Alle inzendingen van Gerhard Burgers

het vuur verwarmt verbrandt twijfel tot zwarte rook de regen dooft niet zij vormt slechts plassen de tuin dampt ontsteltenis hier was onze grond wacht zij of verwacht zij langzaam schrijdt de tijd voort zonder een geluid ons vuur verbrandt dit voorjaar we dachten het woordeloze uit te kunnen drukken in omhelzing…

hier sta je op het zwarte gras te denken over gedachten de sterren geven weinig licht vannacht en de rake klappen behoren de dag het dreunen van een onweer het sterven en de geboorte van een etmaal gadeslaan de tuin er is geen ritme in het donker er is slechts zijn…

ik herinner mij een tuin die vol spiegels was waarin men glazen schoenen droeg de zon scheen er bleek boven onze jonge waanzin het veroveren van de borsten deze dagen die verdriet verslonden kanonnen vuurden op ons ritme ik herinner mij de eerste stenen een omhelzing in lantaarnlicht dat jij in de hoek van de tuin een viool bespeelde,…

vandaag ruik ik water niet dat van een rivier of het zoute van de zee niet het frisse van een bergmeer vandaag ruik ik zwembadwater een opblaasbad vol kinderen chloorvrij en vol spetterende bellen ik koester een moment ik verf de zwarte wolken tot het smetteloze wit zoals die schapen vroeger waren, dromend achter in een steegje kindervoeten…

de middag liegt de zon bevriest de dag gele bomen vol donkere vogels ik loop langs de rivier alle kinderen huilen troebele tranen vandaag, die lange, lange dag hier, langs de eindeloosheid doorwaad ik hun levens waar zijn de groene weiden vol wit leven de gele koppen van paardenbloemen die beloofd werden aan hen waarom zwijgt de merel…

kan een gedachte sterven kan zij iets doen branden of een vuur doen oplaaien kan zij leven waaien over belemmeringen heen tot een echo worden de wachter bereiken de zoeker of de geliefde jagen op lusten die reeds begraven waren op lippen die eens rood lonkten kan een gedachte terugkeren tot mij die haar uitvond en tot de dingen die…

ik droom een strohalm of een rietkraag aan de vijver en daarbij de wind de zachte trilling van leven de maan is bleek vanavond je geur hangt nog boven tegels of zijn het de narcissen ik droom je lichaam hier de vogels roepen om duisternis de deur werd dichtgeslagen wolken lijken op hamers ruzie is een aanslag bomen lijken stronken…

ik proef het verlaten in deze stad, bruin en geteisterd door somber voorgevoel, regen de leegte gevangen in natheid alhier klaterend op de straten zelfs de kieren in de muren cementloos ademen zij verleden waar nooit een zon echt scheen onder daken waar nooit de liefde bedreven werd zoals verteld in boeken in straten die stammen uit een…

ogen bloeden van verlangen foto's van de zwarte bloemen deel ik uit, voor wie maar wil nieuwe wereld kom handjes klappen in de stilte niet zo hoog geheven kindernagels krabben leegte meisjes janken iedere morgen kom, jij reus vergeet je olie en je winsten lever in die ruwe dood verbrandt je moordend tuig bewaar haar ogen in jouw hart…

ik schreeuw vanaf plakkaten en foto's mijn kleine, zwarte ogen huilen ik raak jullie harten gelijk de regenbogen niet met pijlen doch met hoop 'licht' zei je, 'het komt eraan' maar mijn zwartheid kent geen woorden zie me dan hier sta ik tussen krotten maar mijn handje verheft zich niet nu moeten jullie ja, ook de rijken…

..en slechts een melodie de harp die in de morgen mijn ziel betovert of de eenzame avond waarop wij samen hadden kunnen zijn maar die alleen wordt doorgebracht zei ik je niet: 'hoop' wat heb je eraan? als de warmte van jouw handen zoveel beter is zei ik je niet: 'vergeten' kan ik niet, en jij? bent als een vergezicht gedroomd…

jij zei: 'tijd' ik telde stenen één voor één zij vormden mijn eigen weg jij zei: 'ik zie je weer en weer, altijd en altijd' ik zocht houvast en schreeuwde naar de horizon dat haar stem zo veel dieper en mooier klonk dat haar geest zo veel meer zag dan haar ogen en die van mij jij zei: 'stop met tellen, stop, zie mij, ik ben…

o ja, zij liep over het ruwe zij proefde het bittere kruid de aarde sprak geen woord van welkom een relatie was een branden niet van verlangen maar dat van het vuur der ontrouw de aarde sprak geen woord zonnekind, je zoekt op plaatsen waar geen liefde is, geen paleis jouw noden zijn van kristal pure liefde, het hogere al richt je liefdespijlen…

aangemeerd waar geen mens het leven kan verdragen slechts tijd houdt mij hier nog gevangen neergestreken daar waar vogels zelfs ontwijken mensen rietstengels lijken eenzaam deinend in de wind engel, ach, engel was jij niet mens geworden? waar moet ik zoeken dit eiland groeit te snel mens, ach, mens was jij geen engel geworden? wijs…

ach meiske, alleen zo alleen met koude letters werd je nieuwe plek geschreven woon jij daar nog in het noorden, een stad bruin, grijs, met vreemde daken ach meiske, in jouw land ging mama's stem verloren knuffels, knuffels en warmte maar neen, het koude, dode van te vroeg gekomen sterven meiske waar is je moeder heen en nog, en nog…

