Alle inzendingen van Gust Adriaensen

Achter de heuvels van mijn dromen staat een huis vol zomerbloemen en in de tuin de beukenbomen van mijn jeugd. Gefilterd licht zachte rust als een moeder in een leunstoel voor het venster ouder wordend.…

Dit lijkt me een boeiend spelletje Wanneer je in een trein gezeten Door het landschap glijdt Keer de rollen om Stuur de passagiers de wei in Zet de koeien in de 2de klasse Stel je de vraag Hoe reageren de reizigers Binnen het prikkeldraad Wanneer ze door de ruiten Van de voorbijflitsende trein De gezonde koeienkoppen opmerken Wedden dat…

Een spel: Denk aan een vrouw die je lief is met zulke intensiteit dat je de afstand die haar van je scheidt overbrugt. Leg haar teder met je laatste krachten in het bed van je gedachten en slaap dan doodvermoeid in. Wat beter is: Als beiden denkwerk doen ontmoeten ze elkaar halverwege en sparen ze tijd en energie om lang en…

(rosier een antwerps restaurant) de kat op de tak van de boom op het binnenplein van rosier ziet toe hoe wij opkijken van ons bord naar de kat op de tak van de boom op het binnenplein van rosier…

In de gewijde ruimte was het gezang der monniken huiverende schoonheid. De liederen ontdaan van franjes herleid tot de essentie van vreugde en lofbetuiging drongen diep in mij terwijl mijn blik de handen van de koorleider volgden die met oneindige tederheid en schroom zo leek het mij de melodieën tot leven bracht.…

Tussen twee riviertjes liggen de beemden en aarden, akkers en gaarden. Veilig binnen de ligusterhagen, rijen zich de boerderijen op de rug der glooiing.…

Op wandel door het Goor zie ik doorheen het takwerk van de houtwal negen witte zwanen in de nog verrassend groene weide. Het fraaie beeld blijft me bij. In de buurt van het kanaal bemerk ik er drie. Een waterplas maakt het prentje compleet. Maar nu komen ook de vragen: heeft dit trio zich definitief afgescheiden van de negen, of mag…

Weg van het momentane geraas, toch in het hart van het dorp, verheft zich uit de Kolkkuil de oude pastorie. Was zij beschermend huis en warme thuis voor hen die eeuwenlang hier woonden? Werd binnen deze muren de kromstaf gehanteerd of overwon de taal van ’t kruis? Stond deze poort wijd open voor schapen die een herder zochten…

Vanaf het wandelpad tussen de twee rijen bremstruiken zie ik rechts van me een vrouw met een hondje aan de lijn mooi afgetekend tussen de blauwe winterlucht en het blinkende wateroppervlak langs de waterplas in de wei wandelen. Dan steek ik het smalle, groene bruggetje over. Een luie rivier? Een waterreservoir? Een oer-Hollands landschap…

Wijd open is de poort. Ontsluit je geest, je hart. Wolken onder hoog blauw drijven bij je binnen. Bomen spreken je aan in hun menigvuldige gedaanten. Een zacht ruisen van varens en grassen begeleidt je stappen. Vogelzang weerklinkt vanuit de struiken. Plots geritsel en dan stilte. In het blarentapijt zie je het leger van een ree. Rimpeling…

Het wilde water raast door de nauwe geulen van de rotsen. Hagel slaat in ons gezicht. Toch vermoeden van lente: soms de roep van de tjiftjaf.…

Puurheid van water des ochtends in de winter: een hemels genot!…

In de donkere schoolgang ligt een ruim vierkant verwonderlijk helder zonlicht de projectie van een stralenbundel die ongehinderd vanuit het grote venster schuins door de traphal neervalt op de vloer met het reeds vermelde geometrische gevolg. En ik denk: dat is te wijten aan dat is te danken aan dat is het gevolg van het vellen der…

Kerstmis vieren dicht bij elkaar vreugde en weemoed de troost het welbehagen van trage gebeden en gebaren oude liederen rustig gepraat koffie brood taart genoten bij het haardvuur eenvoud die voor korte duur de eenzaamheid verjaagt…

