Alle inzendingen van Frans

Ik wist wel, dat éénmaal mijn leven, Dat naast Uw leven zich ontspon, Zich tot één leven saam zou weven, Dat niemand ooit weer scheiden kon. Maar dat het zo volmaakt zou wezen Ineengevloeid als thans geschiedt, Twee wezens in één zelfde Wezen, Dát droomde ik wel, maar wist ik niet....…

'Als laatste telg van een vermoeid geslacht' beheerst zij nog met souvereine nukken het wrak kasteel met wildernis en stukken priëel, weerspiegeld in de moddergracht. Slechts Kee, de stijve meid, hoort soms haar klacht, dat geldelijke zorgen haar bedrukken en zij zich van de rheuma niet kan bukken. Verweesd schat zij de resten van haar macht…

Wanneer ik weeldedronken mijn rozig kind beschouw en die ‘t mij heeft geschonken, mijne aangebedene vrouw, zo vraag niet wie van beiden mijn hart het meest bemint… Mijn hart en kan niet scheiden de moeder van het kind. \Ik doe mijn armen open en sluit ze er in bijeen, en vreugdetranen lopen mij langs de wangen heen… Ach, wist gij, spreek…

voor J.P.J. Maassen De wind jaagt snijdend langs verijsde bomen. De sneeuw vertolkt de liefste rol van mist. De winter heeft het landschap uitgewist. Geen water dat nog levend uit kan stromen. Nu kom mij niet met eeuwigheid of Rome, want, sceptisch als een Griekse solipsist, laat ik alleen het sterven onbetwist. Ik heb de dood tot vriendje…

Iemands stem stapt door mijn hoofd, begint te vragen uw schoenen uit. Het is waar dat men hier zo nadert, de dag sluit, het glas van tafel, mij mijn kleren af. Wie ruikt hier zo naar ziekenzalen, bed na bed het lopen van de koffie, belangrijk kleiner de resten van een sigaret, krulletjes ergens afgevallen, o wee, rusten zacht. Zo de dunst…

Hun kind was dood, hun liefdepand; - Ik ging tot hen, het hart vol rouwe, En drukte stom de man de hand, Maar dorst niet opzien naar de vrouwe. Hij wendde ’t aanzicht van mij heen, En weende lang en overvloedig; - ‘Ik kan u niet vertroosten, neen, Maar wees toch redelijk en moedig! Uw kindje is nu bij de Heer’… ‘Ja’, zei de vader, ‘maar…

ik leg mijn handen op het water, voor jou bega ik sneeuw, die naderhand gevlogen, snijdt tot op de huid, de riem van wind, aangetrokken en smal het bed van slakken, de natte voeten onderin, de lucht die warm en zwart, vol van ijzer, aanbreekt - als - weleer. ------------------------------------- uit: 'Vlammend Marmer', 1984.…

‘Zo immer met ons tweeën, Vrouwlief, in paradijse rust, Der wereld vreemd, en onbewust Van hare kampen, hare weeën… Dat ware een leven vol van lust, Met ons tweeën!’ Zij sprong mij op de knieën, En zag mij aan, zo zoet, zo teer! En sloeg dan weer hare ogen neer, Als wou ze mijne blik ontvlieên… En fluisterde, zo zoet, zo teer: ‘Met ons…

De goede verstaander heeft mij niet nodig maar jongleert met zijn eigen toverballen in het kunstlicht van zijn kale stad. In dezelfde krant waar men deze gedichten zal bespreken, zullen moordenaars toeslaan, koersen schommelen, ettert een wereldzweer. O moeder der wateren, natuurlijk, ik blijf het proberen, maar het Grote Gedicht, dat handel…

Pokdalig erf. De pomp, de dissel en de molm. Om de vlier de muggentros, van energie het nabeeld in de roestende coulissen. Oud is de zomer. Het oog over het rietland en het ongewisse, te traag voor iets anders dan stof. Rimpeling van water in de donkere, mosgroene vonten van de avond. ------------------------------ uit : Tirade…

