Netgedichten

netgedicht (nr. 77.807):

Kerstmis

voor J.P.J. Maassen

De wind jaagt snijdend langs verijsde bomen.
De sneeuw vertolkt de liefste rol van mist.
De winter heeft het landschap uitgewist.
Geen water dat nog levend uit kan stromen.

Nu kom mij niet met eeuwigheid of Rome,
want, sceptisch als een Griekse solipsist,
laat ik alleen het sterven onbetwist.
Ik heb de dood tot vriendje mij genomen.

De stranden van doorgloeide zomerdagen,
waar mooie jongens bruin te dromen lagen,
zijn ver verleden, maar de lente wacht.

Ik heb de dood mijn eerste kus gegeven.
Ik vrij met hem, ten afscheid van dit leven,
nog een, afdoende, laatste, liefdesnacht.