Bij deze kerstavond hoort een mijmering over - hoe kan het anders - VREDE. Je kan je verdomd opwinden... neen, dit gedicht - nou ja - vlot niet. Waarom niet denken aan het huppelend kind op de rustige straat, een kakelende kip en een fietsende boer, die meent dat het mooi weer is voor de tijd van het jaar. Je vrouw bezig zien ijverig…

Het gehucht Werbeek: op straat klonk kindergejoel. Heimwee vult mijn hart.…

De boomkruin reikt tot in de hemel dankzij de ruimte om de stam.…

Blaren op het pad: glimmend herfstkleurenpalet. Een slippertje dreigt.…

Een blauwe reiger stijgt op van het knuppelpad. O schone traagheid.…

De zomer is voorbij. Herinnering, gestage pijn ingevreten in mijn hart -rosse roestschilfers- dat ouder is dan 34 jaren. In de Netedalen zie ik steeds vager de dierbaren oprijzen uit oktobermist en bleke blaren. Een beeldengroep uit vroeger jaren, dan weer een schimmenspel met onwezenlijke gebaren. Maar in een helder moment zie ik de…

Kijken naar zwanen geeft rust, al vermoed je veel beweging. Minimale beweging weliswaar: amper voortglijden, een rimpeling van water, het strekken van een vliespoot, de ander verborgen in het vederdek. Sprookjes van vroeger roepen zij op. Zwanenhalzen voor de mooiste prinsessen, nooit voor echte zwanen. Zo leer ik letterlijk en figuurlijk…

De hond blafte, er waaiden berkenblaren voorbij mijn venster. Toen was jij aanwezig voor ik je zag, zo intens en zeldzaam zacht, zo weemoedig en vurig. Ik voelde je voor jij me aanraakte. Weekgeel herfstlicht bereikte met moeite de kamer. Jij stond daarin zo sterk en teer, zo zwak en puur. Voor je iets zei, hoorde ik jou, mijn lief…

Eindeloos leek de dreef van herfstige kastanjelaars in de mistige oktobermorgen. De grond lag vol blaren. Wij stapten daarin majestatisch en speels. Het geritsel drong door tot de wortel van al onze zintuigen. Links was het blinkend water en statige zwanen staarden volkomen bewegingloos naar hun spiegelbeeld. Rechts lag het vierkante groenvlak…

Je zei toch herfst? Ach ja, de mooie kleuren, het roestbruin en het geel, het donkerrood der eikenblaren, de wind, de mist, de plotse regenvlagen, de specifieke geuren van november, de innigheid der avonden. Je zegt het wel, maar sta me toch, verdomme toch, wat raakt het mij. Mijn moeder is niet meer, niet eens de zomer haalde zij.…

Laat in augustus. Gekabbel en geflikker door een zacht briesje, door een bleke zon, in een zwaarbewolkte lucht, op het watervlak, waarlangs ik rust na een stevige wandeling, genietend van een trappist, een Westmalle Tripel nog wel, en nog een... Me langzaam beroezend in een vergeefse poging de nazomerspleen te bezweren. De herfst komt…

Zie ze aan: twee stralende baby's die energiek de ontdekkingstocht van hun glanzend nieuwe wereld beginnen. Een intens boeiende belevenis, soms ook wel schrikwekkend -daar niet van- ze slaan dan maar met overgave aan het huilen. Totdat goedmenende reuzen, wij allen dus, ze troosten, aan het lachen brengen, beschermend de handen op…

Over zomers schrijf ik vooral buiten het seizoen: in de lente, in het najaar, dus over de komende en de voorbije. Wat komt bijvoorbeeld: zon en zomerse luchten van Italië, bruiloftzomer, pelgrimszomer. Ook: de vage treurnis om wat reeds bijna onherroepelijk voorbij is. Want nog enkele weken en het jaar is over zijn hoogtepunt…

Mijn kleinkind van vijf vlijt zich tegen mij aan zo lief zo aanhankelijk. Mijn honigbieke mijn trutsemieke mijn pollewopke mijn wollepopke mijn troeteldiertje. Net als veertig jaar geleden. Tot voor kort. Nu sinds kort net als veertig jaar geleden. Zij weigert mijn hand kijkt me uitdagend aan rent van me weg. Ach mijn stouterikje…

Het beekje Rosep stroomt tussen uitbundig groen. Libellen dansen.…

Onder blauwe lucht de Oisterwijkse vennen: gordel van smaragd.…