Alle inzendingen van Gerhard Burgers

ik leg mijn hart in de voren van een akker niet opdat de raven het zullen vinden maar zodat het kan groeien onder azuurblauwe hemel zich een nest weet of een beginpunt waar nieuwe dingen wachten zijn geklop over treurnis een zacht bed rust zodat het ritme zal galmen over weiland en water aplaudiserend voor het leven…

de middag liegt de zon bevriest de dag gele bomen vol donkere vogels ik loop langs de rivier alle kinderen huilen troebele tranen vandaag, die lange, lange dag hier, langs de eindeloosheid doorwaad ik hun levens waar zijn de groene weiden vol wit leven de gele koppen van paardenbloemen die beloofd werden aan hen waarom zwijgt de merel…

o ja, zij liep over het ruwe zij proefde het bittere kruid de aarde sprak geen woord van welkom een relatie was een branden niet van verlangen maar dat van het vuur der ontrouw de aarde sprak geen woord zonnekind, je zoekt op plaatsen waar geen liefde is, geen paleis jouw noden zijn van kristal pure liefde, het hogere al richt je liefdespijlen…

luchtige dag vol van blauwe weemoed zachtkens glijdt zij daar zonder dat ze hem ziet blauwe waanzin zomer vol witte hoop glans maar raak, zon blonde haren onder de essen laat zij gras vliegen de witte handekes vol van lente lichtblauwe dag een oude man in waanzin zijn dag met haar zonder dat ze hem ziet de blauwe oogjes vol…

het is warm de fontein spuit haar zilveren stadse sappen uit over de kinderkoppen een kind huilt in een wagen een fanfare sproeit noten platanen verwachten lente een bruiloft verandert levens het gemeentehuis uit roze bakstenen opgetrokken waakt over dit bruisend plein als een stenen mensenwaker een kind huilt in een wagen het weet…

ogen bloeden van verlangen foto's van de zwarte bloemen deel ik uit, voor wie maar wil nieuwe wereld kom handjes klappen in de stilte niet zo hoog geheven kindernagels krabben leegte meisjes janken iedere morgen kom, jij reus vergeet je olie en je winsten lever in die ruwe dood verbrandt je moordend tuig bewaar haar ogen in jouw hart…

voor hen, de bloemen die parels uit de oost, elven cinta, cinta riep de blanke maar hij stal niet de harten hij brak ze dacht hen als muurbloemen zo sneed mijn voorvader bloem voor bloem, oh Java Sumatra en Palembang, daverend was het handen klappen, toen hij heenging naar Belanda klonken de glazen aan de kolam cinta cinta riep de…

ik schreeuw vanaf plakkaten en foto's mijn kleine, zwarte ogen huilen ik raak jullie harten gelijk de regenbogen niet met pijlen doch met hoop 'licht' zei je, 'het komt eraan' maar mijn zwartheid kent geen woorden zie me dan hier sta ik tussen krotten maar mijn handje verheft zich niet nu moeten jullie ja, ook de rijken…

en weer voel ik die wind waaiend uit vergeten landen geen streling is het, of aangenaam het is de zucht der krotten en hun bewoners, de vechters gezichtsverlies van een wereld die een eeuwige winter baart waar zomer slechts een aantal treft en geld en het gewin der banken of dat van de industrie en leiders weer voel ik die adem van vragen…