Alle inzendingen van Eva

Langzaam ben je jezelf geworden, niet langer degeen die mij in het holst van de nacht kwam redden uit elk geheim, we noemen geen details, veranderd worden in drukwerk, onbeperkt groeien en het is alsof er nu je jezelf bent geworden minder gevaar steekt in bepaalde plekken in huis, de lege schoenen onder de banken, het gat achter de trap, het…

Een lijster: die hadden we nooit gehad al die tien jaar, zong in de vlier en zong onder ons raam juist zoals wij hadden gedacht dat zij zingen. En zat met zijn snavel vol torren stil zovaak wij keken, avonden lang aten wij gebukt, het kon niet op tot, zou je zeggen tsip? nee sjuk, hij wegbleef. Een tijdje probeerde ik zijn lied voor 's ochtends…

Als het het enige was dat hier lag, als de stenen hier niet lagen en de wielsporen, bierblikjes en lichtvlekken, als het niet zo nodig iets moest zijn zou het nu gaan bewegen. Het zou op zijn kop kunnen gaan staan. Het zou op zijn tenen uit zijn uitersten glijden en het zou je inpakken in een kudde vlaggen, fietsen en melkflessen, mooi…

Zoals die pad, verstopt tussen de lelies: op- gesprongen, pissend, op het geluid van je schaar. Een kleine, grauwe. Stil tegen de grond en stiller tegen de muur daarna, gevlucht voor je hand of daarvan de schaduw. Kloppend tegen beton weggedrukt hard te worden, onopvallend hard als het hardste gevaar. ---------------------------------…

ik loop op de weg die zich doorknipt, mijn been leest het zwart. Al het zien zien zien, waar is het goed voor, wat is er dat ik zie dat ik niet weet, wat ik niet zie vul ik in, ik merk geen verschil. Ik loop op de weg die zich doorknipt, ik dek één oog af. Wat ik weet hoef ik niet te vergeten, je hals, je hand met het vismes, je zilveren oksel…

Een hond met ijzeren ogen had mijn hand in zijn mond genomen. Ik wilde niet dat dit gebeurde maar was bang te scheuren als ik mij verzette. Luister hond, zei ik, laat me los en ik geef je wat je verlangt. Maar wat hij wilde was alleen dat ik niet verder ging en met mijn andere hand hem streelde. Zo. Dagen en nachten in zijn ogen zag wie van…

Wat heel is kunnen wij niet zien, het is te groot, het past ons niet en niet in onze hoofden maar wat aan mootjes, haksel is, verkiezeld, kruim, gepureerd, verstoven of ontbonden - al het verdeelde zit voorgoed in ons. ------------------------------------- uit: 'Niets bestendiger', 1998.…

Ik, zei de gek van Tiengemeten. Ik heb de hond in zijn staart gebeten. Ik heb de kat aan de boom genaaid, ik heb de wurm in een knoop gedraaid, ik heb in het afval een vuurtje gestookt, toen alles fikte kindje gekookt, toen alles gaar was, smakelijk eten, pan bij de buren naar binnen gesmeten. Wie heeft dat gedaan? Wie heeft dat gedaan? Ik…

Ik heb een mijnschacht in mijn keel ik val omlaag vanuit mijn kamer zit als een pad gevangen in een bel van steen het is hier stil zo stil dat ik mijn dromen hoor ritselen als dode blad'ren ik gil ik heb een mijnschacht in mijn keel een tong van scherp gesmeed metaal en lagen gitzwart erts voor jaren ik hak met korte felle slagen…

Een plas aarde ligt te deinen en te dampen in de zomerzon. Langs mij heen varen zerken, platte trage aken, het kruis een scheve mast. Er staat geen wind, het is de zandgrond zelf die langzaam verder schuift. Waarheen de reis gaat, wil ik vragen. Er komt geen antwoord. Zittend op de kaaimuur van deze vreemde zondagmiddag zie ik hen een…

Vannacht reed ik met je naar wat je zei, je zat voorop en riep wat je bedoelde. Wij stopten bij de horizon, daar bloeiden achter de lage dijk de sterrenvelden. Toen kwamen kleine dieren uit de greppel de steil opsprongen tussen jou en mij, die aten van ons goed en met hun hoeven verschrikkelijk tegen onze levens sloegen. Wij veegden elkaar…

Mijn vaders tronie vult het schilderij een sloot loopt uit zijn pols naar horizon waarop zijn kin rechtstaat een heldere lijn omgeeft zijn kale wezen en de zon nergens zichtbaar natuurlijk plakt hem gauw tussen kleine wolken en het blauw ik meen hoewel van zorg de verf haast breekt dat er iets vrolijks uit mijn vader spreekt. -----------…

Zullen we nou nog gaan vissen of niet. Kijk de hengels, allemaal gisteren voor je gekocht alle twintig, je kwam niet en ik kon je nergens vinden. Dus dit is het aas het zoetste zingen en fluiten en daar staat de picknickmand vol met zelfrijzend verschiet en hier heb je eersteklas stof waarmee ik je aankleed, wil je het. Of toch liever niet…

Liggen we 's nachts met de doden die op ons gaan zitten ons strelen met handen van talk bergamot en citroen bij elke beweging levender: Han met de tanden Mentja met puilende ogen, iets in ons haalt ze over door te gaan, toe dan, aderen zwellen op vellen als gedroogd bloemblad, een schrift van verwarring verwijzing: nu wil ik mijn oma…

