Alle inzendingen van Eva

Ik zou mijn leven wel slapend door willen brengen dan kon ik dromen alleen maar dromen En zou ik gelukkig zijn Nu droom ik ook maar word weer wakker met een ondraaglijke pijn En het besef dat mijn leven nooit een droom zal zijn…

Als alle mensen samen kwamen Werden we dan allen één? Bestonden er dan geen eenzamen Of voelden we ons nog steeds alleen?…

De prins op het witte paard heeft me even aangestaard Toen reed hij verder…

Een boom lag op de weg waarover wij liepen jij en ik. Er zaten kleine gaten rondom in zijn gepelde lijf en toen wij op hem stapten barstte hij tweemaal open. Door de kieren kwamen imago's aangekropen hemelsbreed, de stroom in hem een zwerm. Wij konden geen kant uit, stonden in het ongetemde verhout, iets maakte ons van oor tot oor eetbaar…

Het ligt in de planten de kasten de manden met was de keukenladen de krantenbak en het krabt zich de hele tijd en je luistert want je wilt weten hoe groot het is maar het verplaatst zich voortdurend zodat van hier tot daar telkens iets anders wil zeggen. En als je schreeuw je niet maar nog steeds weet je niet hoe groot het is. En je bent zelf…

Ik maak de reis die ik nooit maakte, plan blijf liggen, ik begin hier waar ik ben en nu meteen, wees stil. Ik zal vinden wat ik wil, het meer en meer, lichaam uitspanselwijd over het volle oppervlak gespreid, opstaan in drie tijden tegelijk, het meteen vergeten, om halfzeven door de nevel en de spinnenwebben waden, blinden losdoen, hemel…

Einde winter, het ontvroren gras wilde nog niet erg, zagen we tegen donker in de sloot de nieuwe. Twee witte. Ze voeren langs de korte kant zo vanzelfsprekend of ze van het dode paar het werk hadden opgekregen. Naar het meer, de brug en terug om bij de steiger stil te zitten. ---------------------------------- uit: 'Voorlopig verblijf',…

was jij maar dood dan was het zoveel erger mijn tranen niet onzichtbaar mijn hoofd niet zo bewolkt een meisje een vrouw in rouw in stilte in zwart en niemand zou iets vragen want zwart is een gevoel van leegte onzekerheid en zaam want één is weg…

wil zij in een kamertje kruipen en een nest vol woorden werpen. Haar buikje strakgespannen. Weeën golven door haar heen. Hoe zullen ze er uitzien? Ze weet niet wie de vader is... (er is die vreemde droom, iets besprong haar op een nacht begin dit jaar, het boorde zich diep in haar ziel, die ochtend vond ze bloed tussen de lakens en iets…

Een hond met ijzeren ogen had mijn hand in zijn mond genomen. Ik wilde niet dat dit gebeurde maar was bang te scheuren als ik mij verzette. Luister hond, zei ik, laat me los en ik geef je wat je verlangt. Maar wat hij wilde was alleen dat ik niet verder ging en met mijn andere hand hem streelde. Zo. Dagen en nachten in zijn ogen zag…

Toen er een hand uit de kast stak, niet opdringerig, eerder bijna verlegen, traag kantelend in het bleke licht, nam ik een stoel en moest even gaan zitten. Ik overdacht het bestaan, het ritme ervan, de pitloze weekte, en besloot de hand niet weg te slaan. Sindsdien deel ik de tijd, mijn kast en mijn leegte, en het is waar dat ik voor het eerst…

mijn kleine leven verkruimelt in de krimpende vuist die heet: tijd hoe ik mijn lijfje tegen zijn vereelte handpalm smijt opnieuw opnieuw wil ik met mijn voorhoofd door zijn vlees en pezen heen ik blijf hier niet ik ben dit niet dit verrimpelde kind dat handenvol tanden verliest en mandenvol haren o kon ik toveren ik klapte in mijn handen…

Eten, dagenlang voor je meegebracht, verzamelde ik uit laden naast het bed dat je afdruk nog niet kwijt wou. Aangebeten vruchten, taart in zijn sarcofaag verdroogd, vleesresten in je zakdoek uitgespogen, brood dat onder een mossen deken lag. Nu, het is tijd, ga zitten. Eet. Wees stil, niet mopperen. Eet, leef omdat ik het wil. ------------…

In de avondschemer sta jij daar grillig en krom, een beetje raar Alsof je uitkijkt over de velden met een enorme bos verwilderd haar Donker en grauw en waar kijk je naar Eenzaam en geen andere boom te zien Krom, door ouderdom versleten, bijzonder als je bent, jij wordt dus niet vergeten Donker en grauw, een oude vrouw Geen heeft zo…

