Alle inzendingen over alleen

Het vagevuur, waarin wij groeien moeten, is ons aardse paradijs. Ons lieve leven. De hel, daar branden verdoemden. Verdoemd is geen mens. Verdom ons niet. Het hemels paradijs, daar schijnen heiligen te wonen. Wij zijn daarvoor veel te goed. Ons vagevuur is middelmatigheid. Is waar we leren moeten, wat liefde is. Wat kwaad. Wat goed…

met iemand delen Plots een hand in de jouwe voelen Het ritme van twee harten als één Beseffen wat ze met ware liefde bedoelen Alleen en niet alleen…

Langs het spel dat allang niet meer is kruipen mijn rillingen een nieuwe berg en er is treurnis in het verzwegen meer en er drijven dromen langs dichtgeslibde randen en open is meer dicht zoals jij, hoop ik dichterbij een antwoord op een open vraag alleen is ook maar alleen wil jij met mij samen alleen zijn?…

Ik ben niet bijziend Ik preek niet, ik werp ankers uit, duizenden boeien overal in zee voor wie rusten wil in vertrouwde woorden en samen mens wil zijn Blij, dan samen gelukkig Verdrietig, dan samen verdrietig Moe, dan samen sterk Alleen, dan niet alleen…

Ineens moest ik huilen, ik accepteer mezelf niet, zou met zoveel willen ruilen, niemand die mij echt ziet, zoals ik ben, ik vraag me ook vaak af, of ik mezelf wel ken, al klinkt dit voor velen maf. Ik heb heel vaak een gevoel, waar ik niet aan wen, dat ik leef zonder doel, en maar nutteloos ben. Als ik al niet mezelf kan zijn, wie dan…

in pleinig zoeken naar een andere weg muren hebben horizonnen afgezet en ogen op het steen en blik gelegd onder het blauw van de lantarens de dag verloopt in ongeschoren licht de avond gaapt verveling uit een nietszeggend gezicht het licht is kouder dan voorheen, de mussen dood en muggen dansen rood boven een stille sloot alleen…

op strand met jou de eerste voeten in het water ons spoor vervaagt al gauw in kou die lente overleeft golven rollen uit over de zomer zorgen dat je even beeft we lopen verder dan er mensen zijn, hun horizon voorbij de lijn van samen en alleen gedachten spatten op het lijf het zout in kringen drogend je ogen vragen of ik blijf we…

Voel als steen kan niet bewegen stil in koude regen in mijn hoofd storm verdriet enorm verdriet om jou voor iets dat ik zo graag wou…

alleen wil zijn.. niemand die mij troost.. maar ook niemand doet mij pijn..…

Amper uit mijn gezichtsveld verdwenen, begin ik al om je gemis te wenen. Zeven hele dagen zonder jou, mijn hart schiet nou al in de rouw. Moet ik me er tegen verzetten, of moet ik mijn hartje stilzetten? Zeven dagen zonder enig teken, gaat dit mij opbreken? Een paar mooie dagen gingen snel voorbij, maar jouw vertrek kwam zo snel dichterbij…

je stoel is leeg gisteren ligt in kruimels op tafel bloemen liegen lente bloeien uit voorbij je kraakt in de vloer zucht bij het sluiten van gordijnen laat jezelf verdwijnen als ik je nodig heb je leest vragen in mijn ogen ziet het onvermogen om met jou te leven ik kan je niet meer geven je hebt vandaag mijn beeld gebroken…

Zo kwetsbaar, zo klein, hoe het voelt, om tussen vele mensen toch eenzaam te zijn.…

Als ik weer eens val, over die zelf gelegde steen, en het niet begrijpen zal, een stap over mij heen. Zal ik mij nu nogmaals stoten? Vraag ik jou Of doe ik als een ezel, geen tweede keer, wellicht dan de garantie dat jij mij redden zou, als ware er geen stenen meer.…

Je bent ver weg de oceaan over gevlogen beide zijn we nu alleen en voelen ons eenzaam. We denken aan elkaar en de afstand wordt minder. Zo overbruggen we de tijd van grote eenzaamheid. De lange avonden en nachten zijn bijna voorbij en dan kom je terug weg zijn de eenzame gedachten.…

