Alle inzendingen van HAN MESSIE

Langzaam stappen door de zoele avondwind vader en moeder met kleine jongens voort. Peinzende bomen zuchten hun weemoedig woord; schaduwen strelen loom, de wandelaars gezind. Vriendelijke schemer, die kruiden mint, vindt blaadjes vol kracht, schept een geurig oord, wekt neuzen, terwijl hij ogen haast versmoort. De vrouw snuift diep, knielt neer…

Gedachten tikken tegen je voorhoofdsbeen als het kuikentje, dat zijn ei verlaat. Eigen wil vliegt zwellend op, maar vergaat onder streng gezag, zakt hulpeloos ineen... Bezwaard ligt de pen naast frommels, scheldt gemeen: "Het gestriemde blad vol slaafse woorden haat jouw ijdel streven. Weet een zuigeling raad met kunstminnende taal? Verlang…

Beide hummels hijsen zich op de vertrouwde knieën van hun oude speelmakker wringen duwen krijgshaftig vernauwen bedelven de begeerde plaats grote stramme handen maken ruimte en vrede twee ordeloze boedha's zitten rustig samen voelen overal warmte die 't waaiende denken roept de stem boven hen bezingt onbekend verleden dreigend…

Het meisje kan pas lopen strompelt deinend hortend door de tuin naar een struik waaraan één grote roos hangt dat bleke zachte elkaar liefkozende geel en roze... vertrouwde gemengde vla oh! _ heerlijke wenkgeur vol roepende vragen diep snuiven voorzichtig tasten fijne sierlijke frommels die ontvouwen verbieden drie bijen kruipen…

De Eftelingpoorten zijn in het najaar moe van haastig getrippel, kindergekrijs onder hun gewelven, waar wachters de prijs laten klinken bij een schuivende mensenschaar. 't Komende herfstgrauw maakt een vertrouwd gebaar voor Sprookjesbos, klein huis of paleis: "Bezoekers verdwijnen ras, dan galmt een wijs uit handen, die jullie sterk houden…

Mijn dochtertje steekt haar hand op murmelt: moesj moesj ik raadpleeg de speelgoedmand neem een geliefde donzen muis die bot wordt geweerd vader draait zich telkens om grijpt alles steeds dat gestrekte vingertje moesj! moesj... dwergspeurtochten in 't rond muren suizen en zwellen verdovingsgas vult de kamer…

Een smulpaap schuift de hem geschonken kersentaart heen en weer op de lichtstrook in 't tafelkleed. Het gebak toont een dof gelaat vol leed, glimt dan zorgeloos. Eigen kunst gebaard! Hij watertandt, maar klemt zijn lippen bezwaard, duwt wat vruchten door een diepe roomspleet. Eén vingertop is twee handen, wrijft, kneedt, baant wegen voor verstrooide…

Een paaltje, beschilderd met aardbeienglans, zendt over het bospad zijn lokkend woord: "Ziet de wandelaar mij? Stapt hij haastig voort? De Chaamse jeugdherberg aanschouwt hem thans!" Daar hangt een woud- en keukengeurenkrans om mensen aan tuintafels, vloeit onverstoord in hun smaakzin, die naar klare eenvoud hoort: klein spijsgenot spreekt…

Het geestelijke leven is een doolhof van gedachten, voorstellingen en streven naar hetgeen is wis en duidelijk uit te leggen. Het is steeds trachten voor het hele leven te vinden een richtsnoer, dat biedt houvast voor ieders vraag: waarheen voert zijn levensbestemming hem, wat staat te wachten hem in het gebeuren weldra en ook veel later…

Op een blinkende lentemorgen rent het kind verrukt over de zandweg door 't boerenland jubelt om de nevelkronkels als frisse damp uit witte gesponnen suiker watertandt wanneer hij mooie huizen ziet gemaakt van stijve slagroom of gladgeschaafde griesmeelpudding springt naar de weide die hem zwakjes weert toch met elke dauwdruppel vrolijk…

's Avonds loopt een kind peinzend achter het huis om, ziet door zwarte boomkruinen het sterrenrijk: hoge èn verzonken hemels binnen bereik van één wijd, overweldigend vorstendom. Benauwend klein is de wereld rondom, glazen wanden onder duwende lucht gelijk. Het ventje voelt zich ontmenst, onbelangrijk: een wilde snoek in de goudvissenkom.…

Een ieder beseft in zijn leven hoe ras heen gaat zijn leven, dat eenmaal hij niet meer zal zijn. - Maar wanneer? Voor een ieder is de dood weer altijd een toch zo groot, ja, zelfs onoverwinnelijk mysterie. Zovelen zien het als alles afgedaan, diepe slaap. Weg alles! Hoopvoller mensen verwachten te vinden weldra achter de poort, immer…

Levensoverdenking is een moeras zonder eind. Een lichte nevel glijdt ongehinderd over het natte gras om dán mist te zijn - voor korte tijd. Kon je maar die klein berken laten groeien tot reuzenbomen, dat groepje grauwe struiken bewerken tot een tuin - mooier dan je dromen... In de poelen drijven blaadjes, traag _ maar geen mens of dier…

Grote zalen galmend van sterke zang en daverende spraak verhalend over heerlijkheid of grootse overwinning zijn bij geestelijke voeding stralende lekkernijen die we gaarne tot ons nemen het ware geloof is echter een kleine druppel deze verspreidt zich bescheiden ongemerkt maar onbelemmerd door heel de daagse maaltijd bouwt het gangbare…