Als het het enige was dat hier lag, als de stenen hier niet lagen en de wielsporen, bierblikjes en lichtvlekken, als het niet zo nodig iets moest zijn zou het nu gaan bewegen. Het zou op zijn kop kunnen gaan staan. Het zou op zijn tenen uit zijn uitersten glijden en het zou je inpakken in een kudde vlaggen, fietsen en melkflessen, mooi…

De winter vult zijn landschap Met de witte schoonheid van de hemel Een ongekende vriendschap Met Hem, heel waardevol De gouden zon stijgt langzaam De warmte voel je op je gezicht De lente kondigt zich aan Overal zie je Zijn aangezicht De zomer met Zijn warme ochtendglorie Geeft dat er een nieuwe dag begint Een nieuwe dag vol harmonie…

Zoals die pad, verstopt tussen de lelies: op- gesprongen, pissend, op het geluid van je schaar. Een kleine, grauwe. Stil tegen de grond en stiller tegen de muur daarna, gevlucht voor je hand of daarvan de schaduw. Kloppend tegen beton weggedrukt hard te worden, onopvallend hard als het hardste gevaar. ---------------------------------…

Tussen de stenen hollen de platte, brede pissebedden omlaag naar het donker. Vergeten toen het nog koud was te kijken: hoe overwintert een dier dat zo lijkt op herinnering, zo afvalkleurig, met zijn hoofd naar binnen en doodstil bij de minste aanraking. Ik weet een kind dat van ze houdt, het streelt hun dadelijk verstijvende stofjassen, draagt…

De bloemen met blinkend geelgeglaceerde lepelbladeren Pasgekocht staan ze warm water te zuigen, gesloten als de ogen in de kamer naast ze Ogen sluiten in het langzame, vrij worden van dingen, een andere kleur in Een doorzichtigheid beweegt zich tussen twee mensen zoals de koelte door het halfopen raam van voet tot nek Het lukt in de vinger te…

Mijn verloren jongentjes Ik heb geleefd, beleefd, ervaren Gekend de pijn, verdriet en vreugd. Ik heb wat wijsheid, algemene kennis, Ik weet lief te hebben en mild te zijn. Ik groei in mijn kennis De kennis over wie ik ben Mijn doel in het leven Is te geven en te weten een weerzien met hen…

Een Godsgeschenk een tweeling, 2 jongentjes identiek, nageltjes en heel kleine voetjes zo wonderlijk mooi en uniek, donkere haartjes, kleine handjes zo compleet en zo origineel aan de mensheid geschonken ieder zijn deel Trots dat ze hen dragen mocht wat meer kon je je wensen waarschuwen: “er is iets niet goed”, toen ze de dokter bezocht…

Het is zo donker om mij heen. Ik keek naar de sneeuw die verdween in een grote plas water. Maar even later verandert het in kleine bolletjes. Venijnige hagel die striemt me in het vlees; Ik bedenk bedeesd Het is nu vast Pasen…

Een lijster: die hadden we nooit gehad al die tien jaar, zong in de vlier en zong onder ons raam juist zoals wij hadden gedacht dat zij zingen. En zat met zijn snavel vol torren stil zovaak wij keken, avonden lang aten wij gebukt, het kon niet op tot, zou je zeggen tsip? nee sjuk, hij wegbleef. Een tijdje probeerde ik zijn lied voor 's ochtends…

Soms zijn er dingen die je beter niet had kunnen doen. Waarvan je wist dat je fout zat, zoals bij die ene zoen. Soms zijn er keuzes zo moeilijk om te maken. Want de gekozen keuze kan iemand zo hard raken. Soms zijn er woorden die je meende toen je ze zei. Maar een paar uur later waren ze niet meer van mij. Soms zijn er mensen die…

Daar loopt hij dus buiten, een vliegje zit op zijn tong en hij spuugt het uit, kijkt of het leeft, laat het drogen op zich, hij raakt met zijn stok al de gele bladeren van de moerbeiboom een voor een aan, ze vallen voor zijn voeten. En de kraai verlaat hem niet. Je wilt hem, hij is nooit meer die daar loopt, je hebt hem juist nog gezien maar…

ik zie sprankelend blauw, met zijn verschillende kleuren in het water van de zee dat om mijn benen klotst ik zie het saaie bruin, van het zand in de zee ik zie bloemen in alle kleuren op de duinen ik zie de rode ondergaande zon in de zee. ik zie... de wereld…

het leven speelt als een lammetje in de wei de dood komt als een wolf op zoek naar een prooi zo is het leven het komt en gaat…

het leven is als een wolk hij drijft voorbij en aan het eind regent hij leeg…

Ik lig in een kist zonder wanden het is koud Ik zak weg in het duister en kom nooit meer terug…

vandaag vond ik een appelpitje in mijn navel en dacht aan de schepping…