveel verdriet hangend in de lucht altijd gemengd met resten tederheid als onvervuld verlangen naar meer dan matheid als onverwerkte blokkades afgeremd door onzekerheid in een ver verleden lonkt nog immer ongecompliceerdheid als fluisterdun ideaal…

verleg je grenzen als je ze overschrijdt of loop jezelf voorbij waardoor ze vervagen verlies jezelf in onnodig gepeins waardoor je vergeet gewoon te leven liefde te geven waarvan je weet als je nu terugdeinst eindig je als gewelf waar heimwee blijft knagen bij elke volgende mijmerij want je bent haar kwijt kunt haar alleen nog…

bomenogen bekijken priemend loslopende mensen oude en verse ogen uit de boom alleen de vogels begrijpen hun ontstaan ze hadden nog gezeten op de afgezaagde takken genesteld tussen de littekens immers de meeste mensen willen alleen maar bomen met een lange kale stam of liever nog betegeld afgetopt geasfalteerd bomenogen bekijken…

trekt men aan je wil men van je dagen vliegen nachten liegen eist men van je vraagt men aan je roept men naar je doet men met je ademloos adem happen dromenloos nacht uitstappen altijd bezig nooit meer rust tijd vervliegt als je jezelf steeds maar voorliegt…

steeds meer spannende records na de warmste zomer en de zachtste winter nu het warmste voorjaar heerlijk toch zomer in april de terrassen zitten gezellig vol dat is goed voor de horeca strand wordt tenminste gebruikt is anders toch maar nutteloos zand alleen de zee is nog te koud daar moeten ze nou iets aan doen gewoon wat meer kerncentrales…

we hoorden haar golven roken reeds de zilte lucht bovenop de laatste duin lag zij daar beneden onstuimig oneindig met de wind strak om ons hoofd renden we haar tegemoet blij gevoel vrij gevoel ruimte en wind geur en golven…

verdwaald in het labyrint samen met vissen vogels en reptielen allemaal op zoek naar de uitgang die niet te vinden is in dit perpetuum mobile slechts één ingang is er en het wordt steeds voller in wonderlijk Escherland zonder die meesterhand…

Die dag toonde ze mij haar volle gedaante betoverd door haar geuren overdonderd door haar kleuren liep ik in haar sliep ik in haar droomde ik haar geur van haar kleuren kleur van haar geuren bleef ik in haar ban…