Alle inzendingen van Han Marquart

Mijn dochter, wees soms op je hoede als men het beste uit je haalt en je, strevend naar het goede, warme openheid uitstraalt; totdat jij zelf wat medeleven vraagt, maar dan moet horen dat jij klaagt. Dan blijkt na een te gul vertrouwen en een vriendelijk begrip de respons zich te ontvouwen tot een loze egotrip; die ander snijdt dan zeer…

zal ik altijd naast je lopen elk moment, wanneer jij wilt; als je niet meer durft te hopen en alles om je heen verstilt. zal ik afstand van je nemen als je mij niet nodig hebt, wanneer een ander je problemen deelt en voor jou een toekomst schept. mag je mij de rug toekeren als je hart voor mij verkilt, dan zal ik mij niet meer verweren…

In de schemer van mijn dagen blijft elk antwoord ongezegd op mijn laatste levensvragen die, onverwoord noch uitgelegd, verschrompelen tot mijmerij, pijnloos, van kwetsuren vrij. Nu de golven zijn bedwongen, weggeebd in afgaand tij, word ik kabbelend bezongen van veraf als van nabij door een eindeloze symfonie met klank en kleur in harmonie…

Stilaan bevangt mij d'ironie alsof ik, door de schijn bedrogen en slechts door geest en woord bewogen, alom ontbinding om me zie; in elk bestaan ligt opgesloten het oude leven af te stoten zonder enig compromis. Te vaak zag ik door zelfzucht de grootste liefde afgebroken en elke gedachte, onbesproken, sterven als een ongeboren vrucht;…

Als zo'n verdriet uw leven klieft dat wanhoop u bijkans doet zwichten en u zich niet meer op kunt richten zoek dan die ene door u geliefd om uw duisternis te verlichten, die ziet hoe zeer u bent gegriefd. Waar men u deze dagen meed zal de ware vriend niet van u wijken en, u behoedend voor bezwijken aan 't onzegbaar grote leed uw toegewijde…

Met z'n allen zo alleen geloven zij nog steeds in feesten, klinkend, drinkend als nooit voorheen, los van hun verkrampte geesten en alle onderdrukte spijt uit een onvoltooid verleden tijd. Ook op het laatste bal masque zullen zij gemaskerd dansen en verbergen daarmee hun leven van gemiste kansen; als de dood voor 't sluitingsuur, want…

Niet beogend nog te winnen wat bij voorbaat al verloren gaat houd ik mijn emoties binnen en wil 'k mij zelfs niet bezinnen op wat mij wacht en weer verlaat. Zo hoop ik elke dag te klaren vrij van avondgrijs en -grauw en dat de nacht mij weer zal sparen voor zinloos in het donker staren tot een nieuwe ochtenddauw. Toch blijkt de tijd mij…

Er hangt een dreiging in de lucht die zwanger is van onbehagen en spookbeelden die ons belagen te talrijk voor een bange vlucht; men waarschuwt en er klinkt geklaag over de naderende plaag. De grijze golf komt er aan en geen macht kan hem nog keren; bejaarden, die ook willen profiteren van ons overdadige bestaan overspoelen stad en land…

Met gisteren als verleden tijd die ik door elke nieuwe dag verving roert mij geen wroeging meer, noch spijt om alles wat verloren ging in nevelen der vergetelheid. De hoogtepunten en 't verdriet bewaar ik zonder om te zien; en ligt er niets meer in 't verschiet, dan huil ik morgen misschien, maar vandaag nog even niet.…

Soms denk ik weer aan haar, mijn liefde van het eerste uur, die, als door een godsgebaar, mijn hart ontvlamde tot een vuur; al liet ze mij met lege handen, de liefdesvonk voor haar bleef branden lang na 't gemiste avontuur. Ik heb mij later slechts vergist met te veel water bij de wijn; het oergevoel lang uitgewist tezamen met de vreugd…

Soms denk ik weer aan haar, mijn liefde van het eerste uur, die, als door een godsgebaar, mijn hart ontvlamde tot een vuur; al liet ze mij met lege handen, de liefdesvonk voor haar bleef branden lang na 't gemiste avontuur. Ik heb mij later slechts vergist met te veel water bij de wijn; het oergevoel lang uitgewist tezamen met de vreugd…

Waarnaar ook maar zijn hart uitging in hoop of stille mijmering bleek te ongrijpbaar in de tijd of viel ten prooi aan wrange nijd. Wat hij beoogde kreeg geen vorm alsof zijn schijnbare levensnorm met regelmaat verminkt, verkracht, elke zekerheid tot twijfel bracht. Verweesd keert hij tot zichzelf weer; geen mens leidt of verleidt hem…

Ik zag een man met ogen dof van 't strijden; welke mensvergeten god kan iemand zo aan 't leven laten lijden als ware het een duivelsplan. Ik zag hem gaan verloren in zichzelf praten; niemand sprak hem zelfs nog aan, en door een ieder losgelaten gedoemd was niet meer te bestaan. Ik zag het gat waarin hij was gevallen, dat hem als een…

Oud in een bejaardenhuis met een kast, een bed, een stoel, onderdak, maar nooit meer thuis, dagen slijtend zonder doel zoek je beelden uit 't verleden verborgen in een donk're kluis. Ik zie je krachteloze hand bevend reiken naar een steun van een muur of tafelrand en ik hoor een zacht gekreun na elke overwonnen meter doodvermoeid en…

In te voorspellen eenzaamheid zoek ik weer dezelfde mensen die in hun bekrompenheid alles en iedereen verwensen, en zwelgend in hun klein verdriet zingt Bachhus zacht zijn welkomstlied. Overtuigd van hun gelijk, maar dat ze nimmer konden krijgen vervelen ze mij met hun gezeik of hullen zich in drinkend zwijgen, van hun ego zo zelf vervuld…