Alleen met mijn eigen verlangen, Alleen met mijn eigen lied, Alleen met een bloem aan de afgrond, Alleen met een ster die verschiet. Lust heeft het hart dat, eenzaam, In de eenzame zich herkent, En schoonheid geeft aan zich-zelven, Den afgrond en 't firmament. Geen dalen, waar mensen wonen, Geen massa, maar héél alleen, Waar de starren…

deze mensen zij zullen zeventig jaar worden weer andere veertig daarna in hotelkamertjes ziekenhuizen op de heide als de zon schijnt zullen zij stuk voor stuk sterven zonder zich te realiseren dat ik het voorspeld heb ----------------------- uit: 'Zoals wij', 1965.…

Kwallen, deze vliegende schotels van de zee, over bleke koraalstranden zwevend, wuivende jungles wier. Onderwater-parachutisten. Zusters van de champignon. Slakken zonder huis (De zee is hun huis.) Door getijdestromen voortgedreven. (De maan is hun motor.) Op het strand liggend voor snot wachtend op de volgende vloed. Kwallen…

de forse broeder met de harde handjes de trippelbroeder met de wollen wantjes de hoofdzuster, imperatief, vult massief de kamer dreigend met haar zwarte hamer gejaagd telt het infuus 66 druppels per minuut een half uur lang onrust een nieuw infuus: 7 druppels per minuut traag geruststellend getik kam en zakdoekjes vallen oprapen? vergeet…

sigaret in de mondhoek slinger ik verf op het linnen, ruik aan vrouwen, benauwde ogenblikken kruipt spijt voorbij, ik staar u aan. Men neme mij al mijn dromen af, ontwaak ik in een ander bad. Ik sleep met flessen drank, ik laat maar weten, tot het breken van de ochtend, nieuwe uren zich gaan vullen, waar het donker van daarnet, laat ik mijn…

Toen Judith Holofernes' donker hoofd Zag in de tent op 't gouden praalbed stil, Heeft zij, vóor dat de rode lippen kil En 't oog van laatste leef-glans was beroofd, Haar lippen op des Veldheers mond gedrukt, Veilig bezittend wie zij 't leven nam, Drinkend de siddring, die 't van vreugd verrukt Begerig mannen-lijf ontstijgen kwam.…

Er ligt een landhuis aan de stroom, verlaten; Verbleekt, met donkre luiken, staart het blind, En laat de stroom, die eenzaam voortglijdt, praten En luistert niet naar 't fluist'ren van de wind. Maar vroeger, toen Hoogmogenden der Staten Daar in de zomer poosden van 't bewind, En staat en krijg voor…

Ik zie haar weer staan, de halve Maan Ook een Satelliet, gestaag volgend haar baan En daar, haast niemand die het ziet een Meteoor, verdwijnend in het niet Vreemde krachten trekken er in het Heelal Krachten die wij niet kennen, en er nooit aan wennen Het Heelal, waar je ook kijkt, Sterren zie je overal Ze leven…

Duitse melodie, langzaam en treurig. Mijn schat is weg, naar de vreemde heen - Ik weet niet, ik weet niet waarom ik ween. Misschien is hij dood, en stijf en stom - Dies breng ik mijne dagen zo treurig om. En als me mijn schat wou leiden ter kerk, Veel nijdige tongen er deden haar werk. Men zeide van dit, men zeide van dat - Het maakt…

Onze meester zegt ons: Lieve knapen, zegt hij, Hier en valt er, zegt hij, Niet te slapen, zegt hij, Maar te leren, zegt hij, Zoals ’t hoort, zegt hij, En te luisteren, zegt hij, Naar mijn woord! Onze meester zegt ons: Lieve kindren, zegt hij, ‘k wil u ’t spelen, zegt hij, niet verhindren, zegt hij, wel te weten, zegt hij, na de klas,…