Met langzame, voorzichtige passen schuifel ik door de zalen van het schilderijenmuseum, oppassend zo scherp, dat geen werk, erg markant ontsnapt aan mijn zoekend oog. Het is ondoenlijk om te blijven staan overal om al te bekijken. Alleen wat het sterkst treft mijn ogg daarbij blijf ik staan een tijd om het te bewonderen tot het kleinste detail…

Avondmaalswijn vloeit; mocht diens beeldspraak krachtig zijn in elk mensenbrein. De lucht wordt anders, niet hun geest, voor wie almaar de verte zoeken. (naar Cicero) Najagen van wind... Als voortwaaiende blaadjes zijn wij mensen, vechten én werken samen met die snelle luchtstromen. De mens roept God aan…

Trotse pijnen zien vorsend, maar minzaam neer op bescheiden eiken, ranke berken. Bomen of struiken mogen klanken sterken uit vogel- en kikkerkoor, bij stralend weer. Hier beleven mensenogen de eer klein leven vol grootheid te bemerken. Speurgrage, denkende handen werken in het rijk van betoverend bosmeer. Over de vennen strijkt bosbessenglans…

De directeur stapt met lange lome passen vermoeid van zijn werk en zijn spanning de huiskamer uit, over het terras de tuin in. Reeds daalt de schemering en vormt zich een dunne nevel tussen de struiken achterin de tuin, zo ruim. De directeur schrijdt verder over het gras naar het verborgen en veilig ruim binnen de dichte struiken, gelegen…

De verdorde boom heeft een top van trotse sier; de aalscholver zit. Twee spechten vliegen zoekend heen en weer, te druk om te hameren.…

Waar eens met zweet bij zwoegende eenvoud brandgrage veengrond werd afgegraven, schept een bos- en waterlusthof gaven voor allerhande mensen, jong of oud. Kleine huizen in het vreugdewoud mogen moede, voldane zeilers laven. Heerlijk zwerven rondom vredige haven blijft wild beleven, ofschoon steeds vertrouwd. Avondglans verspreidt zich langzaam…

Ochtendnevel rijst uit boerensloten strekt witte grillige vingers uit belust om al zoekend te grijpen de verijlde zwevende dampen omvatten met zonneglans verblijd het gaarne bezochte dorp Grou strijken vluchtig langs strenge muren waarachter papieren en kunstwerken verhalen van de geschiedenis der beminde Friese grond begeven zich tussen…

Dromend, vol angstzweet, zie ik de doodsstrijd aan de vervloekte paal van 's mensen Dienaar. De sterke Heiland is geheel kwetsbaar voor kleinzielige wrok, die Hem honend bijt. De man, tot het zwaarste slavenlot bereid, voelt zich één grote gloeiende brandblaar: folter- en spijkerpijnen zwellen almaar, terwijl stekende zon door de wonden schrijdt…

Veerkrachtig geloof is een zwak zuchtje dat al dansend voortzweeft van bloem naar bloem omhoog zweeft _ de wijde lucht tegemoet waar verrassende vrijheid wenkt door ruwe stormwinden geslagen wordt vermoeid op brullende golven neerzakt onder vernielzuchtig schuim verdwijnt bijna zinkt maar stootsgewijs verder drijft lang ronddraait - tenslotte…

Op de ruige Mookerheide loopt een vrouw rond met haar schep spit overal de grond om maakt wijde kuilen zoekt naar de verhoopte schatkist der graven Lodewijk en Hendrik van Nassau die eens hier in een veldslag bleven het bezeten mens zoekt jarenlang vindt nooit de begeerde buit is geheel ontgoocheld - sterft waanzinnig niettemin maakte ze…

Speculaasgebak, de lekkernij zonder tijd, prijkt op kunstwerken der Goudeneeuwse schilders, belooft steeds weer iets _ voor straks! Een reis gaan maken, 's morgens vroeg vertrekken; op gras en daken glanzen zonnestrepen, wekken vrolijke vragen. De hoge oever is vol luchtig fluitenkruid: tere zuiverheid van fijn versnipperd wit geeft…

Uit de eikenstomp ontspruit nieuw en teer leven: een berkenboompje. De dode boomstam is vol levendige galm: het spechtennest roept. De maïs bloeit hoog, ofschoon vast omslingerd door dichte haagwinde. De kale akker is vol damp, die zacht voort schuift naar natte bomen. De kastanje valt... Zal hij wintervoorraad zijn of een nieuwe…

Radeloos knielt de Zaligmaker neer onder olijfbomen in de voorjaarsnacht. Scherpe bloesemgeur zweeft rond, prikkelt zacht de droeve man, poogt hem te sterken, gaat weer. Omringd door zegevierende bloeikracht voelt de Heiland met mateloze hartzeer hoe Satan loert, maar stelt zich niet te weer, wacht lijdzaam op de wraak der boze macht. Soms…

In het woud, dichtbegroeid en schemerig, en door het veld, open en zonnig, stapt met voorzichtige tred en bedachtzaam de weidsman met ogen, spiedend en waakzaam. De weidsman kent de leefbaarheid van het dierenrijk hier in de omtrek. Hij wil scheppen ruimte en vrijheid voor het jonge individu, gezond en sterk. De weidsman wil tegenhouden…

Verkruimeld wit golft zacht en luchtig heen en weer: 't veld vol fluitenkruid. De acacia's hangen vol bloemen: trossen blanke room.…

Op mijn voettocht in de ochtend door het bos in het voorjaar, bewonder ik hoe al zonder zorgen is aan het ontluiken. Elk jaar is dit weer het grootste genot, te aanschouwen het bos, ontwakend na de winter. Al zint ook mij de winter! Bij het naderen van een veldje verschijnt plots de reebok en blijft staan op een plekje onder katjes, neerhangend…