Ik staar omhoog en zoek naar jou in het zwarte van de nacht. Ik stel me voor dat jij daar bent en gewoon tegen mij lacht. Ik zie je niet, ik hoor je niet, maar doordat ik je zo mis. Ben ik van het feit doordrongen, dat daar boven mij iets is. Ik sluit mijn ogen en beleef een intensief moment. Ik weet gewoon, ik voel gewoon, dat jij dicht bij mij…

zij eenzaam alleen gelaten er is niemand meer alleen zij met haar lichaam geen aanraking meer alleen die van haarzelf domweg alleen gelaten de eerste keer omdat ze er nog niet klaar voor was nog niet alleen gelaten daarachter komt zij nu pas…

mijn lichaam schreeuwend om aandacht te stil te eenzaam te ver afgesloten van de buitenwereld niet begrijpend wat mijn lichaam wil veel te stil…

Neem jij 't roer van mij over, nu ik niet meer kan. Dan kan ik springen, mijn mooiste duik en geen gemis. Vrees niet dat ik je zal roepen, wees niet bang dat ik me vergis. Neem 't roer nou even over, zie, ik ben niet bang. Ik zeg je, ik wil een sprong naar rust, ik vraag je, aarzel niet zo lang. Gun me dit geluk, 't is goed geweest…

Bedroefd verteer ik lange nachten tranen sluipen in mijn dromen die mij niets dan stilte brachten en in lange rijen komen ik denk aan hoe gedachten zich verzoenen in een baan en in lange slierten wachten om nog eens door mijn hoofd te gaan Niets dan leegte en verlangen niets geeft aan mijn pijn gehoor slechts weemoedige gezangen klinken…

waar ik mijn vingers van aflik indruk maken op jullie lezers me onderscheiden van alle meesters rijmen dichten alles zonder naam voor eer, glorie, alle faam ik kan gevoelens het best verwoorden daarin ben ik uniek de manier van schrijven, de techniek elke zin, elk woord, iedere letter vermoorden enkel, de droom die ik meen droom ik niet alleen…

van al je leugens en bedrog Het is tijd om te gaan, maar toch Nu dat ik moet kiezen, Al heb ik niets te verliezen, Is het gevoel van echt voorbij Me vreemd En al kies ik nu voor mij Ik weet Dat ik nog steeds van je hou Maar ik voel me zo eenzaam samen met jou Al zegt mijn hart dat ik je nooit vergeet Als ik moet kiezen, ben ik liever alleen…

je was hier pas en dacht de wereld vriendelijk je voelde je als gast in een omgeving die verraste ze zagen uit de verte dat je een vreemde was geen vriendinnen had dat je je schaduw haastte ze hebben je alleen gelaten omdat je niet voor slijmen koos ze waren niet echt boos er was gewoon niets te bepraten hun stemmen irriteerden…

zeg me welke weg je loopt ik ga het offerland verlaten wil weer weten wat mijn handen doen, de passie voelen van een zoen lakens koelden nooit meer hete lijven samen blijven was het doel ik lachte met een scheve smoel naar oude wijven we keken naar elkaar begrepen wat we wilden jij de zon en ik de maan het was ons universum dat we…

Een ding houdt je dan nog op de been, de gedachte volgend jaar ben je misschien niet meer alleen en dan kun je kerstmis weer samen vieren.…

wijst naar het kind dat altijd huilt moet ik bewegen op bevel als ogen een keer knipperen of tanden blikkeren Ik wil met jullie lopen in een kring en hopen dat ik mee mag doen ik ga een hand en ook de zoenen geven eindelijk weer deel uitmaken van het leven want ik was lucht werd nooit gekust in de wereld om me heen bleef ik alleen…

Onderbroken gedachten Ik kijk rond En ik zie Mezelf Eenzaam en alleen Vredig en stil. Vreemd en toch normaal. Ik kijk naar buiten… Onafgebroken……

Helemaal alleen, aan het begin van de tijd, aan het einde van het leven, lag een meisje, helemaal alleen, op een rots te huilen...…

Ze zullen je altijd bij blijven staan, alleen laten zullen ze je niet. Dus schroom niet naar hen toe te komen, ze zullen je altijd terzijde staan. Als je het eventjes niet meer ziet zullen zij weer een stukje met je meegaan…

Er komt een dag dat je alleen bent nooit meer ben je iemands kind, Nooit was iemand je zo dierbaar niemand heeft je zo bemind. Nooit meer dochter van je moeder, je kindertijd voorgoed voorbij. En niemand kan de leegte vullen, die ze achterliet bij mij.…

verlangen naar meer voornemens zijn weggevlogen Ik wil je negeren en vermijden nog 'n héél lange weg te gaan ik wil sterk zijn, zonder verlangen 't enige wat ik misschien wil is jou uit mijn leven vandaan Jouw warmte kan ik oproepen jouw lichaam geeft mij vleugels je geest is té ver bij mij vandaan 't een kan niet zonder 't ander ik zal alleen…