Als kind door een sfinx gebeten. Als man door de mangel gehaald. Enigszins afzijdig van de rest zich voelend op z'n best. Wat te worden nooit geweten; weifel en wankel als basis en bron. Ik (is de worm in het wonder) ben de dertiende uit het dozijn; de vroeg al van mammon en pappot weggevluchte, vele malen ten hele verdwaalde Cino…

De wereld is dezelfde; overal De blauwe hemel en de grauwe steden, Drijvende wolken en, daar vér beneden De velden en de mensen; morgen zal Deze aarde mij niet anders zijn dan heden En dan zij gisteren was; en zonder tal, Trekken bij zonneschijn, bij regenval De dagen verder, als zij altijd deden. Alleen, lief, waar wij vluchtige uren…

het kind was binnen de ramen een volle dag bevroren verlokken vielen wezenloos van een grauw palet toen de dag gerimpeld werd kwam het kind buiten en huilde omdat er geen sneeuw meer lag ---------------------------------------- uit: 'Het Albanese Wonderkind', 1991.…

Vivat mijn spinnerad, mijn schat! Mijn rok en garenklos, vivat! Dat kleed me warm en geeft mij brood, Beveiligt mij voor leed en nood. Ik spin en zing mijn liedekijn Bij zomeravondschemerschijn, Verveel me nooit, ben nimmer mat - Vivat mijn schat, mijn spinnerad! Twee beekjes sluiten 't plekje in, Waar ik al zingend zit en spin…

Virus Het wil "in" ons leven Het strijdt voor zijn eigen bestaan En geeft niets om een mensenleven Er zijn er al zovelen gegaan Hier werkt de kracht van de natuur De sterkste wind Een strijd van lange duur Wilskracht die ons samen bind Doodse uitvaarten, hoeveel komen er nog vandaag Geen verhaal en geen mooi lied Buiten…

COVID-19 Pandemie 11 maart 2020 Stil buiten Volle huizen Informatie via media buizen Strijd in ziekenhuizen Hectiek in de politiek Hoeveel zijn er vandaag ziek Wie staan er met te veel in een portiek Geen sportschool maar thuis gymnastiek Een onzichtbaar virusje laat ons verlammen Corona is de naam, en proberen het in…

Wat was ze schoon toen ze uitgelaten danste, de zoete maagd, met sylfenlichte voet! Haar reisblauw oog, waaruit haar onschuld glansde, ontstak het vuur der liefde in elk gemoed. Haar lippenpaar omzweefden zalige lachjes, nooit werd een zoen gedrukt op malser koon. Bewondrend fluisterde iedre jongling zachtjes Wat is ze schoon! Zoals rondom…

Stilleven, waarop ik mij blijf bezinnen: het bord met mes, broodsneden op de schaal, het helder glas bezij mijn oud missaal, en rode meidoorn op het tafellinnen. Het koele zonlicht schijnt sereen naar binnen; de wielewaal zingt hoog en madrigaal, accoord met het Gregoriaans koraal; en ik wil vredig mijn ontbijt beginnen. Maar onverwacht…

Daar ruist geen idee meer, daar knettert geen krachtveld. Wat ritselt moet zijn; een houtkever, molm, een papierparasiet. Achter kalfsleer en titels verstomde de wereld. Aanraakbaar nog enkel voor stof, aandrift van geuren uit zomerse tuinen dicht bij de hor, een meisjeshand soms - hier hurkte Annabel voor zij verdween in gindse donkere allee…

Russische melodie. 'k Zou geen uurtje langer leven, Zo ik maar een touwken vond: Wilde er iemand een mij geven, Zo verhinge ik mij terstond! Ja, ja, ja, Wilde er iemand een mij geven, Ha, ha, ha! Zo verhinge ik mij terstond! Hier! ik zal een touwken geven, Slinger 't uwe hals maar rond! - Faalde er nu geen spijker neven,…