voor hen, de bloemen die parels uit de oost, elven cinta, cinta riep de blanke maar hij stal niet de harten hij brak ze dacht hen als muurbloemen zo sneed mijn voorvader bloem voor bloem, oh Java Sumatra en Palembang, daverend was het handen klappen, toen hij heenging naar Belanda klonken de glazen aan de kolam cinta cinta riep de…

en weer voel ik die wind waaiend uit vergeten landen geen streling is het, of aangenaam het is de zucht der krotten en hun bewoners, de vechters gezichtsverlies van een wereld die een eeuwige winter baart waar zomer slechts een aantal treft en geld en het gewin der banken of dat van de industrie en leiders weer voel ik die adem van vragen…

tranen, tranen, levensdans bleke mergtranen liet je na oorlog was je naam die dag of het sterven zonder doden kan natte woorden, inkt vermengd met het gif van roemloze daden kinderen huilen nog wanneer zij boeken openslaan daden, daden, held waar was je toen die dag dat vrede had moeten zegevieren of geboorte zonder leven kan…

als een ijle gil boven tragisch water zonder echo de stilte mij doordrenkt op een grijs geboren dag verder dan de dood ken je me nog als je zoon je warmte die was krimpt boven mistland tot een glimp rest je bent er nog…

en zij zwermen in glad gestreken formaties heen zonder omzien naar zwart zonder traan voor een verleden waarin naakt zijn helser was hun stemmen niet bestonden en een rilling was als lood de horizon een prikkeldraad waarin kinderen rimpelden de medemens een bloedhond bleek vergeven tot een kwelling werd de ziel verdwenen leek…

haar vuur kent geen uur van sterven of een flakkering geen doven onder naaktheid hemel biddend smekend geen koude taiga strekt zich uit onder haar weemoed het meer weerspiegelt slechts sneeuwvlokken uit het hart haar trillen is niet dat van het riet aan de poel waar bedorven water kleeft aan de klauwen van de hebber meer dat van de…

aangemeerd waar geen golf geen teken van de overkant niets dan dauw over land uitgespreid, mij welkom heet grenzeloos verlangen wordt beteugelt door terughoudendheid angst is een ander woord voor extreme breekbaarheid een vlaag verlaat als wind een groet vaart tot strand waar ontvangen tot danken werd een streling kon nooit zachter zijn…

wanneer ik de leegte voel van teveel zingt het ribbenkoor in Afrika en de wind is vrij van zand luister goed, zij zingen vogelvrij meisje uit ruwe bast geboren leeg zijn je jammerschuren daar je land is dor en de oceaan verandert telkens weer van kleur en de vele gaten tussen ons scheuren verder open dan ik dacht was het niet in deze jaren…

hij boetseert zijn klei in late dagen tot een pop die de wereld niet kan verdragen zijn leven was een flop schopt het zand over de graven woekergras waar de insekten zich kunnen laven dan ziet men hoe hij was bij leven, naar menselijke maatstaven een verdoemde welkom in geen enkele haven geen mens die zijn naam roemde op die ene na…

het is broos flinterdun en voelbaar een gevoelige avond alleen tussen de levenloze stukken eikenhout en ook het venster biedt geen opening het is breekbaar jij noemt het eenzaamheid ik een afscheid van zonnige dagen tussen de jonge dennen grenenhout lange, blauwe golven jij en je meisjeshaar het is een ramp hier te stranden…

zomerwoud en de wind zweept mijn trieste dag op tot ongekende hoogten de uren lijken scherp als glas daar moet het zijn geweest een plek, bruin in de zon waarom, lieverd, koos jij hier jouw laatste uur, scherp als glas ik bijt me door de tijd en jij verslond mijn jonge vaderhart gaf mij die beker vol van gif opdat ik hem voor je drinken…

zij aait water vingerkes hoofdje vol dromen springvloed kent ze niet onweer nadert blikken machines razen de woekerwolf wacht lacht want zij zal welkom zijn klemmende kaken de schaduw valt reeds over haar veldje haar plekje op de wereld wit en schoon en nieuw aan het zoute water hoofdje vol dromen…

de kinderen dansen kijk, ze zijn er weer een specht die tikt hun tijd voorbij de honden janken daar, in de hoek van deze grote tuin waar wij eens spraken ze zingen, ze springen raken de lente gevoelige antennes ik zie ze wel kinderen dansen tuin wacht ik wacht waar wij eens spraken…

luchtige dag vol van blauwe weemoed zachtkens glijdt zij daar zonder dat ze hem ziet blauwe waanzin zomer vol witte hoop glans maar raak, zon blonde haren onder de essen laat zij gras vliegen de witte handekes vol van lente lichtblauwe dag een oude man in waanzin zijn dag met haar zonder dat ze hem ziet de blauwe oogjes vol…

liever sta ik aan het roer van deze gedachtenboot die hotst en klotst tegen klippen dobbert maar wat rond over tomeloze rivieren met bochten en stroomversnellingen zonder ooit vaart te minderen liever sta ik aan het roer ziel stuurt boot langs beemden rietkragen onder zacht zonlicht nu pas, lichaam, nu pas ontdek ik jouw ware rang…