eenzaam woud

ik herinner mij een tuin
die vol spiegels was
waarin men glazen schoenen droeg
de zon scheen er bleek

boven onze jonge waanzin
het veroveren van de borsten
deze dagen die verdriet verslonden
kanonnen vuurden op ons ritme

ik herinner mij de eerste stenen
een omhelzing in lantaarnlicht
dat jij in de hoek van de tuin
een viool bespeelde, tranensnaren

of je de grijze toren reeds kende
die verrijst in een eenzaam woud
zijn fundamenten in het hart bouwt
zijn stenen zoekt bij de bron

eenzaam alleen verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 5 stemmen 482