Zij haalt haar lapjes uit de kast, schudt die open, tilt ze tot tegen haar kin. Het hoofd erboven als een goochelbal, rolt naar links, naar rechts. Ze ontwaakt als een kaal blad, lege mal, paspop, hangt kleren rond haar schouders, begint te leven. Of zijn het de kleren die gaan ademen? Buiten haar om, buiten het ijle diep vanbinnen zijn zij…

Ik ben beplakt met kleine spiegeltjes. Ik dans als een strandbal rond. Ik kan oogverblindend zijn. Wie naar mij kijkt denk mij te zien. Wie naar mij kijkt die ziet zichzelf. De eigen monsterlijk vervormde grimas. Wie van mij wegrent jaagt zichzelf weg. Ik ben beplakt met kleine spiegeltjes. De randen snijden in mijn eigen vlees. Ik…

In een ongewoon licht rijden de straten vandaag, helder als nooit tevoren. Zand op de wind, een geur van oude bureaus uit een zwembad, iemand die hoog in een huis de ramen bespeelt - het schrift gegeven, lees tussen de vlugge tekens de weg, hoe de voet terloops bij het asfalt vandaan gaat, het zo weer vindt in de ruimte tussen twee oogopslagen…

Het zand was er zwarter dan elders Klaprozen waaiden als gensters uit ijskoude asse omhoog Verdwaald in die granieten stad voelde ik onder mijn snelle stap zielen knappen als scherven Doorheen glasgordijnen zerken staarden korstmospupillen mij na ------------------------------- uit: 'Pritt.stift.lippe', 2004. -----------------…

Het is raar gesteld met de doden, schuiven in je aan, zitten met hun holtes in je knieën, hun kootjes in je vingers een brief te schrijven, even sloom als jezelf, even beperkt op de hoogte van weerbericht en genade, twijfel en kostprijs en als het etenstijd, bedtijd, tijd is om de honden uit te laten, tijd om een kind te krijgen, een man te…

Geruisloos zak ik in mekaar als een droog geworden zandbaktaart en niemand die met welgevormde klamme handen mij terug in mijn vorm kan slaan. ------------------------------ uit: 'Pritt.stift.lippe', 2004…

Ze kwam bij me in de gedaante van een hond van onduidelijk ras, er was niemand thuis in dat dorp. Ze kwam zo sloom als honden eigenlijk niet kunnen naast me lopen, raakte me met geen haar aan, keek niet omhoog. Bij het korenveld zei ik ga weg en ze antwoordde niet maar liet haar tanden zien. Ik zal je niet zal je nooit verlaten. Bofkont die…

In een vorig leven was ik getrouwd met jou In een vorig leven was ik gelukkig met jou In een vorig leven hadden we kinderen Waren we een gezin We hadden vrienden en vriendinnen, een poes, een kreeft, 3 hamsters, een vogel en 2 vissen Ik zonde in de tuin Ik fietste En had de wind mee Het leven was kleurig En het was goed voor ons twee…

Mijn Daewoo beproefde bij nacht mijn bloed een kop op tv, de kop van een mens, het is niets. En lippen en ogen zijn niets dan een schaduw van uren; nee al wat men doet, het is niets: het vlees dat men toont, het bloed dat men spuwt, het is niets. Ik verfoei ook de geest! Want de ziel die men geeft, het visioen dat men spreekt, het…

Gister gelopen onder de spoorbrug door, driemaal de zon voorbij met het nieuwe kind, tot waar je de autoweg ziet. Hoe je verdeeld raakt, op- gedeeld over steeds meer leven, zoals de zon op drie plassen, over drie bruggen, driemaal gevangen in mist, uitgerekt in water, onderging achter ons, voor ons. Vuurtje gestookt in een krant onder de…

Als zij loopt zoals ze loopt, zoveel benen en ik zie haar gaan en kijk hoe ze voet voor voetje werkelijk wordt, die schoenen die ze borstelt als ze recht voorover in het strooizout valt wil ze nooit meer uit, zo ben ik echter zegt ze, uit haar ene gang groeit haar volgende, zij doet maar raak (zomaar is ze werkelijk door mij heen en klaar…

Wat je nu zegt verplaatst lucht over een kleine afstand, kleiner naarmate je zachter, haastiger praat: 'Tot waar het weer waait'. Een plek opzij van het kijken. Verwachting loopt naar de rand. Niet te bereiken. ---------------------- uit: ' Raster', 1998.…

begraafplaats in gloed fris nog vers uit de nacht vogels maken leven…

Ik ga weg weg van mijn land weg van de oorlog weg van het geweld ik ga naar de vrede…

Alles kun je dichtmaken, fiksen, heel houden, redden wat reddeloos, her- stellen wat ontsteld tot op de kern niet meer in orde wil. Niet opgelapt, behoed, genezen. Orde is maar een haar waaraan je hangt, nagel geprikt in je kist, vezeltje over been, houdt niks niet tegen. Wat stuk is, koester het niet langer dan het vraagt. Laat het alleen…

je kunt het niet ontkennen, zij was hier, zij heeft over een muur van tijd gekeken en deze code gehanteerd als teken van eeuwigheid. Een omtrek gaf zij prijs en zij heeft hem verscheurd noch opgegeten. Haarfijn sluitend levert hij bewijs dat zij bestond. Dat zij hier heeft gezeten met mij en haar spoor trok op dit papier. ---------------…